Εβδομάδα T 4 Trouble... πάμε ένα ακόμα!

Το Wooly Bully τα λέει όλα...

Εβδομάδα T 4 Trouble... δεν τελειώνει ποτέ!

Σήμερα έχει μοτοσακό (γαμώ!) και βίντεο από Καστόρια (όχι, δεν είναι λάθος ο τόνος).

Εβδομάδα T 4 Trouble... συνεχίζεται

Σήμερα (δηλαδή χτες) έμαθα πως στον Μικρόκοσμο πωλείται επίσης το cd του soundrack (αν πετύχεις τον άνθρωπο του Polytropon που βρίσκεται εκεί). Εγώ ρώτησα και τον βρήκα πάντως, οπότε και το ψώνισα, άρα ρωτήστε, δεν είναι πάντα εμφανής, αλλά οι του Μικρόκοσμου ξέρουν. Πάντως το υλικό του cd γαμάει! Δεν καρφώνω τίποτα άλλο, να πας να το ψωνίσεις!
Το βίντεο της ημέρας είναι η συνέντευξη του Δημήτρη Αθυρίδη στο tvxs.
Enjoy!

Εβδομάδα T 4 Trouble... ναι, κι άλλο!

Δικό μου είναι το μαγαζί κι ότι γουστάρω κάνω. Σήμερα το μενού έχει αυτό το βίντεο και που θα ψωνίσεις το soundtrack.

Εβδομάδα T 4 Trouble...

... συνεχίζοντας το κόλλημα που έχω φάει, σου παραθέτω:
Το βίντεο Mexican Blanket
και το "άλλο" facebook.

Έτσι, έτσι!

T 4 Trouble : Είμαι μουτζαχεντίν!

Αν έχεις παρακολουθήσει στοιχειωδώς το TALES ξέρεις πως για μερικά πράγματα γίνομαι μουτζαχεντίν. Ο "υγιής μουτζαχεντινισμός" μου έχει δύο προϋποθέσεις:
Α) Να μου αρέσει κάτι τόσο (υπερβολικά) πολύ, που να μην το πιστεύω.
Β) Να μην γνωρίζω τον δημιουργό του και να μην κομπλάρω να τα "χώσω όλα" επειδή θα μου την πει κάποιος ότι σπρώχνω τους φίλους ή τις φίλες μου (άδικο για τους φίλους ή τις φίλες μου, αλλά τέτοιος μαλάκας είμαι).

Και οι δύο αυτές προϋποθέσεις ισχύουν για την ταινία T 4 Trouble, τον Τέρρυ Παπαντίνα που "εικονογραφείται" σ' αυτήν και τον Δημήτρη Αθυρίδη που την γύρισε. Χωρίς καμιά ψευτομαλακία, θα παραδεχτώ ότι είναι πολλά χρόνια (σίγουρα πάνω από 10, μπορεί και 15) που κάθισα να ξαναδώ στο "καπάκι" την επόμενη προβολή της ταινίας, που μόλις είχα δει!

Λίγα βασικά για να μπορείς να παρακολουθήσεις το παραλήρημά μου. Το T 4 Trouble είναι ντοκιμαντέρ (το trailer εδώ). Είναι ένα ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί σε σχεδόν πραγματικό χρόνο (κανά-δυό χρόνια πίσω, αν πρόσεξα τις ημερομηνίες) την ζωή του Τέρρυ Παπαντίνα, ενός - κατά γενική ομολογία - σπουδαίου κιθαρίστα, και από ότι άκουσα στην μουσική της ταινίας (που είναι δικά του κομμάτια) και αντίστοιχα σημαντικού συνθέτη.

Με τις δυο φορές που την είδα έχω τέσσερις "αναγνώσεις" της ταινίας. Μία μέχρι το διάλειμμα, μία στο τέλος της πρώτης προβολής (με διαφορές αποχρώσεων), άλλη μία μέχρι το διάλειμμα της δεύτερης προβολής (που όπως είπα, είδα "καπάκι") και άλλη μία (ημιτελική, γιατί θα πάω να την ξαναδώ "σέρνοντας" με τσαμπουκά τους φίλους μου) στο τέλος. Η διαφορά των δύο "αναγνώσεων" είναι σημαντική, αλλά όχι και καθοριστική για την ταινία. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η ταινία είναι το καλύτερο ελληνικό ντοκιμαντέρ που έχω δει στην ζωή μου! Και σ' αυτό δεν κάνω πλάκα, ούτε λέω παπαριές. Μπορείς άνετα να αμφισβητήσεις την επάρκειά μου, αλλά όχι και την γνώμη μου. Τελεία και παύλα.

Ταυτόχρονα είναι και μια ταινία που έχει "μέγεθος", με την έννοια που έχει η λέξη στην Αρχαιοελληνική Τραγωδία. Όπως την ορίζει ο Αριστοτέλης στον ορισμό. Κι άμα δεν τον ξέρεις, να πας εδώ που τον βρήκα πρόχειρο να τον μάθεις. Μέγεθος του ήρωα, του Τερρυ Παπαντίνα. Μέγεθος και στην αντιμετώπιση του από τον σκηνοθέτη, τον Δημήτρη Αθυρίδη. Κι εδώ τελεία και παύλα. Και τράβα να δεις την ταινία, πριν τολμήσεις να γράψεις το παραμικρό στα σχόλια. Μετά, αν διαφωνείς, πλακωνόμαστε, αναλύουμε, μιλάμε πολιτισμένα, μπινελικωνόμαστε, κάνουμε ότι θες. Αλλά πριν την δεις, κουβέντα! Κι ας είσαι ο Αϊζενστάιν μετεμψυχωμένος!

Στο T 4 Trouble περιέχεται, συμπυκνωμένη, όλη η νεώτερη μετεμφυλιακή ιστορία της Ελλάδας. Στο T 4 Trouble περιέχεται, λιγότερο συμπυκνωμένη, όλη η αθλιότητα και η τυράνια της μετριότητας που κυβερνάει τη σημερινή (και χτεσινή) Ελλάδα. Στο T 4 Trouble υπάρχει, ολόκληρη, μια "φέτα ζωής". Και γι αυτό η ταινία αυτή δεν θα γεράσει. Σε 10, 20 ή και 30 ακόμα χρόνια θα την βλέπει κάποιος και θα χρειάζεται απλώς να βάλει μερικά πράγματα στο τότε "ψαχτήρι" για να την καταλάβει 100%.

Ξέρω πόσο επηρμένο σου φαίνεται αυτό που γράφω, αλλά στα αρχίδια μου! Και σ' αυτό τελεία και παύλα. Έλα σε δέκα χρόνια να τα ξαναπούμε! Θα περιμένω!

Σημείωση πρώτη (για όλους): Η ταινία παίζεται από master dvd στον Μικρόκοσμο, γιατί δεν έχει κόπια. Και δεν έχει κόπια, γιατί η κόπια κοστίζει και οι δημιουργοί της δεν είχαν budget να την φτιάξουν. Οπότε μην αρχίσεις πάλι τις μαλακίες, "γιατί μας παίζουνε βίντεο"...

Σημείωση δεύτερη (μόνο για κάποιον "επαγγελματία"): Αντε γαμήσου και ξαναξεσκόνισε τον Αριστοτέλη... Δεν κάνει η ιδιότητα του ήρωα το μέγεθος, μαλάκα! Η ιστορία του το κάνει... Με την δική σου λογική, τι με νοιάζει κι εμένα ένας τύπος που φοράει ένα σανδάλι και γαμάει την μαμά του;

T 4 TROUBLE στο FACEBOOK Πήγαινε και γίνε φαν!

"Μια Ευχή για την Μπαντούφα" την Κυριακή από την ΑΛΕΦ

Το διήγημα της Τέτης Θεοδώρου "Μια ευχή για την Μπαντούφα" το πρωτοδιάβασα όταν υποβλήθηκε στο 12ο Λογοτεχνικό Εργαστήριο της ΑΛΕΦ. Κι όπως πολύ συχνά μου συμβαίνει, με τα διηγήματα που διαβάζω για τους αλληλοβοηθητικούς λόγους ενός τέτοιου εργαστηρίου έψαξα να βρω τον λόγο που το έφερε εκεί.

Η "Μπαντούφα" δεν είχε καθόλου το πλούσιο γράψιμο της Τέτης, ούτε το βάθος των κόσμων και των σχέσεων που είναι ικανή να στήσει και - στην πρώτη ανάγνωση - μου φάνηκε απλώς μια "πλακίτσα", κάτι που ξεπέταξε στο γόνατο η Τέτη για να έρθει το εργαστήριο (γιατί ως γνωστόν στο εργαστήριο "ματώνουμε" αλλά περνάμε και καλά).

Μ' αυτήν την "τσίχλα" στο κεφάλι μου, έγραψα μια-δυό επιμελειακές βλακείες, και πήγα στο επόμενο διήγημα που είχα να διαβάσω. Και φυσικά, έγινα ρόμπα...

