Το διήγημα της Τέτης Θεοδώρου "Μια ευχή για την Μπαντούφα" το πρωτοδιάβασα όταν υποβλήθηκε στο 12ο Λογοτεχνικό Εργαστήριο της ΑΛΕΦ. Κι όπως πολύ συχνά μου συμβαίνει, με τα διηγήματα που διαβάζω για τους αλληλοβοηθητικούς λόγους ενός τέτοιου εργαστηρίου έψαξα να βρω τον λόγο που το έφερε εκεί.
Η "Μπαντούφα" δεν είχε καθόλου το πλούσιο γράψιμο της Τέτης, ούτε το βάθος των κόσμων και των σχέσεων που είναι ικανή να στήσει και - στην πρώτη ανάγνωση - μου φάνηκε απλώς μια "πλακίτσα", κάτι που ξεπέταξε στο γόνατο η Τέτη για να έρθει το εργαστήριο (γιατί ως γνωστόν στο εργαστήριο "ματώνουμε" αλλά περνάμε και καλά).
Μ' αυτήν την "τσίχλα" στο κεφάλι μου, έγραψα μια-δυό επιμελειακές βλακείες, και πήγα στο επόμενο διήγημα που είχα να διαβάσω. Και φυσικά, έγινα ρόμπα...
Γιατί το "Μια ευχή για την Μπαντούφα" δεν είναι καθόλου πλάκα. Και κάτω από την μετρημένα λιτή καθημερινότητα που περιγράφει, υπάρχει η άβυσσος της Τέτης. Οι σχέσεις, τα κίνητρα των ηρώων, ή ίδια η Μπαντούφα, η εικόνα που έχουν στο μυαλό τους οι υπόλοιποι γι αυτήν, το οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον του κόσμου μας, βρίσκονται όλα εκεί, απλώς τρομακτικά καλά κρυμμένα πίσω από τις γραμμές και χωμένα βαθιά σε μια πολύ "ύπουλη" πλοκή.
Την Κυριακή 28 Μαρτίου, στις 8:00 το βράδυ, στην Καφετέρια ΦΑΕΙΝΟΝ (Καλλιδρομίου και Μαυρομιχάλη) θα πάω να ακούσω και να απολαύσω το διήγημα της Τέτης Θεοδώρου, "Μια ευχή για την Μπαντούφα", έχοντας βγάλει την τσίχλα απ' το μυαλό μου...
2 comments:
Διόρθωσέ με. Είναι η γνωστή μας Τέτη; Η σύζυγος του Μ.;
Τι να σε διορθώσω; Ναι, είναι η μία από τις δύο γυναίκες του Μιχάλη και ταυτοχρόνως υπεύθυνη για τα "καλύτερα" γονίδια της δεύτερης...
Post a Comment