Δεν καίγομαι να μου απαντήσεις...

Δεν ήταν ούτε ο όγκος, ούτε ο παλμός της χθεσινής συγκέντρωσης τα πιο σημαντικά της στοιχεία. Όλα τα λεφτά ήταν η δημογραφία των συγκεντρωμένων. Και χαίρομαι που σήμερα μπορώ να ισχυριστώ πως δεν υπήρχε καμιά ηλικιακή και κοινωνική ομάδα που να μην βρισκόταν χθες στα Προπύλαια ή να μην εντάχθηκε στην πορεία όταν την συνάντησε.

Για μια ακόμα φορά, θα μοιραστώ μαζί σου μια απολύτως ανεύθυνη σκέψη μου, γιατί νομίζω πως ήρθε η ώρα να πάρεις μια απόφαση. Και το ερώτημα που θέλω να σου θέσω είναι το παρακάτω:

ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΚΟΙΤΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ Η ΘΑ ΖΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;

Σίγουρα πρέπει να το εξηγήσω, γιατί ούτε δημοσκόπηση κάνω εδώ, ούτε θέλω να σου "κλέψω" συναισθηματικά μια προκαθορισμένη απάντηση. Άρα πρέπει να ορίσω ακριβώς τι εννοώ.

Εδώ και πολλά χρόνια, σχεδόν όλοι οι εκπρόσωποί σου (και όχι μόνο αυτοί που ψηφίζεις, αλλά κι αυτοί που θα έπρεπε να τους ελέγχουν) έχουν σταματήσει να είναι ολοκληρωμένα φυσικά πρόσωπα, κι έχουν γίνει σκιές του αληθινού τους εαυτού, χαρακτήρες σε ένα μηντιακό έργο Θεάτρου Σκιών.

Και, υποθέτω, κάπου μέσα στον ρόλο του Γ.Α.Π. πρέπει ακόμη να επιζεί ένας Γιώργος και μέσα στην ασώματη κεφαλή του Πρετεντέρη να υφίσταται ακόμη ένας Γιάννης, αλλά πού και ποιοί στο διάολο είναι; Και κυρίως γιατί οφείλω εγώ ή εσύ να ψάξουμε να τους βρούμε κάτω από τα αλλεπάλληλα στρώματα πολιτικού μέηκαπ και σύνθεσης δημόσιας εικόνας από τα επιτελεία ή τους σκηνοθέτες τους;

Το πιο χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα μετατροπής ενός ανθρώπου σε σκιά είναι ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χ.Π. Δεν μπορώ να καταλάβω πως ο Χρήστος που στάθηκε πίσω από την καγκελόπορτα του Πολυτεχνείου, άοπλος, απέναντι στο τανκ που ερχόταν να την ρίξει, μπορεί σήμερα ως Παπουτσής να ενημερώνεται από το θάλαμο επιχειρήσεων των δυνάμεων καταστολής για το πώς ψεκάζονται και δέρνονται υπό την δική του πολιτική ηγεσία, επίσης άοπλοι, διαδηλωτές. Δεν στέκει, ρε φίλε, δεν υπάρχει περίπτωση να το ντηλάρει αυτό κανένας χαρακτήρας, αν δεν πάσχει από ακραία μορφή σχιζοφρένειας...

Ή μάλλον γίνεται, αλλά μόνο αν στο μεταξύ το άτομο έχει αλλάξει δραματικά, αν έχει αποκοπεί από το παρελθόν του, αν έχει "αναγεννηθεί" (πώς λέμε Reborn Christian) διαγράφοντας ως εντελώς λανθασμένη την προηγούμενη στάση του.

Χμ, για να δούμε το έχει κάνει ποτέ αυτό ο Υπ.Προ.Πο;

Έχει δηλώσει ποτέ "Δίκιο είχε ο Ιωαννίδης (ο Παττακός ή δεν ξέρω ποιος άλλος καθόταν στην καρέκλα του Δημοσίας Τάξεως) που έστειλε το τανκ να μας λιώσει στο Πολυτεχνείο γιατί –κακώς και κάκιστα- διασαλλεύαμε την Δημόσια Τάξη;"

ΟΧΙ, ΠΟΤΕ, και μπορείς αν θες να το επιβεβαιώσεις στο επίσημο βιογραφικό του στο Υπουργείο.

Ξεκαθαρίζω εδώ ότι χρησιμοποιώ τον συγκεκριμένο άνθρωπο μόνο σαν παράδειγμα αυτής της μετατροπής φυσικού προσώπου σε ρόλο-σκιά, ούτε τον ξέρω, ούτε έχω κάτι εναντίον του, όλα τα προβλήματά μου είναι με τον Υπ.Προ.Πο.Χ.Π. κι όχι με τον άνθρωπο Χρήστο που ελπίζω να βρίσκεται ακόμα κάπου μέσα του.