Γιατί το "Μια ευχή για την Μπαντούφα" δεν είναι καθόλου πλάκα. Και κάτω από την μετρημένα λιτή καθημερινότητα που περιγράφει, υπάρχει η άβυσσος της Τέτης. Οι σχέσεις, τα κίνητρα των ηρώων, ή ίδια η Μπαντούφα, η εικόνα που έχουν στο μυαλό τους οι υπόλοιποι γι αυτήν, το οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον του κόσμου μας, βρίσκονται όλα εκεί, απλώς τρομακτικά καλά κρυμμένα πίσω από τις γραμμές και χωμένα βαθιά σε μια πολύ "ύπουλη" πλοκή.

Την Κυριακή 28 Μαρτίου, στις 8:00 το βράδυ, στην Καφετέρια ΦΑΕΙΝΟΝ (Καλλιδρομίου και Μαυρομιχάλη) θα πάω να ακούσω και να απολαύσω το διήγημα της Τέτης Θεοδώρου, "Μια ευχή για την Μπαντούφα", έχοντας βγάλει την τσίχλα απ' το μυαλό μου...

Αγιασμός (Holy Water)

Υπάρχει κάτι ιδιαίτερα όμορφο στον κινηματογράφο που παράγεται αρκετά συχνά στις Βρετανικές Νήσους. Και βέβαια, αυτή είναι μια εντελώς λάθος εισαγωγή, όταν γράφεις για μια ταινία που διαδραματίζεται στην Ιρλανδία και επιλέγει για ήρωες τόσο μικρούς ανθρώπους. Ο Αγιασμός (Holy Water) είναι ακριβώς αυτό. Μια σχετικά απλή κωμωδία καταστάσεων, που δεν μπαίνει στον πειρασμό να "τραβήξει από τα μαλλιά" το στόρυ της για να βγάλει γέλιο, και γι' αυτό τελικά καταλήγει να είναι μια ιδιαίτερα ευχάριστη και απολαυστική εμπειρία.
Πριν ακόμα και από το σήμα της εταιρείας παραγωγής εμφανίζεται μια προειδοποίηση της Pfizer ότι δεν συμφωνεί με το περιεχόμενο της ταινίας και την χρήση των Βιάγκρα όπως εμφανίζεται. Δεν πρόλαβα, γαμώτο, να το διαβάσω όλο και νομίζω πως άξιζε τον κόπο να μείνει λίγο παραπάνω γιατί ήταν ένα εξαιρετικό κείμενο "ξύλινης γλώσσας" πολυεθνικής εταιρείας.
Και φυσικά δε πρόκειται να σου "καρφώσω" τι γίνεται στο έργο. Το θέμα πάντως δεν είναι ούτε η απάτη, ούτε η "εξυπνοκωλιά", ούτε το "μεγάλο" αστείο της πλοκής. Αξίζει να δεις αυτήν την ταινία, για τα δεκάδες "σχολιάκια" που έχουν ακριβώς την ελαφρότητα και την βαρύτητα που πρέπει. Και για την τρυφερή ισορροπία που διατηρεί για να αποφύγει την μπαλαφάρα...
Ο Αγιασμός είναι ένα σεναριακό, σκηνοθετικό και ερμηνευτικό ζογκλάζ που χωρίς να είναι τίποτα "μεγαλύτερο" από αυτό που επιδιώκει, καταφέρνει να είναι ακριβώς αυτό που επιδιώκει. Μια όμορφη ταινία μικρών ηρώων σε συνθήκες μιας ρεαλιστικής κρίσης.

Δεν παίζουν σχόλια σ' αυτό εδώ!

Υπάρχει μόνο ένα πράγμα
αταλάντευτο στην ζωή μου

Γεννήθηκα μόνος
(γιατί δεν είχα δίδυμο)
και θα πεθάνω μόνος,
ανεξάρτητα αν θα υπάρχει
οποιοσδήποτε εκεί
να μου κρατά το χέρι

Όλα τα υπόλοιπα
είμαι διατεθειμένος
να τα σκεφτώ,
να τα εξετάσω
ακόμα και
να τα διαπραγματευτώ

Υπό την μόνη προϋπόθεση
στο τέλος της ημέρας
(και φυσικά όχι της κάθε ημέρας)
διαλέγοντας το μέρος ή το όλο
το πρόσημο
να είναι θετικό

Είναι τόσο απλό,
μην την ψάχνεις!

Μόνο για εκπαιδευτικούς λόγους...

Tom Robinson "Power In The Darkness" lyrics are property and copyright of it's owners. Lyrics are provided for educational purposes only.

Power in the darkness
Frightening lies from the other side
Power in the darkness
Stand up and fight for your rights

Freedom... we're talking bout your freedom
Freedom to choose what you do with your body
Freedom to believe what you like
Freedom for brothers to love one another
Freedom for black and white
Freedom from harassment, intimidation
Freedom for the mother and wife
Freedom from Big Brother's interrogation
Freedom to live your own life... I'm talking 'bout

Power in the darkness
Frightening lies from the other side
Power in the darkness
Stand up and fight for your rights

(Voice from The Other Side:) "Today, institutions fundamental to the British system of Government are under attack: the public schools, the house of Lords, the Church of England, the holy institution of Marriage, even our magnificent police force are no longer safe from those who would undermine our society, and it's about time we said 'enough is enough' and saw a return to the traditional British values of discipline, obedience, morality and freedom.
What we want is:

Freedom from the reds and the blacks and the criminals
Prostitutes, pansies and punks
Football hooligans, juvenile delinquents
Lesbians and left wing scum
Freedom from the niggers and the Pakis and the unions
Freedom from the Gipsies and the Jews
Freedom from leftwing layabouts and liberals
Freedom from the likes of you..."

Power in the darkness
Frightening lies from the other side
Power in the darkness
Stand up and fight for your rights

Video (καλό, αλλά με κουτσουρεμένο το κομμάτι)
Live εκτέλεση 1978 (δεν τρελαίνομαι, αλλά αφού πρόκειται για εκπαιδευτικό βοήθημα...)

Δεν κατάλαβα γιατί χρεοκοπήσαμε τώρα...

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω καθόλου τον διάλογο περί χρεοκοπίας της χώρας.
Και δεν τον καταλαβαίνω, γιατί μέσα στο δικό μου το μυαλό μια χώρα δεν είναι χρεοκοπημένη όταν βγαίνει και δηλώνει στις παντοδύναμες αγορές "δεν έχω πια λεφτά να σας ακουμπήσω, το κλείνω το μαγαζί". Είναι χρεοκοπημένη από πολύ πιο πριν και θα έπρεπε να το έχει κλείσει το μαγαζί ή να έχει σκεφτεί τι θα το κάνει όταν:

Α) Η πρώτη δημοκρατική κυβέρνηση μετά την Χούντα, χαρακτηρίζει το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας "στιγμιαίο".

Β) Τα "δεξιά" ΜΑΤ σκοτώνουν τον Κουμή και την Κανελλοπούλου.

Γ) Τα "αριστερά" ΚΝΑΤ "καθαρίζουν" το Χημείο.

Δ) Ο Τόμπρας κατεβαίνει από το αεροπλάνο μοστράροντας το περίστροφό του. Όλοι οι υπόλοιποι "κεντράρουν" στο "νεύμα" Παπανδρέου στην Δήμητρα.

Ε) Η "σοσιαλιστική" αστυνομία σκοτώνει τον Καλτεζά.

ΣΤ) Ο Μητσοτάκης κάνει κυβέρνηση με τον Κατσίκη μετά από (ούτε θυμάμαι πια πόσες) εκλογές.

Ζ) Ο Σημίτης υπογράφει την "ανανέωση" του ΝΑΤΟ.

Η) Ο Καραμανλής (νεώτερος) ξαναπαίρνει άνετα τις εκλογές ενώ βρωμάει παντού καμένο.

Θ) Η Εύη λέει ότι πηδούσε τον ευτραφή για να μπει στο Δημόσιο.

Ι) Σε διάφορες περιοχές της χώρας, διάφοροι "άτυχοι" βασανίζονται, εξαφανίζονται ή εξευτελίζονται συστηματικά και σχεδόν καθημερινά.

Βγάζω εντελώς έξω από αυτόν τον πρόχειρο κατάλογο με τους λόγους χρεοκοπίας την δολοφονία Γρηγορόπουλου, γιατί ήταν το μοναδικό "περιστατικό" που, αντίθετα με όλα τα παραπάνω, και προκάλεσε σοβαρή αντίδραση και βάρεσε τους συναγερμούς σε όλα τα επίπεδα. Κάνοντας με να πιστέψω, λανθασμένα, πως ίσως και να μην έχουμε χρεοκοπήσει ακόμα.

