Σταυρώνω Μόνο Θετικά!

Χωρίς να είναι απαραίτητο, αφού δεν πρόκειται για συνέχεια του χθεσινού κομματιού, είναι καλό να το έχεις διαβάσει.

Ακόμα κι αν η σχέση του εκλογέα με το κόμμα που επιλέγει να ψηφίσει μπορεί τελικά κάτω από προϋποθέσεις να "εκβιάζεται", να δίνεται σε μια λανθασμένη - κατά την άποψή μου - βάση, αυτήν της δήθεν "αρνητικής" ή "χαμένης" ψήφου, η σταυροδοσία δεν έχει απολύτως κανένα λόγο να ακολουθεί την ίδια λογική.

Οφείλεις να γνωρίζεις που βάζεις τον σταυρό σου. Αν αμφιβάλλεις μπορείς πάντοτε να ψηφίσεις ασταύρωτο, το ψηφοδέλτιο είναι έγκυρο. Όταν λοιπόν σταυρώνεις κάποιον, μεταφέρεις σ' αυτόν την προσωπική σου αποδοχή, η ερμηνεία Επιλέγω κάποιον από ανοχή ή με "αρνητική" ψήφο δεν στέκει ούτε λογικά, ούτε πολιτικά, ούτε ηθικά.

Στις περιφέρειες που έχεις το δικαίωμα να σταυρώσεις περισσότερους από έναν υποψήφιους, δεν είσαι υποχρεωμένος να "εξαντλήσεις" το δικαίωμα αυτό, το ψηφοδέλτιο είναι έγκυρο ακόμα και με λιγότερους σταυρούς. Ακόμα και με περισσότερους από όσους επιτρέπονται παραμένει έγκυρο, απλώς δεν προσμετρώνται οι σταυροί, κανένας υποψήφιος δεν τους καρπώνεται.

Αρκετά όμως με τα "τεχνικά". Το ουσιαστικό ζήτημα σήμερα είναι η επιλογή υποψηφίων. Ελπίζω πως έχω εξηγήσει επαρκώς τον λόγο που αυτή η επιλογή είναι ξεκάθαρα θετική. Ας δούμε λοιπόν πως ακριβώς μπορείς να αποφασίσεις που πρέπει να βάλεις τον σταυρό σου.

Η πρώτη δουλειά που πρέπει να κάνεις είναι να βρεις με κάποιο τρόπο τα βιογραφικά σημειώματα των υποψηφίων. Είναι σχετικά εύκολο, οι περισσότεροι τα δημοσιοποιούν είτε στα φυλλάδια τους, είτε στο Διαδίκτυο. Συνήθως βέβαια είναι ωραιοποιημένα, αλλά αυτό δυστυχώς δεν μπορείς να το αποφύγεις. Είναι σχετικά εύκολο όμως, και ειδικότερα στα "προβεβλημένα" στελέχη να μπορέσεις να διαβάσεις "μέσα στις γραμμές". Ο υποψήφιος κύριος Βύρων Πολύδωρας, ας πούμε, έχει διδακτορικό στα Ανθρώπινα Δικαιώματα από το Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου και έχει διατελέσει Υπουργός Δημοσίας Τάξεως. Μπορείς να κρίνεις μόνος σου, εάν η Παιδεία και η Πολιτεία του συμβαδίζουν.

Το ίδιο περίπου ισχύει για την πλειοψηφία των υποψηφίων. Η ανανέωση των εκλογικών επιλογών στην Ελλάδα, σε επίπεδο προσώπων, δεν είναι αυτό που θα λέγαμε επαρκής. Συνήθως έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε χρόνιους επαγγελματίες της πολιτικής, wannabe επαγγελματίες της πολιτικής και πυροτεχνηματικές ανανεώσεις, όπως η κυρία Έφη Σαρρή.

Είναι σχετικά εύκολο λοιπόν να απορρίψεις αρκετά μεγάλο τμήμα των υποψηφίων κάποιου ψηφοδελτίου, είτε από την αναντιστοιχία λόγων και έργων, είτε από την φανερή προσπάθεια να στηριχτούν στην "αναγνωρισιμότητά" τους.

Στους περιορισμένους υποψηφίους που απομένουν μια σχετικά ασφαλής μέθοδος επιπλέον περιορισμού είναι ο χρόνος που έχουν ήδη διατελέσει βουλευτές. Αν έχουν πάνω από δύο θητείες, και δεν έχεις σχηματίσει ξεκάθαρα θετική άποψη για το κοινοβουλευτικό τους έργο, μπορείς αδίστακτα να τους κόψεις. Είναι φανερό πως πρόκειται για "στρατιωτάκια" της κομματικής στρατηγικής που δεν υπάρχει λόγος να βρίσκονται πια στα έδρανα. Έχουν κατοχυρώσει τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα, δεν θα λείψουν σε κανέναν αν πάνε επιτέλους σπίτι τους.

Στα λίγα ονόματα που απομένουν, προσπάθησε να βρεις κάποιον που τους γνωρίζει προσωπικά (κατά προτίμηση πάνω από δύο) και ζήτησε την γνώμη του.

Τέλος απάντησε στην απλή ερώτηση:
"Αξίζει πραγματικά κάποιος ή κάποια απ' αυτούς την προσωπική αποδοχή μου;"

Αν η απάντηση είναι ναι, προχώρησε στην σταυροδοσία.

Υ.Γ. Όλα τα παραπάνω φυσικά δεν ισχύουν όταν παραλαμβάνεις έναν κλειστό εκλογικό φάκελο, σφραγισμένο και υπογεγραμμένο από τον δικαστικό αντιπρόσωπο, λίγο μακρύτερα από ένα εκλογικό τμήμα, πηγαίνεις, τον ρίχνεις στην κάλπη και παραδίδεις στον "άνθρωπο" τον ανοιχτό φάκελο που πήρες από το εκλογικό τμήμα. Σ΄ αυτήν την περίπτωση, έχεις προβεί απλώς σε μια "συναλλαγή" και για να μην σε ρίξουνε πρέπει να πάρεις περίπου 300 ευρώ, είτε μαζί με τον κλειστό, είτε - στη χειρότερη - πριν του δώσεις τον ανοιχτό.
Κάθε άλλη "συναλλαγή" όπως υπόσχεση διορισμού, μετάταξης ή μετάθεσης, εξεύρεση εργασίας ή παροχή κάποιας υπηρεσίας συνήθως αποδεικνύεται εκ των υστέρων αναποτελεσματική.