Διάβασα σήμερα την προκήρυξη του Επαναστατικού Αγώνα στο Ποντίκι. Και άκουσα χθες το βράδι, τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο στο Δελτίο Ειδήσεων να απαντά σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με τον εξοπλισμό των αστυνομικών με πλαστικές σφαίρες ότι "θα μεταφέρουμε την εμπειρία άλλων κρατών με κριτήριο την αποτελεσματικότητα".
Και η προκήρυξη και η δήλωση Ρουσόπουλου βρίσκονται κατά την ταπεινή μου γνώμη (βλέπε καρεκλάκι της Μαφάλντα σε προηγούμενα κείμενα) σε εντελώς λανθασμένη κατεύθυνση. Στην κατεύθυνση της "εύκολης" λύσης.
Εξηγούμαι. Δεν τηρώ πολιτική "ίσων αποστάσεων", αλλά έχω κάνει τις επιλογές μου και προσπαθώ, όσο μου είναι δυνατόν, να τις τιμώ. Το ουσιαστικό μου πρόβλημα και με τις δύο απόψεις (προκήρυξη και δήλωση Ρουσόπουλου) είναι πως μιλούν "εξ ονόματός μου", "εξ ονόματος του λαού και της κοινωνίας". Και αν στην περίπτωση του Κυβερνητικού Εκπροσώπου, αυτό νομιμοποιείται από ένα αντιπροσωπευτικό μοντέλο διαχείρισης της εξουσίας, στην περίπτωση του Επαναστατικού Αγώνα αυτή η "εξουσιοδότηση" απουσιάζει πλήρως, τα μέλη της "αυτονομιμοποιούνται".
Είναι παράδοξο βέβαια το γεγονός πως επιμέρους συμφωνώ με ορισμένα σημεία της προκήρυξης, ενώ διαφωνώ κάθετα με την "μεταφορά εμπειρίας" και την "αποτελεσματικότητα" του νόμιμα εκλεγμένου αντιπροσώπου. Γιατί πιστεύω πως πρόκειται για απολύτως καταστροφική λύση.
Είμαι υποχρεωμένος να θυμίσω στους ανθρώπους που μας κυβερνάνε (γιατί όλο και περισσότερο φαίνεται να το ξεχνούν) πως ο λόγος που βρίσκονται εκεί είναι για να προστατεύουν πρώτιστα την ζωή. Την ζωή όλων, και κατά την γνώμη μου αυτό δεν αφορά μόνο τους πολίτες τους, αλλά και όλους όσους βρίσκονται μέσα στον γεωγραφικό χώρο "αρμοδιότητας" του κράτους (αλλιώς δεν δεχόμασταν ξένους στα νοσοκομεία μας, ούτε θα ψάχναμε να βρούμε τους νεκρούς Γάλλους μέσα στην καμπίνα του Sea Diamond). Το δικαίωμα στην ζωή λοιπόν δεν απαλλοτριώνεται ποτέ σε καθεστώς δημοκρατίας. Αυτή είναι άλλωστε και η δυσκολία της "πασιέντζας" και το χρέος των αντιπροσώπων μας. Να βρουν τον τρόπο να προστατεύσουν τις ζωές όλων, χωρίς να αφαιρέσουν ζωές στην διαδρομή. Αν δεν θέλουν να έχουν αυτήν την ευθύνη, ας μην την αναλάβουν, ας μην δεχθούν να μας αντιπροσωπεύσουν. Από την στιγμή όμως που το πράττουν, δεν δικαιούνται να αλλάζουν αυτόν τον κανόνα. Είναι θεμελιώδης.
Με βάση αυτήν την αρχή της προστασίας της ζωής, όλη η διαδικασία της τήρησης της τάξης και της ασφάλειας ισορροπεί σε μια πολύ λεπτή γραμμή. Και κάθε κλιμάκωση της βίας, από όπου κι αν προέρχεται, δυστυχώς λεπταίνει ακόμη περισσότερο αυτήν την ήδη λεπτή γραμμή. Αλλά δεν μπορεί, ούτε και πρέπει, να την εξαφανίσει.