Παρακαλώ όλους τους φίλους μου, να μην με βάζουν να εξηγώ γιατί δεν θέλω να διαγραφεί από το Facebook το Fuck Greece και γιατί αδιαφορώ εντελώς για το εξώφυλλο του Focus ή το κρύο χιούμορ των φτηνιάρικων εκπομπών της Γερμανικής Τηλεόρασης. Δεν με ενδιαφέρει, ούτε τόσο δα, τι εικόνα έχουν οι σπεκουλαδόροι, οι ξένοι διανοούμενοι, το πατριαρχείο Μόσχας, τα πληρώματα των ελληνόκτητων πλοίων ή οι ζιγκολό της ελληνικής ομογένειας στις ΗΠΑ, για τον τόπο (ή τον τρόπο) που ζούμε όλοι μαζί. Με ενδιαφέρει αυτό που γίνεται εδώ, αν και δεν μπορώ ακόμα να καταλήξω σε ασφαλές συμπέρασμα πως γίνεται κάτι.

Ένας λαός (τείνω να πιστέψω πως) είναι μόνο η εικόνα που σχηματίζει για τον εαυτό του εξετάζοντας αυτήν την "συλλογικότητα" όσο το δυνατόν πιο "έντιμα" στον δικό του καθρέφτη. Όχι στον (εξωραϊσμένο) καθρέφτη της Ιστορίας του, ούτε στον (γεωπολιτικό) καθρέφτη που βάζουν μπροστά του οι έξω. Και φυσικά όχι στον (αυτονομημένο από την πραγματικότητα) τηλεοπτικό του καθρέφτη...

Υπάρχει ένας καθρέφτης σήμερα που να μας καθρεφτίζει όλους; Ιδέα δεν έχω, μήπως έχεις καμιά εσύ;

Ρούσσος Κούνδουρος: Τιμητική εκδήλωση

Ο Ρούσσος Κούνδουρος υπήρξε για μένα ένας πολυαγαπημένος φίλος. Αν και η διαφορά της ηλικίας μας ήταν χαοτική, είχαμε καταφέρει να βρούμε έναν πολύ μυστήριο κώδικα επικοινωνίας, ίσως γιατί μέχρι τον θάνατό του ο Ρούσσος ήταν ουσιαστικά "νεαρότερος" από κάθε άλλο άνθρωπο που γνώρισα ποτέ μου. Υπάρχουν πράγματα που μου είπε, στο ξεκάρφωτο, που καθόρισαν πραγματικά ολόκληρη την στάση ζωής μου και ξέρω πως το ίδιο συνέβη και σε αρκετούς ακόμα ανθρώπους. Ειλικρινά χαίρομαι που πρόλαβα να τον γνωρίσω, αν και θα προτιμούσα να είχαμε περισσότερα χρόνια μαζί. Δεν γαμείς... ο θάνατος δεν σηκώνει παζάρια, τον τσιμπουκώνεσαι και πας παρακάτω.

Βρήκα σήμερα στο in.gr αυτό και το αναδημοσιεύω αυτούσιο:

Εκδήλωση στον κινηματογραφιστή Ρούσσο Κούνδουρο διοργανώνει το Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης θα προβληθούν ντοκιμαντέρ του δημιουργού, ενώ θα μιλήσουν γι' αυτόν ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός και ο κριτικός κινηματογράφου Γιάννης Μπακογιανόπουλος.

Η εκδήλωση διοργανώνεται στις 18 Μαρτίου 2010 από τις 18:00 – 20:00 στον Κινηματογράφο Ολύμπιον (Αίθουσα Παύλος Ζάννας).

Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και είναι αφιερωμένη στη συνεργασία του Ρ.Κούνδουρου με τη Γενική Διεύθυνση Τύπου και Πληροφοριών το 1961 για την αναμόρφωση των Ελληνικών Επικαίρων και την παραγωγή μιας σειράς ντοκιμαντέρ.

Στο πλαίσιο αυτό, θα προβληθούν τα σχετικά άγνωστα αλλά πολύ σημαντικά ντοκιμαντέρ «Ανοικτοί δρόμοι» και «Ελληνική βιομηχανία», καθώς και η ταινία επικαίρων με τα γεγονότα του δεύτερου δεκαημέρου του Μαρτίου του 1961.

Tα ντοκιμαντέρ αυτά αποτελούν δύο εκ των πέντε ταινιών ντοκιμαντέρ από την σειρά «Ελληνική Ανασυγκρότησις» που παρήγαγε ο Ρ.Κούνδουρος την δεκαετία του 1960, με σκοπό την καταγραφή των επιτευγμάτων της χώρας σε διάφορους τομείς οικονομικής ανάπτυξης. Επίσης θα παρουσιαστεί και η ταινία επικαίρων με τα γεγονότα του δεύτερου δεκαημέρου του Μαρτίου του 1961.

Για την ιστορία της παραγωγής αυτής της σειράς ντοκιμαντέρ έχουν κληθεί να καταθέσουν τις αναμνήσεις τους ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, και ο κριτικός κινηματογράφου Γιάννης Μπακογιαννόπουλος, βασικοί συνεργάτες του Ρ.Κούνδουρου.


Ο Ρούσσος που γνωρίζω θα πετούσε με τις κλωτσιές, από το γραφείο ή το σπίτι του, οποιονδήποτε τολμούσε να ψελλίσει οτιδήποτε περί "τιμητικής εκδήλωσης" στο πρόσωπό του ή το έργο του. Κι αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που το Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο και όποιος σκέφτηκε, πρότεινε ή οργάνωσε αυτήν την εκδήλωση, αξίζουν πραγματικά τα ανεπιφύλακτα συγχαρητήρια μου.

Δεν ξέρω αν προλαβαίνω να ανέβω στην Θεσσαλονίκη, αλλά τολμώ να καταθέσω ταπεινά την αίτηση μου για επανάληψη της εκδήλωσης και στην Αθήνα.

Η φωτογραφία "εκλάπη" από το Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο

Νυχτερινές πλάκες (Nuits drolatiques) της Florence Christakis

Κάθε φορά που γράφω για μια έκθεση που ανήκει στα εικαστικά, προειδοποιώ από την αρχή: Είμαι άσχετος και έχω, επίσης, επίγνωση της απουσίας αισθητικής που με διακρίνει ως άτομο. Δεν θα ταιριάξω ποτέ χρώματα στα ρούχα μου, ένα κτήριο πρέπει να είναι καραμπινάτα άσχημο (έως απάνθρωπο) για να το πάρω χαμπάρι, και τα λοιπά, και τα λοιπά... Οπότε το μόνο που μου απομένει όταν πηγαίνω σε εκθέσεις είναι να κάθομαι φιλότιμα μπροστά στα έργα και να "την παλεύω" μαζί τους. Κάθε φορά το αποτέλεσμα είναι μια μορφή ισοπαλίας. Τα έργα ή μου αρέσουν ή δεν μου αρέσουν (χωρίς να ξέρω ποτέ γιατί), τα "διαβάζω" (όπως καταλαβαίνω) ή όχι, και τελικά περνάω αρκετές φορές καλά και μερικές βλαστημάω. Θεωρώ λοιπόν πως σε έχω προειδοποιήσει και πάω παρακάτω.Η έκθεση της Florence Christakis "Νυχτερινές πλάκες (Nuits drolatiques)" άρχισε στις 10 Μαρτίου 2010 και θα διαρκέσει μέχρι τις 31 Μαρτίου. Φιλοξενείται στην art galery ΤΕΧΝΟΧΩΡΟΣ (Λεμπέση 4, πολύ κοντά στον σταθμό του Μετρό στην Ακρόπολη). Περιλαμβάνει είκοσι έργα, και αν πιστέψω την καλλιτέχνιδα (και γιατί όχι, δεν παίζει να γράφει μαλακίες στον κατάλογο, υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι που καταλαβαίνουν αυτά που για μένα είναι κινέζικα) "εκμεταλλεύομαι τον πολλαπλό χαρακτήρα της χαρακτικής (οξυγραφία σε τρεις τσίγκινες πλάκες) και επεμβαίνω με κολλάζ (chine colle), σχέδιο, ζωγραφική ή τύπωμα κάνοντας κάθε έργο μοναδικό. Όπως στην μπαρόκ μουσική αναπτύσσεται ένας αυτοσχεδιασμός με φόντο ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, το basso continuo".
Πάνω που είχα φάει φρίκη με τις άγνωστες "τεχνικές" λέξεις, ήρθε η επόμενη παράγραφος να με ξεφρικάρει. "Αν πρόκειται για τέχνη, είναι στο πρότυπο της λαϊκής τέχνης και της μαζικής κουλτούρας... με την έννοια ότι σχολιάζω και εκτρέπω τους βασικότερους κανόνες της κλασικής ευρωπαϊκής ζωγραφικής, με σκοπό κάποιες εικαστικές κωλοτούμπες, αλλά και για να μοιραστώ μαζί σας την χαρά μου και την φαντασία μου - για πλάκα".
Ωραία... αυτό μπορώ να το κάνω, σκέφτηκα. Να προσπαθήσω να μοιραστώ μαζί σου την χαρά και την φαντασία σου - για πλάκα. Και άρχισα να "την παλεύω" με τα έργα, τους τίτλους τους και τα επιμέρους μεταβαλλόμενα στοιχεία τους. Στην αρχή κατάφερα πάλι να τα σκατώσω, άρχισα να τα βλέπω από το τέλος προς την αρχή της αίθουσας. Μετά είπα να αφήσω τις μαλακίες και να τα δω με την σειρά που τα έστησε η γυναίκα (όχι πως είχε καμιά σημασία τελικά...) Αποδείχτηκε πολύ χρήσιμο όμως, γιατί ανακάλυψα πως είχε τα υπόλοιπα στο πατάρι, η γκαλερί έχει δύο χώρους. Μην βαράτε, είπαμε άσχετος είμαι...Βγήκα, έκανα ένα τσιγάρο και ξαναμπήκα. Τα πήρα από την αρχή, και προσπάθησα να τα "μοιραστώ". Και δεν μου πήγε καθόλου άσχημα... Οπότε με παίρνει (άνετα τώρα) να σου παρουσιάσω τα (εντελώς αυθαίρετα και προσωπικά) συμπεράσματά μου:
Υπάρχουν πολλά επίπεδα ανάγνωσης αυτής της ενότητας έργων της Christakis. Τα μόνιμα στοιχεία που παραμένουν (με διαφορετική ανάπτυξη) και στα είκοσι έργα. Και είναι ολοφάνερα στοιχεία (και στοιχειά) νυχτερινά. Και υπάρχουν και τα αποκλειστικά (τα πλάγια τα λέω έτσι εγώ, παίζει σοβαρά να είναι τελείως λάθος), τα μοναδικά στοιχεία του κάθε έργου που μεταβάλλουν, ανατρέπουν, ή αγριεύουν τα μόνιμα.
Το τελικό αποτέλεσμα (αυτό που πήρα εγώ μαζί μου σπίτι) έχει μεγάλη ομορφιά και τουλάχιστον μια γερή δόση χιούμορ. Όχι, ότι της λείπουν και τα βαριά κομμάτια, απλά είναι πολύ λιγότερα και αντίστοιχα (κατά την γνώμη μου) επιτυχημένα.Βιογραφικό και δείγματα από τις παλιότερες δουλειές του ατόμου μπορείς να βρεις εκεί. Κοτσάρω τους τίτλους των έργων που είδες εδώ με την σειρά που εμφανίζονται: Καλό ταξίδι! Ρούμπα μουρλοτσάτσα & Αφού πέρασαν τα πρόβατα...