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν -κατά την ταπεινή μου εκτίμηση- εκτός από όσους ανέφερα στις αρχικές παραγράφους, και για τον Αντώνη Σαμαρά, τον Γιώργο Καρατζαφέρη, τον Αλέξη Τσίπρα, την Αλέκα Παπαρήγα (δηλαδή για κάθε πολιτικό αρχηγό), για όλους σχεδόν τους βουλευτές (και ιδίως αυτούς που επανεκλέγονται συστηματικά), την συντριπτική πλειοψηφία των ("επαγγελματιών") συνδικαλιστών και όλη την μηντιακή ενημερωτική σκηνή (που μάλιστα έχει φτάσει σε ένα επιπλέον επίπεδο μετατροπής σε σκιά, αφού υποβάλλεται σε πλαστικές εγχειρήσεις "τηλεοπτικοποίησης").

Ένα κοινό χαρακτηριστικό που μπορείς να βρεις σε όλους τους ανθρώπους-σκιές είναι ότι η δική σου σχέση μαζί τους είναι κυρίως οπτική και διαμεσολαβημένη. Κοιτάζεις τις σκιές από μακριά, σπανίως τις συναντάς σε οικείο χώρο και φυσικά ακόμα πιο σπάνια ζεις κοντά τους. Δεν έχεις σχέση μαζί τους, αλλά με την δημόσια εικόνα τους, την προβολή τους, την διαχειρισμένη τους σκιά, τον ρόλο τους. Ακόμα και σε ένα πολύ μικρό τόπο, όπως είναι η Ελλάδα, η κάστα αυτή δείχνει να συναλάσσεται και να κάνει παρέα σχεδόν αποκλειστικά με τον εαυτό της, ενώ ταυτόχρονα διαρρηγνύει συνεχώς τα ιμάτιά της ότι εκπροσωπεί εσένα. Μένει σε σπίτια με φράχτες (μερικές φορές τόσο αυθαίρετα που να χρειάζονται άδεια αναψυκτηρίου). Πώς σου φαίνεται αυτό;

Όσο η μοναδική σου ελπίδα εκπροσώπησης ήταν κάποια σκιά, διάλεγες την πιο "φιλική" προς τα σένα, κι αυτό (γαμωσταυρίζοντας, ξεγαμωσταυρίζοντας) είχε μια λογική. Νομίζω απλώς ότι δεν είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις πια (και παίζει αν ήσουν και ποτέ).

Γιατί εδώ αρχίζει η δυνατότητα σου να ζεις με τους ανθρώπους. Να μην εκπροσωπείσαι, αλλά να συνδιαμορφώνεις. Να μπεις σε ένα πρωτοβάθμιο σωματείο αυτοοργάνωσης. Ή μια συνέλευση γειτονιάς. Να ψαχτείς με τους "Δεν Πληρώνω". Να ενημερώνεσαι από αυτούς που είναι εκεί, ή ακόμα καλύτερα, να είσαι εκεί για να βλέπεις με τα μάτια σου τι γίνεται, πότε κι από ποιούς.

Δεν είναι μια άνετη επιλογή και έχει και κάποιο κόστος. Κατ’ αρχήν θα σου στερήσει πολλές ώρες τηλεθέασης. Μετά θα πρέπει να σκεφτείς και μόνος σου, αν είναι να πας σε μια μορφή αυτοοργάνωσης για να κάνεις το πρόβατο, κάτσε στον καναπέ σου. Και τελικά παίζει να φας και καμιά στο κεφάλι, αφού όπως έγραψα και χτες προσωπικά πιστεύω πως υπάρχει οργανωμένο σχέδιο χτυπήματος των συγκεκριμένων αυτοοργανωμένων ομάδων στις πορείες.

Δεν έχουν άλλο τρόπο να επιζήσουν πολιτικά οι σκιές που θέλουν να τους κοιτάζεις να σε εκπροσωπούν. Ότι άλλο μπορούσε να τους τρομάξει, ή το έκαναν σκιά μέσα στο πέρασμα του χρόνου ή το αγόρασαν στην ψύχρα…

Το ‘βαλα το ζήτημα μου. Μην θεωρήσεις ότι σου ζητάω να μου απαντήσεις τι θα κάνεις. Όπως σου είπα και πριν δεν ενδιαφέρομαι να σε μετρήσω ή να σε επεξεργαστώ. Αν είναι και το φέρει η ζωή, παίζει κάποτε να ζήσουμε κάτι μαζί…

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό ανέβηκε αρχικά στο Facebook, γιατί το Blogger "έκανε νερά". Στο Tales ανέβηκε τελικά το βράδυ της 13ης Μαΐου.