Η αστυνομία είναι υποχρεωμένη να είναι υποεξοπλισμένη έναντι των αντιπάλων της, αλλά αριθμητικά υπέρτερη. Όσο κι αν αυτό ακούγεται παράλογο, αυτό επιτάσσει η κοινή λογική και η δημοκρατία. Ένας αδίστακτος εγκληματίας μπορεί να εξοπλίζεται με ημιαυτόματα ή αυτόματα όπλα, αφού αδιαφορεί για την ζωή των άλλων. Ένας αστυνομικός, αφού δεν αδιαφορεί για την ζωή των άλλων, είναι άχρηστο και αντιπαραγωγικό να κατέχει όπλα που ρίχνουν αδιακρίτως. Αντιθέτως πρέπει να φοράει το πιο εξελιγμένο αλεξίσφαιρο γιλέκο, για να προστατευθεί και να έχει όπλα και εκπαίδευση που να εξασφαλίζουν την σύλληψη και του πιο επικίνδυνου εγκληματία με την μικρότερη δυνατή έκθεση του αστυνομικού σε κίνδυνο και χωρίς βλάβη του εγκληματία. Ο μηχανισμός της αστυνομίας, η δυνατότητα συγκέντρωσης υψηλότερων αριθμητικά ομάδων διωκτών από τους διωκόμενους και η "εξυπνάδα" αυτού του μηχανισμού, πρέπει να αρκούν τόσο για την εξασφάλιση της προστασίας των ατόμων-αστυνομικών, όσο και για την καταπολέμηση του εγκλήματος.
Ναι, το παιχνίδι δεν είναι δίκαιο. Ούτε εύκολο. Και θα έπρεπε όλοι όσοι μετέχουν στην αστυνόμευση να το γνωρίζουν, ξεκάθαρα, και από την αρχή του. Να γνωρίζουν πως είναι πιθανότερο να δαρθούν, παρά να δείρουν. Να πυροβοληθούν, παρά να πυροβολήσουν. Πως θα κινδυνεύσουν περισσότερο από τους αντιπάλους τους. Γιατί η "νόμιμη άμυνα" τους βρίσκεται, λόγω του ρόλου τους, χαμηλότερα κι όχι υψηλότερα από του αντιπάλου. Και φυσικά να μην παραμυθιάζονται με "πραιτωριανές" ανοησίες, ούτε να τους βάζουν να καλύπτουν τα ελλείματα διαλόγου της εκάστοτε "σκληρής γραμμής" διακυβέρνησης.
Κανένας υπουργός δεν έχει δικαίωμα να μην κάνει διάλογο, κανένας Πρωθυπουργός δεν δικαιούται να σταματά τους διαδηλωτές έξι τετράγωνα μακριά από του Μαξίμου. Τα ΜΑΤ, αν λειτουργούσε η δημοκρατία, δεν θα είχαν καμιά απολύτως χρησιμότητα ούτε λόγο ύπαρξης. Το αυτό ισχύει και για την φύλαξη των "προσωπικοτήτων". Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί, σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, ο οιοσδήποτε Υπουργός ή Επιχειρηματίας έχει μεγαλύτερη ανάγκη προστασίας από μένα ή τον οιοδήποτε εργαζόμενο. Αν κάνει καλά την δουλειά του, ποτέ δεν θα προκαλέσει θανάσιμα μίση και πάντοτε θα μπορεί να βγαίνει να ψωνίζει μόνος του στην Λαϊκή, χωρίς καν να τον στραβοκοιτάνε. Αν αυτό δεν συμβαίνει σήμερα, δείχνει έλλειμμα δημοκρατίας. Που δεν "σκεπάζεται" με την φύλαξη προσώπων.
Και τώρα θα μου πεις, "αφού υπάρχει ο Επαναστατικός Αγώνας, που ζητάει το κεφάλι της Ντόρας στο πιάτο. Κι αν τον αφήσουμε, θα την σκοτώσει..."
Εκεί ακριβώς θέλω να καταλήξω. Η προκήρυξη του Επαναστατικού Αγώνα είναι η κινητήρια αφορμή μιας ολοκληρωτικά παράλογης διαδικασίας. Καμμία αλλαγή δεν έρχεται, από την "αντιπροσώπευση" της βίας. Καμία τρομοκρατία δεν έχει αποτέλεσμα, γιατί τοποθετεί την "πρωτοποριακή ομάδα" πάνω από τους ανθρώπους που έρχεται δήθεν να υπηρετήσει και εκμαιεύει μια "ψυχολογική ταύτιση" που είναι παθητική και καταστροφική. Επιπλέον δικαιώνει στα μάτια της πλειοψηφίας τους "εκλεγμένους αντιπροσώπους" (αφού αυτούς μπορείς τουλάχιστον να τους αντικαταστήσεις).
Η Τρομοκρατία δεν είναι μόνο αντιδημοκρατική και αντεπαναστατική, είναι και εξουσιαστική. Συντηρεί τον μύθο "αφού δεν μπορείς να το κάνεις εσύ, θα το κάνω εγώ για σένα" και καταλήγει να αναπαράγει την απάθεια των πολιτών που "βρίσκουν νέους ήρωες" να πιστέψουν.
Και το χειρότερο καλύπτει άψογα το έλλειμμα δημοκρατίας και ευθύνης των κυβερνώντων...
No comments:
Post a Comment