Αν πάει το Νόμπελ Ειρήνης...

...στο Ίντερνετ τότε προτείνω σοβαρά το Νόμπελ Λογοτεχνίας να το πάρει ο κακομοίρης ο Deep Blue για την συνολική προσφορά του στην γλώσσα. Και το Νόμπελ Ιατρικής η τηλεόραση που αποκοιμίζει συστηματικά τους πάσχοντες από χρόνια αϋπνία...

Σήμερα μόνο αυτό...

εδώ και στον καιρό
για δυο ευχαριστώ

..και για όσους επιμένουν να διαβάζουν:

Six million ways to live, we live lavish
superior deluxe rap status
To carry that mattress with no bounce
a sharp cactus, blanket
Leavin'scratches across the atlas
Buildin'above civilians
Takes two looks to recognize the villain
Two blinks to make your heart sink
Three-sixty degrees like a roller rink
That's how my life moves upon a solar ring
Try so hard my soul to sing,
but still my pen moves on to bolder things
Can't hang like a soldier around you
He who can't compete against a flowing thing
Blood is the life through the mainframe
Keepin'on top of stray slayings

Six million ways to live
Six-Six-Six million ways to live life
Boy, there's six million ways to live life
Whole lot to give, yo So we grab mice
'Cause there's six million ways to live lavish
Beyond all the misery and mathematics
Oh, there's six million ways to live - Six million
Six million ways to live - Six million
'Cause there's six million ways to live lavish
Beyond all the misery and mathematics
'Cause there's six million ways to live
Six million ways to live

How you livin', power driven to the maximus,
passionate Innocent to where the action
is a small fraction of the population
Holding down his occupation
It's wrong concentration
A simple conversation
I'll listen to the rhythm
Sometimes we don't agree
But not afraid to talk about it openly
I took it overseas to lock it down totally
Package it like groceries You take it to the apex
Even straight brothers golden
to my peeps across the ocean
Brother you sober or stay smokin'
Down-Down to earth or stay floatin'
Flood gates about to break open

Six million ways to live
Six-Six-Six million ways to live life
Boy, there's six million ways to live life
Whole lot to give, yo So we grab mice
'Cause there's six million ways to live lavish
Beyond all the misery and mathematics
Oh, there's six million ways to live - Six million
Six million ways to live - Six million
'Cause there's six million ways to live lavish
Beyond all the misery and mathematics
'Cause there's six million ways to live
Six million ways to live

SFF-Rated: Ημέρα 7η (Τετάρτη) Βραβεία και τελικός απολογισμός

Το SFF-Rated 2010 τέλειωσε χτες. Κοιμήθηκα, ξύπνησα, έφτιαξα έναν καφέ και αρχίζω να σου γράφω.

Ας τα πάρουμε ανάποδα. Πάρτυ και τελετή "πάρε σπίτι σου την αφίσα της ταινίας που γούσταρες" (αλλά μην την σκίσεις βγάζοντάς την απ΄ τον τοίχο, και μην πλακωθείς με τους άλλους που μπορεί επίσης να την θέλουν). Αψέντι και πίτσες Mystic. Dj set (πολύ καλό, αν αναλογιστείς τις διαφορετικές ηλικίες και την ενδυματολογική ποικιλία του κόσμου). Κουβέντα, χορός. Καλά κλείσαμε, άντε και του χρόνου...

Ενότητα μικρών, Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΗΧΟΥ. Όμορφη και με δυνατό φινάλε (ΟΙ 4 ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΙ, Unbelievable 4, Sukwon Shin, ΗΠΑ). Την βρήκα εδώ (για να πάρεις μια ιδέα), φαντάσου την όμως στην τεράστια οθόνη του Μικρόκοσμου με τα ηχεία να βρυχώνται...

Τα Βραβεία:
Μεγάλου Μήκους (Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Κοινού): Cryptic, (ΧΡΟΝΟΚΙΝΗΤΟ, Danny Kuchuk & John Weiner, ΗΠΑ, 2009, 83', Έγχρωμη). Η πιο "πιτσιρικάδικη" ταινία του Φεστιβάλ σήκωσε τελικά την κούπα. Ελπίζω ότι την δήλωση που έστειλε ο ένας εκ των δύο σκηνοθετών θα την ανεβάσει ο Αλέκος στο "επίσημο" SFF-Rated γιατί δεν ρισκάρω να την μεταφέρω από μνήμης.

Μεγάλου Μήκους (Βραβείο Διχογνωμίας Κοινού): Για πρώτη χρονιά αποφασίστηκε να τιμηθεί η ταινία που συγκέντρωσε τα περισσότερα χάδια και χαστούκια. Το νέο αυτό βραβείο πήρε το Lovelorn(ΑΓΑΠΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΛΟΡΝΑ, Becky Preston, Βρετανία, 2010, 86΄, Έγχρωμο). Το μήνυμα της συμπαραγωγού, το έχει κι αυτό ο Αλέκος.

Μικρού Μήκους (Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Κοινού): Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά καταλήγει στην Ισπανία. El Nunca Lo Haria, (ΟΙ ΔΙΠΟΔΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, Anartz Zuazua, Ισπανία, 15', Έγχρωμο). Καθαρό φαβορί ήταν η ταινία αυτή, αφού ο συνδυασμός φευγάτης ιδέας, γαμάτης υποκριτικής και μικροκεντημάτων γέλιου σχεδόν πάντα σπρώχνει μια ταινία στις ψηφοφορίες κοινού.

Πριν από τα βραβεία έγινε μια συζήτηση. Στα σκαμπό "του μαρτυρίου" μπροστά στην οθόνη κάθισαν ο Δημήτρης Παναγιωτάτος, η Βίκυ Χασάνδρα, ο Δημήτρης Αθανίτης και ο Κυριάκος Χατζημιχαηλίδης και "ανακρίθηκαν" από τον κόσμο για τον Ελληνικό Φανταστικό Κινηματογράφο.

Πάντα αναπόδα τα τιμόνια. Έξτρα προβολή της μικρού μήκους ταινίας του Δημήτρη Αθανίτη "Φιλοσοφία" (το Ελληνικό κράτος πτωχεύει ξαφνικά ένα απογεματάκι...) Όπου την βρεις, δες την! Σημείωση: Δεν την γύρισε τώρα, την γύρισε την εποχή του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία.

Το "όπου την βρεις δες τη" ισχύει 100% και για την ταινία του Δημήτρη Παναγιωτάτου, ΞΕΝΕΣ ΣΕ ΞΕΝΗ ΧΩΡΑ. Απολαυστική να την βλέπεις, πληροφοριακή κάργα, μια όμορφη ταινία. Όταν θα βγει στις αίθουσες, θα στην ξαναθυμίσω...

