Είδα να βάζουν το όνομα εκείνης της γυναίκας, της Felicia Dunn - Jones στην επίσημη λίστα χτες το βράδυ. Δεν την γνώρισα ποτέ μου, φαίνεται καλός άνθρωπος από τις φωτογραφίες. Όμως το δικό της όνομα θα χαραχτεί στο Μνημείο, ενώ το δικό μου όχι. Δεν ξέρω αν είναι δίκαιο ή άδικο αυτό, στο κάτω-κάτω αυτή είναι νεκρή και εγώ ζωντανή. Ακόμα.
Εκείνο το πρωί έκανα ότι και κάθε μέρα, καθάριζα γραφεία. Καθάριζα γραφεία στο Νιου Τσέρσυ. Θυμάμαι την σιωπή, θυμάμαι τα μισοάδεια χάρτινα ποτηράκια του Στάρμπακς που έριχνα μέσα στην μεγάλη σκουπιδοσακούλα, τα καλάθια των γραφείων που αναποδογύριζα όταν πέσανε τα αεροπλάνα πάνω στους Πύργους.
Θυμάμαι τις εικόνες στις ανοιχτές τηλεόρασεις, την τρέλα με τα κινητά, την αγωνία που μας έπιασε όλους, το σύννεφο της σκόνης που σκέπασε την πόλη σαν σεντόνι. Τον φόβο...
Θυμάμαι από το ίδιο κιόλας απόγευμα, τα τηλέφωνα να πέφτουνε βροχή, και την πίεση για υπερωρίες. Το φορτηγό της εταιρείας που μας πήγε το ίδιο βράδυ στο Μανχάτταν να καθαρίσουμε σπίτια, γραφεία, κλιμακοστάσια, ολόκληρα κτήρια, πνιγμένα από την σκόνη. Τα ξεσκονόπανα που γίνονταν μαύρα με την μία, τις σακούλες στις επαγγελματικές σκούπες που γέμιζαν αμέσως. Τα στόρια που όταν έμπαινες στον χώρο φαίνονταν διπλά σε όγκο. Τους εξαεριστήρες που ξερνούσαν σκόνη απ΄ τα κανάλια. Μια βδομάδα ολόκληρη, δεν σταματήσαμε λεπτό. Πήραμε καλά λεφτά, δεν λέω, χίλια διακόσια δολλάρια βδομαδιάτικο δεν είχα ξαναπάρει ποτέ, ούτε και ξαναπήρα από τότε...
Με γάντια ξεκινήσαμε και μάσκες. Πόσες ώρες όμως μπορείς να δουλέψεις με την μάσκα; Όλοι θέλανε το δικό τους διαμέρισμα, το δικό τους γραφείο, να καθαριστεί πρώτο. Ό εργοδηγός έφερνε άσχετους, έπαιρνε ανθρώπους απ' το δρόμο για να προλάβει την δουλειά... Και όσοι ξέραμε, τρέχαμε από δω κι από κει και δείχναμε, διορθώναμε, ισιώναμε τα λάθη, σχεδόν δεν κοιμηθήκαμε καθόλου εκείνη την βδομάδα. Τρώγαμε στο πόδι πάνω στην δουλειά για να προλάβουμε την ζήτηση, να βγάλουμε κάτι παραπάνω. Παίρναμε χάπια για να μην κοιμηθούμε, να τελειώσουμε, να μείνουν ευχαριστημένοι οι πελάτες, να πληρωθούμε...
Ναι, αρκετοί άρχισαν να βήχουν από τότε. Η σκόνη... όποιος έχει δουλέψει στους καθαρισμούς ξέρει πως η σκόνη είναι αλλεργιόγονα... αλλά ποιός προλάβαινε να δώσει σημασία;
Όταν γύρισα τελικά στο σπίτι, θυμάμαι, τα ρούχα μου ήτανε κοκαλωμένα από την σκόνη. Μούλιασα στην μπανιέρα, αλλάζοντας συνέχεια νερά, μέχρι να καθαρίσω. Έφτυνα φλέμματα σχεδόν στερεά, κομμάτια από μπετό και άμμο, περίπου δυό βδομάδες.
Τα λεφτά ήταν καλά. Το μετά δεν ήταν. Πάνω στο εξάμηνο άρχισα να έχω προβλήματα. Σήμερα έχω κατεστραμμένους πνεύμονες. Με δυσκολία ανασαίνω. Και δεν μπορώ να διεκδικήσω αποζημίωση ή περίθαλψη. Με λένε Μαρία Μεντέζ και το όνομα μου δεν θα χαραχτεί ποτέ στο Μνημείο, δίπλα σ' αυτό της Φελίτσια. Γιατί την 11η Σεπτεμβρίου, παρ' όλο που καθάρισα το μισό Μανχάτταν, για την Αμερική δεν υπήρχα, δεν ήμουν καν εδώ, αφού δεν μου είχαν δώσει ακόμα την Πράσινη Κάρτα...
No comments:
Post a Comment