Το SFF-Rated 2010 τέλειωσε χτες. Κοιμήθηκα, ξύπνησα, έφτιαξα έναν καφέ και αρχίζω να σου γράφω.
Ας τα πάρουμε ανάποδα. Πάρτυ και τελετή "πάρε σπίτι σου την αφίσα της ταινίας που γούσταρες" (αλλά μην την σκίσεις βγάζοντάς την απ΄ τον τοίχο, και μην πλακωθείς με τους άλλους που μπορεί επίσης να την θέλουν). Αψέντι και πίτσες Mystic. Dj set (πολύ καλό, αν αναλογιστείς τις διαφορετικές ηλικίες και την ενδυματολογική ποικιλία του κόσμου). Κουβέντα, χορός. Καλά κλείσαμε, άντε και του χρόνου...
Ενότητα μικρών, Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΗΧΟΥ. Όμορφη και με δυνατό φινάλε (ΟΙ 4 ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΙ, Unbelievable 4, Sukwon Shin, ΗΠΑ). Την βρήκα εδώ (για να πάρεις μια ιδέα), φαντάσου την όμως στην τεράστια οθόνη του Μικρόκοσμου με τα ηχεία να βρυχώνται...
Τα Βραβεία:
Μεγάλου Μήκους (Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Κοινού): Cryptic, (ΧΡΟΝΟΚΙΝΗΤΟ, Danny Kuchuk & John Weiner, ΗΠΑ, 2009, 83', Έγχρωμη). Η πιο "πιτσιρικάδικη" ταινία του Φεστιβάλ σήκωσε τελικά την κούπα. Ελπίζω ότι την δήλωση που έστειλε ο ένας εκ των δύο σκηνοθετών θα την ανεβάσει ο Αλέκος στο "επίσημο" SFF-Rated γιατί δεν ρισκάρω να την μεταφέρω από μνήμης.
Μεγάλου Μήκους (Βραβείο Διχογνωμίας Κοινού): Για πρώτη χρονιά αποφασίστηκε να τιμηθεί η ταινία που συγκέντρωσε τα περισσότερα χάδια και χαστούκια. Το νέο αυτό βραβείο πήρε το Lovelorn(ΑΓΑΠΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΛΟΡΝΑ, Becky Preston, Βρετανία, 2010, 86΄, Έγχρωμο). Το μήνυμα της συμπαραγωγού, το έχει κι αυτό ο Αλέκος.
Μικρού Μήκους (Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Κοινού): Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά καταλήγει στην Ισπανία. El Nunca Lo Haria, (ΟΙ ΔΙΠΟΔΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, Anartz Zuazua, Ισπανία, 15', Έγχρωμο). Καθαρό φαβορί ήταν η ταινία αυτή, αφού ο συνδυασμός φευγάτης ιδέας, γαμάτης υποκριτικής και μικροκεντημάτων γέλιου σχεδόν πάντα σπρώχνει μια ταινία στις ψηφοφορίες κοινού.
Πριν από τα βραβεία έγινε μια συζήτηση. Στα σκαμπό "του μαρτυρίου" μπροστά στην οθόνη κάθισαν ο Δημήτρης Παναγιωτάτος, η Βίκυ Χασάνδρα, ο Δημήτρης Αθανίτης και ο Κυριάκος Χατζημιχαηλίδης και "ανακρίθηκαν" από τον κόσμο για τον Ελληνικό Φανταστικό Κινηματογράφο.
Πάντα αναπόδα τα τιμόνια. Έξτρα προβολή της μικρού μήκους ταινίας του Δημήτρη Αθανίτη "Φιλοσοφία" (το Ελληνικό κράτος πτωχεύει ξαφνικά ένα απογεματάκι...) Όπου την βρεις, δες την! Σημείωση: Δεν την γύρισε τώρα, την γύρισε την εποχή του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία.
Το "όπου την βρεις δες τη" ισχύει 100% και για την ταινία του Δημήτρη Παναγιωτάτου, ΞΕΝΕΣ ΣΕ ΞΕΝΗ ΧΩΡΑ. Απολαυστική να την βλέπεις, πληροφοριακή κάργα, μια όμορφη ταινία. Όταν θα βγει στις αίθουσες, θα στην ξαναθυμίσω...
Για την ενότητα ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ, θα ήθελα να μπορούσα να γράψω κάτι καλό, αλλά δυστυχώς δεν έχω... Ντόμπρα, θα πω ότι δεν μου άρεσε καμία ταινία (εκτός από την ΣΤΑΓΟΝΑ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ, που κι αυτή δεν με πήρε μαζί της). Ας ελπίζουμε ότι φταίει η δική μου ματιά ή η ανικανότητά μου να "αποκρυπτογραφήσω" το βάθος τους.