Για την ενότητα ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ, θα ήθελα να μπορούσα να γράψω κάτι καλό, αλλά δυστυχώς δεν έχω... Ντόμπρα, θα πω ότι δεν μου άρεσε καμία ταινία (εκτός από την ΣΤΑΓΟΝΑ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ, που κι αυτή δεν με πήρε μαζί της). Ας ελπίζουμε ότι φταίει η δική μου ματιά ή η ανικανότητά μου να "αποκρυπτογραφήσω" το βάθος τους.

Τέλος τα ανάποδα τιμόνια, πάμε στο φινάλε κανονικά. Έζησα όλη αυτήν την εβδομάδα στον ρυθμό του SFF-Rated λιγάκι σαν σχιζοφρενής. Ζώντας το Φεστιβάλ σαν μέρος της ομάδας παραγωγής και προσπαθώντας ταυτόχρονα να μην ξεχνάω ποτέ πως είμαι εκεί σαν φαν και θεατής Φανταστικού Κινηματογράφου. Αυτή η "σχιζοφρένεια" με έκανε να κοιμηθώ σαν κούτσουρο χθες το βράδυ, και να προσπαθώ σήμερα εδώ να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου. Δεν είναι ακόμα καθαρές, αλλά πρέπει να το κάνω τώρα. Ήδη με κυνηγάνε αυτά που άφησα πίσω και χρόνος για περισυλλογή δεν περισσεύει.

Τεχνικά, το Φεστιβάλ ήταν άψογο. Κι όποιος γουστάρει, ας έρθει να μετρήσουμε μαζί τις ατέλειες που εντόπισε σε ποιότητα εικόνας και ήχου. Θα έχω περισσότερες, τις έχω τσεκαρισμένες, μέρα την μέρα, ώρα την ώρα, προβολή την προβολή. Και τις θεωρώ ασήμαντες σε σχέση με τα ποικίλα φορμάτ του προβαλλόμενου υλικού και την ποσότητά του.

Το περιεχόμενο του, το ίδιο το υλικό των ταινιών που επέλεξε και πρόβαλλε το Φεστιβάλ ήταν επίσης πάρα πολύ καλό (αυτό φυσικά χωράει συζήτηση αφού αναγκαστικά υπάρχει υποκειμενικός παράγοντας). Αλλά από την space opera του "Enigma" μέχρι την φιλοσοφική πυκνότητα του "1", και από τον λυρισμό του "Manhattan Mermaid" μέχρι το ωμό κρέας του "Sender 77", σχεδόν κάθε οπτική του είδους βρέθηκε και εντάχθηκε είτε στο διαγωνιστικό, είτε στις ενότητες. Οι τρεις ελληνικές μεταμεσονύκτιες άξιζαν την προβολή τους, και όχι μόνο για "ιστορικούς" λόγους...

Οργανωτικά, το SFF-Rated τα πήγε καλά. Ακόμα κι όταν τέλειωσαν τα ερωτηματολόγια (βλέπε την ανταπόκριση της Κυριακής) δεν έγινε ρόμπα. Οικονομικά, δεν ξέρω ακόμα, όποιος βιάζεται ας πάει να ρωτήσει τον Αλέκο...

Τι μου έμεινε εμένα; (Αν δεν σ' ενδιαφέρει, σταμάτα να διαβάζεις εδώ).

Για μια ακόμα χρονιά, η αίσθηση ότι ο Μικρόκοσμος είναι "καλή φωλιά" για την φάση. Πέρα από το γεγονός ότι μετά από τρία Φεστιβάλ εκεί, ξέρουμε πια τα "κόζια" του χώρου, πως στήνουμε και τι κάνουμε, είναι πολύ σημαντικό ότι με όλους τους ανθρώπους του μπορείς να μιλήσεις, χωρίς "ενδιάμεσες" ή "δεύτερες" σκέψεις.

Η αλλαγή του κόσμου. Με πλατύ χαμόγελο βλέπω κάθε χρόνο, πως οποιοδήποτε πρόσωπο ξεκινάει να κατηφορίσει στο Sff-Rated (χωρίς να έχει ξανάρθει) κάτι νομίζει για το Φεστιβάλ που φυσικά απέχει από την πραγματικότητα. Αν κολλήσει, σιγά-σιγά μέχρι το τέλος του ίδιου Sff-Rated, έχει αλλάξει δραματικά. Και την επόμενη χρονιά έρχεται από την αρχή "ξεψαρωμένο".

Η φάση "συντονίζομαι και καταλαβαίνω τι τρέχει". Ας το πάρουμε χαμπάρι οι δημιουργοί Φανταστικού Κινηματογράφου είναι λίγοι. Κι οι θεατές τους ίσως λίγοι περισσότεροι. Αν έχει κάποια αξία το Φεστιβάλ, στο επίπεδο "θέλω να κάνω Φανταστικό Κινηματογράφο" είναι η δυνατότητα που προσφέρει σε κάποιον να δει ή να "κλέψει" παραγωγικές μαγκιές των ταινιών που παίζονται εκεί συγκεντρωμένες. Όλες τους "χθεσινές" παραγωγές και σχεδόν από παντού. Πού διαόλο θα τις ξαναβρείς μαζεμένες;

Το Sff-Rated 2010 ολοκληρώθηκε. Ανάποδα τιμόνια πάλι τώρα, μέχρι του χρόνου τον Μάρτιο...

SFF-Rated: Ημέρα 6η (Τρίτη) Απολογισμός και Ημέρα 7η Προϋπολογισμός

Στα είπα και χτες, η μέρα ήταν της ησυχίας και της επαναπροβολής. Άνετη, ήπιαμε ποτά, μοιράσαμε και μαζέψαμε τα τελευταία ψηφοδέλτια, κουβεντιάσαμε επιτέλους, ήρθε και ο Σοφολογιώτατος από τα Γιάννενα (έκπληξη της ημέρας). Παίχτηκαν οι ταινίες ΟΛΑ ΣΕ ΕΝΑ , ΘΑΝΑΣΙΜΟ ΑΙΝΙΓΜΑ , ΣΤΡΙΓΚΟΪ και ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.

Το "παπαγαλάκι" δεν μου σφυρίζει τίποτα το αλητήριο, για το ποιές ταινίες θα σηκώσουν την κούπα, κάνει την πάπια σήμερα...

Σήμερα, ανοίγουμε με την ενότητα ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ, δηλαδή τα: FERRYMAN (Δημήτρης Κοτσέλης), ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΑΓΓΕΛΩΝ (Χρήστος Ζαχαράκης), ΟΣΙΚΙ (Γιάννης Βεσλεμές), MILK (Αλέξανδρος Σιπσίδης & Κώστας Φραγκούλης) ΑΓΑΠΗ ΤΡΥΦΕΡΗ (Γιώργος Σιούγας), ΣΤΑΓΟΝΑ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ (Δημήτρης Χελιώτης & Θόδωρος Βενέρης).

Στην συνέχεια, και σε avant-premiere, προβάλλεται η μεγάλου μήκους ΞΕΝΕΣ ΣΕ ΞΕΝΗ ΧΩΡΑ: 50 ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ & ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ του Δημήτρη Παναγιωτάτου, μια ταινία που καταγράφει την "μοίρα" του Ελληνικού Φανταστικού Κινηματογράφου. Θα ακολουθήσει συζήτηση.

Στις εννιά το βράδυ θα ανακοινωθούν τα Βραβεία.

Τις προβολές του Φεστιβάλ θα κλείσει η ενότητα Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΉΧΟΥ, με τα "μουσικά" μικρού μήκους: ΕΙΣ ΣΑΡΚΑ ΜΙΑ (JOYSTICK, Kevin Richards, Βρετανία), ΠΑΡΤΥ ΤΕΡΑΤΩΝ (MONSTER, Kai Loewenhaupt, Γερμανία), ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΩ ΒΗΧΑΣ (LET THERE BE SOUND, Christian Lachenschmidt, Γερμανία), CAPENAPE & THE FOUNDATION "COUNTLESS WAYS" (Zero Tuonela, Φινλανδία), HEY ANIMATION MUSIC VIDEO (Guy Ben Shetrit, Ισραήλ) και ΟΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΙ 4 (UNBELIEVABLE4, Sukwon Shin, ΗΠΑ).

Μόλις τελειώσει κι αυτό θα αρχίσουμε τα ποτά και τις μάσες, δηλαδή το πάρτυ αποχαιρετισμού. Κατά την διάρκεια του πάρτυ θα πραγματοποιηθεί και η καθιερωμένη "λεηλασία" των αφισών των ταινιών που διαγωνίστηκαν, από όποιον ή όποια θέλει να πάρει κάποια σπίτι. Αρκεί να προλάβει όταν δοθεί το σύνθημα...

SFF-Rated: Ημέρα 5η (Δευτέρα) Απολογισμός

Άνετη μέρα, ρε πούστη μου, επιτέλους! Χωρίς πολλά τρεξίματα και αγωνία πως θα πάει αυτό και τι θα γίνει με τ' άλλο.

