Saturday, November 17, 2007

Tου Αγίου Πολυτεχνείου Ανήμερα

Πηγαίνω κάθε πρωί της 17ης Νοεμβρίου μια λαμπάδα ψηλή σαν το μπόι μου και δυο πρόσφορα φτιαγμένα από φούρνο με ξύλα και τα αφήνω στην καγκελόπορτα. Πρωί-πρωί, για να μην με πάρει και κανένα μάτι, από το 1981 και δώθε. Δεν είμαι κανας αχάριστος, ό,τι έγινα στην ζωή μου το χρωστάω στο Πολυτεχνείο. Και το ξεπληρώνω κάθε χρόνο...

Συναντάω καμμιά φορά, κυρίως λόγω της δουλειάς, κάποιους παλιούς συντρόφους από τότε. Οι περισσότεροι την έχουνε δει κάπως. Είναι και κάτι χαμένοι όμως - που ακόμα φτιάχνουνε χειροποίητα ασημένια κοσμήματα και πάνε τον χειμώνα στην Ινδία - που με κοιτάνε με ύφος "εσείς ξεπουλήσατε τους αγώνες μας". Δεν γαμιούνται οι κακομοίρηδες... στεναχωριέμαι λίγο για την πάρτη τους, αλλά κακό του κεφαλιού τους. Κοιτάνε εμένα στραβά οι χαμένοι... αλλά κουβέντα γι' αυτούς της Συντονιστικής και του Σταθμού που γίνανε βουλευτές και διευθυντές τηλεοράσεων και τώρα χτίζουνε σπίτια πάνω στο κύμα και δήθεν "αγροτουριστικές" μονάδες με τζακούζια.

Εγώ πηγαίνω την λαμπάδα και τα πρόσφορα στο κάτω-κάτω απ' την δικιά μου τσέπη, εκείνοι έρχονται με συνοδεία "νεολαίων" και καταθέτουνε στεφάνια που τα πληρώνει κάποιο κόμμα, κάποιοι μάλιστα βάζανε και τα ΜΑΤ να βαράνε συνταξιούχους και φοιτητές πριν από λίγα χρόνια. Από δαύτους χίλιες φορές καλύτερος είμαι...

Εγώ το πήρα το χαρτί μου του Μηχανικού και μπήκα με τις "αγωνιστικές περγαμηνές" μου στην Πολεοδομία, τότε το '81, που ο Αντρέας πάλευε να βάλει την Αλλαγή στο δημόσιο. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, όλους μας βόλεψε τότε. Όμως μετά ήρθαν το καλαμπόκι και τα πάμπερς, το περίστροφο κι οι κασέτες του διοικητή του ΟΤΕ, το σπίτι του Αγαμέμνωνα, το μαύρο 89, το Μητσοτάκειο διάλειμμα, η ανακατάληψη του Μαξίμου, το Ωνάσειο κι ο εκσυγχρονισμός... Πόσα μπορείς ν΄ αντέξεις, πόσο μπορείς να βλέπεις τους διπλανούς σου, αυτούς που μπήκατε μαζί, να φτιάχνουν μεζονέτες (...με τα λεφτά της γυναίκας μου, ρε σου λέω, πούλησε ο πεθερός μου κάτι ελιές), να παίρνουν ΒMW και κότερα (... τι δεν με πιστεύεις, νάτα, έπιασα είκοσι δωδεκάρια στο Προ-Πο), να κάνουνε οφ-σορ (...μην είσαι μαλάκας, έχω τον μπαντζανάκη μου στην Κύπρο), κι εσύ να παίρνεις τον πούλο;

Πηγαίνω την λαμπάδα και τα πρόσφορα, πρωί-πρωί, κάθε 17 Νοέμβρη. Και προσεύχομαι στο Άγιο Πολυτεχνείο, κάθε φορά με την ίδια φράση:

Δίνε μου δύναμη Πολυτεχνείο μου, να καταφέρω να μην τα πάρω τα μαύρα και φέτος.

Και μέσα στην χρονιά, ίσως με μερικά μικρά "δωράκια" μόνο, ακόμα τα καταφέρνω να κρατάω κουτσά-στραβά το τάμα μου...

4 comments:

Ο Καλος Λυκος said...

βοήθεια μας...

savon des bebes gentilles said...

Καλός πολύ καλός,

τώρα λίγο αργα αλλα ο 1431ΑΜ ο φοιτητικός σταθμός της θεσσαλονικης έκανε ενα πολύ καλό αφιέρωμα αλλά το καλύτερο που διάβασα είναι οτι αυτόνομα σχήματα τις θεσσαλονικης αντι για στεφανι καταθέσαν μια καμερα που ηταν μεσα στο άσυλο...

αντε και του χρονου

The Motorcycle boy said...

Είχε βγει κάποτε ένα βιβλίο -17 κομμάτια νομίζω, γραμμένα από κάποιους από τους εναπομείναντες (τότε). Ήταν θλιβερό -οι βολεμένοι από τη μια, οι τρελλαμένοι από την άλλη. Θα πρόσφεραν μεγάλες υπηρεσίες στον αγώνα αν σκοτώνονταν εκείνη τη μέρα.

Anonymous said...

Το καλύτερο που διάβασα για το Πολυτεχνείο.

2ο καλύτερο, η συνέντευξη Παπαχρήστου στο http://www.amfitheatro.gr/interviews/papachristou.php