Λίγα Ακόμα για την Χώρα του Σαρκοζί

Μαμά, αλλάζω! Θυμάσαι πως σου έσπαγα τα νεύρα για να φάω το κουνουπίδι; Τώρα το τρώω και μ' αρέσει κιόλας. Αντιθέτως δεν μ' αρέσει πια ο υπόγειος κόσμος του Μετρό. Στο πρώτο μου ταξίδι στην Γαλλία, αρκετά χρόνια πίσω, τον είχα κυριολεκτικά λατρέψει, γέμιζε το κεφάλι μου με ανταποκρίσεις γραμμών, σταθμούς που περίμενα να εμφανισθούν, και πιθανές ιστορίες ανθρώπων... Τώρα με πνίγει, με ρίχνει, με καταπιέζει, θέλω να φύγω αμέσως από το μπουντρούμι και να βγω να περπατήσω στους δρόμους.

Δεν γαμιέται, μάλλον μεγαλώνω, κι αυτό δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσει. Ή μάλλον υπάρχει, κάποτε θα σταματήσει από μόνο του, αλλά αυτή είναι μια βεβαιότητα που δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική.

Μεγάλε το χάνεις πάλι! Για τα ποδήλατα ξεκίνησες να γράψεις...

Ω ναι, τα ποδήλατα. Τον τελευταίο χρόνο το Παρίσι έχει γεμίσει ποδήλατα. Υπάρχει ένα σύστημα "παίρνω ποδήλατο από έναν ειδικό χώρο στάθμευσης, κάνω την διαδρομή μου και το αφήνω πάλι σε άλλον ειδικό χώρο στάθμευσης". Η χρέωση ποικίλλει και είναι κλιμακωτή, για να πριμοδοτείται η σύντομη χρήση για λόγους μετακίνησης κι όχι η χαβαλεδιάρικη ενασχόληση με την ποδηλασία.


Το αποτέλεσμα είναι πως τα ποδήλατα είναι παντού. Και όχι μόνο τα pay per ride, αλλά και τα "ιδιωτικά" που έχουν σηκώσει κεφάλι. Μακάρι να εκτοπίσουν σιγά-σιγά τα αυτοκίνητα.

Και μακάρι να βλέπαμε το ίδιο και στην Αθήνα. Δεν είναι δύσκολο άλλωστε. Αρκεί να το αποφασίσουν οι δημοτικοί μας άρχοντες και να στείλουν μια ομάδα να "αντιγράψει" στην ψύχρα το κόλπο. Και να μην το προσαρμόσουν μετά στην περίφημη Ελληνική Εκπτωτική Πραγματικότητα...

Περισσότερα: Ελληνικά, Γαλλικά και δήθεν Αγγλικά