Επαναπροβολή, "Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΚΛΩΝΟΥ". Πέρασε καλύτερα στον κόσμο, το είχα ξαναπεί, η ταινία είναι σπουδαία, αλλά δεν βλέπεται μετά από άλλες που σε "βομβαρδίζουν", είναι αργή, θέλει να βυθιστείς και μετά να αποφασίσεις. Χάρηκα με τις αντιδράσεις που μάζεψα στο τέλος.

Ενότητα μικρών Κινούμενη Άμμος: ΥΠΕΡΗΛΙΟΝ (HYPERHELION, Calvin Climie, Καναδάς), ΓΡΑΜΜΗ ΖΩΗΣ (LIFELINE, Andres Salaff, HΠΑ), ΥΠΕΡΜΑΧΗ (SUPERBATTLE-EPISODE 1, Ethan Marak HΠΑ), ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΜΑΓΟΥ (MAGIC SHOW, Milan Hulsing, Ολλανδία), ΦΩΤΕΙΝΗ ΝΥΧΤΑ (NACHTSCHATTEN, Eike Mosler, Γερμανία), ΤΑ ΚΑΡΟΤΣΑΚΙΑ (TROLLEY BOY, Teemu Auersalo, Ιρλανδία), ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ (Μίνως Νικολακάκης, Ελλάδα). Η Φωτεινή Νύχτα και τα Καροτσάκια πολύ ιδιαίτερα αισθητικά. Ο σεναριογράφος στα Μυστικά του Μάγου, αναρωτιέμαι πως δεν έχει ακόμη συλληφθεί για εκτεταμένη χρήση απαγορευμένων ψυχότροπων ουσιών (δεν γράφονται αλλιώς αυτά...)

Επαναπροβολές ΣΒΗΣΤΕΣ ΟΘΟΝΕΣ & ΑΓΑΠΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΛΟΡΝΑ. Θέλω να το γράψω εδώ, η μαγκιά με τις επαναπροβολές που ξεκίνησε πέρσι, έχει λειτουργήσει πολύ θετικά, βγάζει το άγχος "ή τώρα ή ποτέ" από τον κόσμο και προλαβαίνει να δουλέψει το "μιλητό" για τις καλές ταινίες. Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε το ίδιο και για τις μικρές (Αλέκο, μην το διαβάσεις αυτό, δεν πρόκειται να τρέξω περισσότερο...)

Σήμερα, η πιο όμορφη (για μένα) μέρα του Φεστιβάλ: Τέσσερις επαναπροβολές. Το υπερ-πυκνό ΟΛΑ ΣΕ ΕΝΑ (την πιστεύω πολύ, ψηφίστε την), το ΘΑΝΑΣΙΜΟ ΑΙΝΙΓΜΑ (καλογυρισμένη space opera), το απολαυστικό ΣΤΡΙΓΚΟΪ (πολύ γέλιο και απίστευτοι Ρουμάνοι) και το ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ (με εξαιρετική Χρονομηχανική).

Η σημερινή ψηφοφορία θα κρίνει το αποτέλεσμα, που μέχρι στιγμής (από πληροφορίες που έχω, αλλά μπορεί και να θέλει να με κάνει "παπαγαλάκι" το άτομο οπότε να μου τις σπρώχνει επίτηδες) είναι αρκετά αμφίρροπο και με μεγάλο ενδιαφέρον.

Για αύριο, τελευταία μέρα, ετοιμάζονται πολλά, σε επίπεδο εκπλήξεων. Ένα από αυτά είναι γαστρονομικό και παραμένει Mysticό...

SFF-Rated: Ημέρα 4η (Κυριακή) Απολογισμός

Όχι ρε γαμώτο, πρέπει να γράψω τώρα όλες τις μικρού μήκους κι απ' τις τρεις ενότητες του διαγωνιστικού; Δεν έχει από πουθενά να τις κάνω clopy-paste; Κάτσε, κάτσε, ρίξε μια ματιά πρώτα... Εντάξει, κλέβονται, αλλά θα δείχνουνε αλλιώς από τις προηγούμενες ανταποκρίσεις... Άμα τις στρώσω λιγάκι, περνάει...

Πρώτη ενότητα του διαγωνιστικού της Κυριακής (ζώνη τρίτη συνολικά): BANISKO (Χωρίς ελληνικό τίτλο,Omer Zigdon, Ισραήλ), SCHIZOFREDRIC (Μία απ΄τα ίδια, Andy Poyiadgi, Βρετανία), AREA 5 (Ξανά-μανά, Jason Tan, Φιλιππίνες),ΣΧΙΣΜΗ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ (A STITCH IN TIME, Stephen Graves, Βρετανία), NOIRVILLE (Κι αυτή χωρίς ελληνικό, Andrew Marsh, Βρετανία), ΠΟΛΙΤΗΣ Χ (CITIZEN X, Eirik Smidesang Sleen, Νορβηγία),ΟΙ ΓΟΡΓΟΝΕΣ ΤΟΥ ΜΑΝΧΑΤΑΝ (MANHATTAN MERMAID, Tristan Von Christann, ΗΠΑ). Πολύς κόσμος για τόσο νωρίς, περισσότερος από την αντίστοιχη περσινή ενότητα.

Στο καπάκι ΖΩΝΗ ΙV: ΔΙΣΔΙΑΣΤΑΤΗ ΑΓΑΠΗ (FLAT LOVE, Andres Sanz, Ισπανία) με σπηκάζ της Ιζαμπέλλα Ροσσελίνι, AD AETERNUM (Χωρίς ελληνικό, Laurent Kempf, Ελβετία), ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ (ÖFFENTLICHE SICHERHEIT, Marc Roessler, Γερμανία), Ο ΧΑΡΤΟΦΥΛΑΚΑΣ (DER FILM MIT DEM KOFFER, Christof Reiling, Γερμανία), HANNAH (Χωρίς ελληνικό, Damian Schipporeit, Γερμανία) και ΤΗΛΕΜΕΤΑΦΟΡΑ (TELEPORTATION, Markus Dietrich, Γερμανία). Ο κόσμος συνεχίζει να έρχεται χωρίς να έχουμε διαρροές, κι έτσι η "Κάθοδος των Γερμανών" στο φετινό Φεστιβάλ, έχει πολλά ζευγάρια μάτια να την παρακολουθούν. Με έχει εντυπωσιάσει το επίπεδο των φετινών Γερμανικών συμμετοχών. Όλες οι ταινίες τους είναι καλογυρισμένες, με γερό σενάριο, και καλά παιξίματα. Και ποικίλουν από το κλασσικό "σκέτο κρέας" μέχρι και τα "με γαρνιτουρίτσα"... Ακόμα και η Χάννα, που προσωπικά δεν την τοποθετώ στο Φανταστικό, αλλά στην ψυχολογική συμβολική καταγγελία είναι μια δυνατή εμπειρία.

Στην ΖΩΝΗ V συμβαίνει το απίστευτο: Τα ψηφοδέλτια τελειώνουν στον τελευταίο θεατή (γαμώ τα στατιστικά σου, Αλέκο!) κι αρχίζω να σκέφτομαι πως ή θα γίνουμε ρόμπα ή θα αρχίζουμε να σκίζουμε προγράμματα και να βάζουμε το κόσμο να ψηφίζει με Ν για ΝΑΙ και Ο για ΟΧΙ, πλάι στον τίτλο. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε (αλλά του χρόνου, μεγάλε, θα βγάλουμε καβάτζα, δεν το ξαναπερνάω αυτό...) Οι διαγωνιζόμενες είναι: ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΟΥ ΝΟΥ (LE RESCAPE DE L'HIPPOCAMPE, Julien Lecat, Γαλλία),Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Νο 12 (THE SHORT CASE OF RECORD 12, Simone Wendel & Mario Conte, Γερμανία),ΣΗΜΕΙΟ ΕΣΤΙΑΣΗΣ (FOCAL POINT, Alireza Khatami, Μαλαισία),N.O.R.A. (Χωρίς Ελληνικό, Amy Engels, Τσεχία), ΜΙΝΙΑΤΟΥΡΕΣ (MAQUETAS, Carlos Vermut, Ισπανία), ΣΕ ΑΝΑΜΟΝΗ (STANDBY, Jannis Walz, Γερμανία), και ΓΙΑ ΜΑΣ (FOR US, Christopher Smith, ΗΠΑ).

Ακολουθεί το μικρομέγαλο (43 λεπτά) ΘΑΝΑΣΙΜΟ ΑΙΝΙΓΜΑ (ENIGMA, Jason & Matt Shumway ΗΠΑ), μια πολύ όμορφη δουλειά κλασσικής space opera με διαστημόπλοια, μπλιμπλίκια, κλειστοφοβικά και έτσι, που αν και προσωπικά δεν μου έδωσε τα μυαλά στο χέρι, τα έδωσε σε αρκετούς από τους υπόλοιπους, όποτε αξίζει να το δεις αν γουστάρεις το είδος που κινείται μεταξύ Firefly και Galactica. Ξαναπαίζεται την Τρίτη στις 19:15 και η χθεσινή του προβολή ήταν και Ευρωπαϊκή Πρεμιέρα.