Τέλος τα ανάποδα τιμόνια, πάμε στο φινάλε κανονικά. Έζησα όλη αυτήν την εβδομάδα στον ρυθμό του SFF-Rated λιγάκι σαν σχιζοφρενής. Ζώντας το Φεστιβάλ σαν μέρος της ομάδας παραγωγής και προσπαθώντας ταυτόχρονα να μην ξεχνάω ποτέ πως είμαι εκεί σαν φαν και θεατής Φανταστικού Κινηματογράφου. Αυτή η "σχιζοφρένεια" με έκανε να κοιμηθώ σαν κούτσουρο χθες το βράδυ, και να προσπαθώ σήμερα εδώ να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου. Δεν είναι ακόμα καθαρές, αλλά πρέπει να το κάνω τώρα. Ήδη με κυνηγάνε αυτά που άφησα πίσω και χρόνος για περισυλλογή δεν περισσεύει.
Τεχνικά, το Φεστιβάλ ήταν άψογο. Κι όποιος γουστάρει, ας έρθει να μετρήσουμε μαζί τις ατέλειες που εντόπισε σε ποιότητα εικόνας και ήχου. Θα έχω περισσότερες, τις έχω τσεκαρισμένες, μέρα την μέρα, ώρα την ώρα, προβολή την προβολή. Και τις θεωρώ ασήμαντες σε σχέση με τα ποικίλα φορμάτ του προβαλλόμενου υλικού και την ποσότητά του.
Το περιεχόμενο του, το ίδιο το υλικό των ταινιών που επέλεξε και πρόβαλλε το Φεστιβάλ ήταν επίσης πάρα πολύ καλό (αυτό φυσικά χωράει συζήτηση αφού αναγκαστικά υπάρχει υποκειμενικός παράγοντας). Αλλά από την space opera του "Enigma" μέχρι την φιλοσοφική πυκνότητα του "1", και από τον λυρισμό του "Manhattan Mermaid" μέχρι το ωμό κρέας του "Sender 77", σχεδόν κάθε οπτική του είδους βρέθηκε και εντάχθηκε είτε στο διαγωνιστικό, είτε στις ενότητες. Οι τρεις ελληνικές μεταμεσονύκτιες άξιζαν την προβολή τους, και όχι μόνο για "ιστορικούς" λόγους...
Οργανωτικά, το SFF-Rated τα πήγε καλά. Ακόμα κι όταν τέλειωσαν τα ερωτηματολόγια (βλέπε την ανταπόκριση της Κυριακής) δεν έγινε ρόμπα. Οικονομικά, δεν ξέρω ακόμα, όποιος βιάζεται ας πάει να ρωτήσει τον Αλέκο...
Τι μου έμεινε εμένα; (Αν δεν σ' ενδιαφέρει, σταμάτα να διαβάζεις εδώ).
Για μια ακόμα χρονιά, η αίσθηση ότι ο Μικρόκοσμος είναι "καλή φωλιά" για την φάση. Πέρα από το γεγονός ότι μετά από τρία Φεστιβάλ εκεί, ξέρουμε πια τα "κόζια" του χώρου, πως στήνουμε και τι κάνουμε, είναι πολύ σημαντικό ότι με όλους τους ανθρώπους του μπορείς να μιλήσεις, χωρίς "ενδιάμεσες" ή "δεύτερες" σκέψεις.
Η αλλαγή του κόσμου. Με πλατύ χαμόγελο βλέπω κάθε χρόνο, πως οποιοδήποτε πρόσωπο ξεκινάει να κατηφορίσει στο Sff-Rated (χωρίς να έχει ξανάρθει) κάτι νομίζει για το Φεστιβάλ που φυσικά απέχει από την πραγματικότητα. Αν κολλήσει, σιγά-σιγά μέχρι το τέλος του ίδιου Sff-Rated, έχει αλλάξει δραματικά. Και την επόμενη χρονιά έρχεται από την αρχή "ξεψαρωμένο".
Η φάση "συντονίζομαι και καταλαβαίνω τι τρέχει". Ας το πάρουμε χαμπάρι οι δημιουργοί Φανταστικού Κινηματογράφου είναι λίγοι. Κι οι θεατές τους ίσως λίγοι περισσότεροι. Αν έχει κάποια αξία το Φεστιβάλ, στο επίπεδο "θέλω να κάνω Φανταστικό Κινηματογράφο" είναι η δυνατότητα που προσφέρει σε κάποιον να δει ή να "κλέψει" παραγωγικές μαγκιές των ταινιών που παίζονται εκεί συγκεντρωμένες. Όλες τους "χθεσινές" παραγωγές και σχεδόν από παντού. Πού διαόλο θα τις ξαναβρείς μαζεμένες;
Το Sff-Rated 2010 ολοκληρώθηκε. Ανάποδα τιμόνια πάλι τώρα, μέχρι του χρόνου τον Μάρτιο...
No comments:
Post a Comment