Η Κυριακή της Χούντας

Έζησα την Χούντα σε μια ηλικία που δεν υπήρχε περίπτωση να της αντισταθώ, από τα δύο μου μέχρι τα εννιά μου. Δεν έμαθα όμως λίγα πράγματα από αυτήν. Το πιο σημαντικό που έμαθα, και όχι μόνο λόγω του αριστερού στοιχείου στην οικογένειά μου, είναι ότι ο διπλανός ΜΠΟΡΕΙ να είναι ρουφιάνος. Μου πήρε περίπου σαράντα χρόνια για να καταλάβω πόσο μεγάλο δηλητήριο ήταν αυτό και να το ξεπεράσω. Μου πήρε περίπου σαράντα χρόνια για να αντιληφθώ ότι ούτε τα τανκς, ούτε η φάλαγγα, ούτε οι σφαίρες, ούτε τα "Πουλιά" ήταν αυτά που έκαναν κόλαση την ζωή των ανθρώπων στην Χούντα. Οι ρουφιάνοι ήταν. Ή ακόμα και μόνο η αμφιβολία για το αν ο διπλανός σου είναι ρουφιάνος. Γιατί με τους ρουφιάνους το μόνο που δεν μπορείς να φτιάξεις είναι κοινωνία, οποιασδήποτε μορφής.

Οι ρουφιάνοι είναι το πιο μοναδικό και πραγματικό σύμβολο της Χούντας. Οι ρουφιάνοι και τα χαμόγελα τους. Οι Καλημέρες και οι Καλησπέρες τους. Τα βλέμματά τους όταν νιώθουνε πως είναι "αποπάνω". Η αφόρητη βλακεία τους που καταστρέφει κάθε τι στο πέρασμά της.

Όποιος ή όποια δεν έζησε με ρουφιάνους, μπορεί να συνεχίσει να λέει και να κάνει μαλακίες. Να φλερτάρει με τα χειρότερα και να κοιμάται με τα σκατά. Όποιος ή όποια θέλει να ξαναζήσει με ρουφιάνους, γιατί θυμάται ότι "στην Χούντα κοιμόμασταν με τα παράθυρα ανοιχτά", να πάει να γαμηθεί να ασπρίσει. Γιατί τότε ρουφιάνευε τους άλλους, μόνο οι ρουφιάνοι κοιμόντουσαν με τα παράθυρα ανοιχτά για να ακούνε τι λέει η γειτονιά.

Όσο περνάει από το δικό μου χέρι, αυτά που έζησα δεν θα τα ξαναζήσω. Και με όποιον ή όποια θέλει να μου επιβάλλει να πισωγυρίσω σε κάτι που πάλεψα σκληρά να ξεπεράσω, δεν έχω άλλη επιλογή.

Είμαι σε κατάσταση πολέμου.