Επαναπροβολή του Χρονοκινητού(CRYPTIC, Danny Kuchuk & John Weiner ΗΠΑ) με πιο πολύ κόσμο από την πρώτη του (είχε ανοίξει το Φεστιβάλ την Πέμπτη) και σαφώς πιο "συμμετοχικές" αντιδράσεις. Έχει ξεψαρώσει, βλέπεις, ο κόσμος...

Από όλες τις απόψεις, η χθεσινή Κυριακή ήταν καλύτερη από την περσινή. Και σε όγκο και σε παλμό (για να μην ξεχνάμε και τα αγωνιστικά). Σήμερα, το πρόγραμμα ανοίγει Η Επιστροφή του Άσωτου Κλώνου (επαναπροβολή) και ακολουθεί η ενότητα μικρών Κινούμενη Άμμος. Οι Σβηστές Οθόνες και το Αγαπώντας την Λόρνα (και τα δύο σε επαναπροβολή) ολοκληρώνουν την μέρα. Το πρόγραμμα αναλυτικά εδώ

Κι άντε να δω, πότε θα αρχίσω να βάζω τις φωτογραφίες...

SFF-Rated Ημέρα Τρίτη (Σάββατο) Απολογισμός

Στο ψητό! Πρώτη ενότητα του διαγωνιστικού ταινιών μικρού μήκους. Παίχτηκαν: Televega (Didier Philippe, Γαλλία), Ρώτα Πρώτα (Dish Communication, Shaun Wilson, Αυστραλία), Το Τέλος της Εξέλιξης (The End of Evolution, Adam Besheer, ΗΠΑ), Η Νεραϊδοπριγκίπισσα (The Fairy Princess, Stephen Lyman, ΗΠΑ), Ιμάντας (για το εξωτερικό Conveyor, Δημήτρης Γιαμλόγλου, Ελλάδα),Βαρύ Φορτίο (Burden, Micheal David Lyntch, ΗΠΑ). Αρκετός κόσμος και παρόντες οι σκηνοθέτες Didier Philippe και Δημήτρης Γιαμλόγλου.

Ενότητα Δεύτερη: Επανακαλωδίωση (Re-Wire, David-James Fernandes,Καναδάς), Το Κόκκινο Ψυγειάκι (La Glaciere Rouge, Michel Jr Tremblay, Καναδάς), Corporate (Valentina Bertuzzi, Ιταλία), Ο Καλός Σαμαρείτης (Samaritan, Douglas Boswell, Βέλγιο), Οι Δίποδοι Φίλοι του Ανθρώπου (El Nunca Lo Haria, Anartz Zuazua, Ισπανία), Ευχαριστώ Κε Πρόεδρε (Thank You,Mr. President, Leon Kydrjawiski, Γερμανία). Περισσότερος κόσμος, και οι δύο ενότητες άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις. Οι προσωπικές μου προτιμήσεις είναι στο ψηφοδέλτιο μου, και όπως ξέρουμε η ψήφος είναι μυστική.

Επόμενη προβολή: Στα Κύματα του Χρόνου (Unremembered, Greg Kerr, ΗΠΑ). Μηχανική του Χρόνου και ζητήματα ευθυνών των πράξεων. Πολύ καλή δουλειά, αρκετά κατανοητή νομίζω, παρά την δυσκολία του θέματος, πολύς κόσμος, μια χαρά... Ξαναπαίζεται την Τρίτη στις 22:15.

Η Επιστροφή του Άσωτου Κλώνου, (The Clone Returns Home, Kanji Nakajima, Ιαπωνία) είναι σαφώς η πιο αργή και ταυτόχρονα η πιο εικαστική ταινία του Φεστιβάλ. Παραγωγή του Wim Wenders, κάποιους θεατές τους "σκότωσε" (δεν είναι ταινία που την βλέπεις εύκολα μετά από άλλες) και κάποιους τους "έφτιαξε" πολύ. Ξαναπαίζεται την Δευτέρα στις 17:30 που θα είναι και οι άνθρωποι που θα την δουν, σχετικά "φρέσκοι".

Μεταμεσονύκτια προβολή, από φιλμ, Καμμιά Συμπάθεια Για τον Διάβολο, (Δημήτρης Αθανίτης, 1997). Ασπρόμαυρη, αρκετά cult, είχε κόσμο που ήρθε ειδικά για αυτήν, και ο σκηνοθέτης είπε μερικά ενδιαφέροντα πράγματα πριν την προβολή της.

Σήμερα, τρεις διαγωνιστικές ενότητες "μικρών", Enigma σε Ευρωπαϊκή Πρεμιέρα και Χρονοκινητό σε επαναπροβολή. Το πρόγραμμα εδώ...

SFF-Rated: Ημέρα 2η (Παρασκευή) απολογισμός

Έγραφα χτες ότι φοβόμουν πόσο θα "σπάσει" την φάση ή έλλειψη μέσων μαζικής μεταφοράς. Μετά έγινε κι αυτό και ξαφνικά στ' αρχίδια μου αν θα είχε κόσμο ή όχι το Φεστιβάλ.Θα το πω, ανοίγοντας παρένθεση, κι ας είναι "εκτός θέματος". Δεν ξέρω ποια "εκπαίδευση" κάνει τα ΜΑΤ σκύλους του Παβλώφ, που ψεκάζουν όποιον βρούνε μπροστά τους, αλλά η ίδια ακριβώς "εκπαίδευση" πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να μην κινδυνεύουν οι άνθρωποι που τίμησαν με τις πράξεις και την ύπαρξή τους αυτήν την Χώρα, αλλά η Χώρα -έμπρακτα- δείχνει να τους έχει για τον πούτσο! Ας βάλει ο Χρυσοχοϊδης την φωτογραφία του Γλέζου (και του Παπαχρήστου και μερικών ακόμα) στο γυμναστήριο των ΜΑΤ και στο πεδίο ασκήσεων και μέσα σε κάθε κλούβα που τους πάει πέρα-δώθε. Με την λεζάντα "Και να σε λιώσει στο ξύλο αυτός, δεν τον αγγίζεις ρε, έχει άλλους να δείρεις και να ψεκάσεις!" Τέλος της παρένθεσης, πίσω στο Φεστιβάλ.

Άντεξε! Πρώτη προβολή "Σβηστές Οθόνες" (Adas, Roland Vranik, Ουγγαρία) με το γνωστό τεταρτάκι καθυστέρηση (ο Μικρόκοσμος είχε πριν μια δημοσιογραφική προβολή και μας βόλεψε να ροκανίσουμε και λίγο τον χρόνο για να μαζευτούμε εμείς και εμείς). Τελικά ήταν εμείς κι εμείς συν κάποιοι ακόμα. Καθόλου άσχημα για την μέρα... Η ταινία δεν με ενθουσίασε, και μάλλον ανάλογη ήταν και η μέση αντίδραση του κοινού. Μην σε πάρω και στο λαιμό μου όμως, άκουσα και πολύ θετικά σχόλια. Ξαναπαίζεται την Δευτέρα στις 21:00.

Η Ενότητα των Μικρών "Αλλόκοτες Ανταποκρίσεις" που ακολούθησε είχε περισσότερο ενδιαφέρον και περισσότερο κόσμο (από την διαδήλωση ήρθαν;). Υπό την Σκέπη Του (Under God, Richard Framer, ΗΠΑ), Η Ζωή το 2000 (2000, Andrey Paounov, Βουλγαρία), Το Χρονοσκόπιο (The Chronoscope, Andrew Legge, Ιρλανδία), Σταθμός 77 (Sender 77, Christian Fischer, Γερμανία), Η Νόσος (Die Shneider Krankheit, Javier Chillon, Ισπανία). Δεν έχω αγαπημένη εδώ, γιατί όλες ήταν πολύ πετυχημένες και γαμάτες με τον τρόπο της η καθεμιά. Επίσης, επειδή όλες ήταν λίγο-πολύ, ψευδοντοκιμαντέρ, είχε πολύ πλάκα το να περνάς από την μια στην άλλη, αφού τα "έχωναν" πότε στον Υπαρκτό Σοσιαλισμό, πότε στον Φασισμό, πότε στον Καπιταλισμό και την Τηλεοπτική Κοινωνία. Μια άψογη ενότητα, κρίμα που την έχασες, δεν ξαναπαίζεται...

Στην προβολή του Αγαπώντας την Λόρνα (Lovelorn, Becky Preston, Βρετανία) είχαμε την συμπαραγωγό της ταινίας που έκανε μια μικρή εισαγωγή για την περιπέτεια των γυρισμάτων και το πότε ολοκληρώθηκε η ταινία και στην συνέχεια δήλωσε πως δεν θα κάτσει να την δει μαζί μας, γιατί φρικάρει, οπότε θα πίνει ποτά στο μπαρ και θα απαντήσει σε ερωτήσεις μετά σε όποιον θέλει. Το Lovelorn "σέρνει" μια όμορφη τρυφερότητα στην διαπραγμάτευση του θέματός του και μια εκπληκτικά έξυπνη παραγωγή, που κάνει πολύ "γκρουπαρισμένους" χώρους να έχουν στο πανί μια "αίγλη". Έτσι, χωρίς να πρόκειται για ταινία υψηλού προϋπολογισμού, "δείχνει" πιο πλούσια από ότι πραγματικά είναι. Μεγάλη μαγκιά και εξυπνάδα... Ξαναπαίζεται την Δευτέρα στις 22:45.

Το "Στριγκόι" (Strigoi,Faye Jackson, Βρετανία/Ρουμανία) είναι μεγάλη φάση! Βρυκόλακες, αλλά μην φανταστείς γκλαμουρία και κάπες, βρυκόλακες σχεδόν σε Κοστουρίτσια φάση, που πίνουν αίμα μόνο όταν τελειώσουν τα φαγιά και τα ποτά, γαμάτα λαϊκοί και απρόβλεπτοι. Ναι, μου άρεσε πολύ! Και υπάρχουν μέσα κάτι σχόλια για την Ρουμανία (με τους Γερμανούς στον Β' Παγκόσμιο, με τους Ρώσους μετά, στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό σήμερα) που είναι όλα τα λεφτά! Ακόμη περισσότερος κόσμος (πώς ήρθανε;) και αρκετό γέλιο στην αίθουσα. Ξαναπαίζεται την Τρίτη στις 20:15.

Η μεταμεσονύκτια προβολή της "Βιοτεχνίας Ονείρων" του Τάσου Μπουλμέτη είχε κι αυτή αρκετό κόσμο, και ήταν μια ευκαιρία να "ξαναδούμε" μια ελληνική ταινία του 1990 από τον χώρο του Φανταστικού και να τσεκάρουμε αν έχει "γεράσει" ή όχι. Στον πυρήνα της λοιπόν δεν έχει... Στα παιξίματα, τους χώρους και μερικά ακόμα "χαρακτηριολογικά" νομίζω πως σήμερα θα την γύριζε αλλιώς. Η πλάκα που μου έτυχε στην πόρτα αξίζει να αναφερθεί: Ένα ζευγάρι με ρώτησε πότε θα βγει η ταινία στις αίθουσες, θεωρώντας πως είναι η νέα ταινία του Μπουλμέτη που παίζεται σε avant-premiere...

Σήμερα η τρίτη μέρα με δύο ενότητες μικρών του διαγωνιστικού και τρεις μεγάλου μήκους. Το πρόγραμμα, όπως πάντα, εδώ...

SFF-Rated: Ημέρα 1η (Πέμπτη) απολογισμός

Στο τρέξιμο! Αλλά τελικά, όλα καλά...

Το πρόγραμμα ξεκίνησε με ένα τέταρτο καθυστέρηση (στις έξι παρά τέταρτο) αφού ο most valuable player του Μικρόκοσμου (λέγε με Πασχάλη) στις πεντέμιση ανέβαζε το (διπλάσιο σε μέγεθος από πέρσι) banner του Φεστιβάλ. Παρά τις πορείες που ήταν σε εξέλιξη, στην πρώτη προβολή το "Χρονοκινητό" ("Cryptic", Danny Kuchuk & John Weiner, ΗΠΑ) είχε περισσότερο κόσμο από όσο θα περίμενα και η εντύπωση μου είναι πως ικανοποίησε "ανοίγοντας" το 5ο Φεστιβάλ. Η ταινία έχει ενδιαφέρον, νομίζω πως "σέρνει" μια "αύρα" Twilight (έφηβοι ήρωες, τα προβλήματα κι ο τσαμπουκάς τους), αλλά το θέμα που πραγματεύεται είναι εντελώς ΕΦ. Μικρές αλλαγές στον Χρόνο που προκαλούνται από... σιγά μην σου πω! Ξέρεις πόσο μισώ τα spoiler. Έχει και γαμάτο φινάλε... Ξαναπαίζεται την Κυριακή στις 23:00.

Η ενότητα ταινιών μικρού μήκους ΑΣΦΥΞΙΑ "πακετάριζε" τις ταινίες "Σχεδόν Μόνος" ("Lonely Man", Nick Corporon, ΗΠΑ), "Κατασταλτικό" ("Suppresant", Derek Woods, ΗΠΑ), "Κρίσιμη Σύνδεση" (Connected, Jonas Drotner Mouritsen, Δανία) και "Οξυγόνο" (Oxygen, David Norris, Αυστραλία). Χωρίς οι άλλες δύο να υστερούν, το "Οξυγόνο" και το "Κατασταλτικό" μου άρεσαν περισσότερο. Αλλά γούστα είναι αυτά... Πιο πολύς κόσμος σ' αυτήν την προβολή. Η ενότητα δεν ξαναπαίζεται, όποιος πρόλαβε την είδε και τέλος.

Η δεύτερη ενότητα της ημέρας ήταν το ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΜΑ. Πέντε ταινίες μικρού μήκους, "Θυσία την Αυγή" ("Morgenrot",Jonas Greulich, Γερμανία), "Delaney" (Δεν έχει ελληνικό τίτλο είναι το όνομα της ηρωίδας, Carles Torrens, Ισπανία), "Τα Ζόμπι Δεν Είναι Καπνιστές" ("Zombies And Cigarettes", Rafael Martinez & Ipaki San Roman, Ισπανία), "Στο Τέλος Της Νύχτας" ("The Long Night", Richard Williamson, Αυστραλία) και "Ολική Σφαγή" (Massacrator, Pierre Ayote, Καναδάς). Κόσμος στα ίδια επίπεδα με την προηγούμενη ενότητα, κάποιοι φεύγουνε, άλλοι έρχονται, νορμάλ για Φεστιβάλ. Δικές μου "αγαπημένες", Morgenrot και The Long Night (που έχει μέσα και τον Ύμνο της Λίβερπουλ "πλεγμένο" σοβαρά στην δράση). Το Delaney με τους διαλόγους των "βλαχαδερών" της Αμερικής έβγαλε γέλιο... Κι αυτή η ενότητα δεν ξαναπαίζεται, την έχασες μεγάλε...

Αντιθέτως, μπορείς να δεις σε επαναληπτική την, πιο "πυκνή" ταινία μεγάλου μήκους που έχει φέτος το Φεστιβάλ. Το "Όλα Σε Ενα" ("1", Pater Sparrow, Ουγγαρία) είναι, κατά την προσωπική μου άποψη, ένα κινηματογραφικό επίτευγμα που όμως απαιτεί συγκέντρωση και προσοχή για να αντιληφθείς το πόσο αριστουργηματικά δομημένο είναι. Αν και δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνώ (ιδεολογικά αν θες...)με την λύση του τέλους, (που παίζεται κι αν είναι όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ) τα επιμέρους στοιχεία είναι αρκετά για να με ψήσουν να την ξαναδώ. Παίζεται πάλι (και θα το μαυρίσω αυτό) την Τρίτη, στις 17:30. Είναι νωρίς, αλλά μόνο αυτό σου λέω... Be there! Ο κόσμος ήταν αρκετός και με ανάμεικτα αισθήματα και σχόλια (από το "πολύ γαμάτη" μέχρι "δεν το 'πιασα καθόλου")

Στην Μεταμεσονύκτια προβλήθηκε, από φιλμ, η "Ουτοπία" του Γιώργου Καρυπίδη. Θα το ομολογήσω, ήμουν τόσο κομμάτια που δεν μπόρεσα να την δω. Πήρα κάτι να φάω και πήγα για ύπνο. Για μεταμεσονύκτια Πέμπτης, την ώρα που έφυγα, είχε αρκετό κόσμο.

Μια χαρά κύλησε η πρώτη μέρα του 5ου SFF-Rated και ο καινούριος προβολέας που χρησιμοποιήθηκε αποδείχθηκε φωτεινότερος του περσινού, εξαφανίζοντας τα ψιλοπροβλήματα εικόνας που είχε το φεστιβάλ πέρσι.

Σήμερα, η δεύτερη μέρα, και πραγματικά θέλω να δω πόσο θα "σπάσει" την φάση η γενική αναταραχή για τα μέτρα και η έλλειψη ΜΜΜ (μέσων μαζικής μεταφοράς).

Όσο για τα μπινελίκια μου για τα μέτρα, μην ανησυχείς τα συγκεντρώνω και θα τα "χώσω" όλα μαζί. Πάνω στο θέμα, όμως, διάβασε αυτό γιατί ο Αλέκος "κεντάει" όταν έχει κέφια...

Αρχίζει αύριο το Sff-Rated του 2010

Και όπως πάντα το TALES OF A CRAZY WORLD θα το καλύψει με όλες του τις δυνάμεις μέρα προς μέρα.

Άρχισε βλέποντας το πρόγραμμα των προβολών και πάλι εδώ είμαστε...