Σεπτέμβριος Στην Λουτρόπολη

Αγαπητή Ελένη

Βουλιάζω κάθε μέρα μες στην χτιστή πέτρινη γούρνα. Το νερό είναι χλιαρό κι έχει μια έντονη όξινη μυρωδιά που γαργαλάει την μύτη. Έρχεται μέσα απ' το βουνό και γεμίζει ασταμάτητα δεξαμενές που με την σειρά τους τροφοδοτούν τις γούρνες.

Βουλιάζω κάθε μέρα μέσα στο νερό. Χαλαρώνω. Καταδύομαι εντός μου κι αισθάνομαι γύρω μου την λουτρόπολη, ακόμα μια λουτρόπολη. Είμαι καταδικασμένος να περάσω εδώ δυο βδομάδες ακόμα.

Γνωρίζεις πόσο πολύ μισώ τις λουτροπόλεις. Μισώ τα γερασμένα σώματα, τις πετσέτες που μυρίζουν αντισηπτικό, τα υποκριτικά συγκαταβατικά χαμόγελα του προσωπικού, τις άθλιες προσωπικές αναπολήσεις μιας -τάχα πιο καλής, σχεδόν χρυσής για τον καθένα - παρελθούσας εποχής, την θλιβερή βιτρίνα των καλών τρόπων.

Είμαι πια γέρος. Και τίποτα δεν θα τ' αλλάξει αυτό. Κανένα συμβόλαιο με τον Διάβολο δεν μπορεί πια να γίνει, τίποτα δεν γυρίζει πίσω το χρόνο. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για την εικόνα της κόλασης, αλλά μπορώ να σου περιγράψω ευκρινώς το Καθαρτήριο. Το Καθαρτήριο είναι οι λουτροπόλεις.

Είναι μικρές, ασήμαντες και οπισθοδρομικές. Όχι εξαιτίας των κατοίκων, δεν είναι αυτοί που δίνουν τον ρυθμό εδώ. Τον δίνει η πλημμυρίδα των επισκεπτών, των πονεμένων γερασμένων σωμάτων. Ο αιώνιος μουρμουριστός κελαρυστός θόρυβος των ιαματικών υδάτων που μέσα τους βαφτίζονται κορμιά σε παρακμή, μόνο ένα βήμα από την αποσύνθεση.

Αν κι εύχομαι ποτέ να μην τις χρειαστείς, στις λουτροπόλεις δεν πρέπει ποτέ να ανοίγεις συζητήσεις. Δεν πρέπει να βαφτίζεσαι στην ανίατη βλακεία. Πρέπει να μπαίνεις και να βγαίνεις με το κεφάλι σου ορθό, να αποφεύγεις εν ψυχρώ τους άλλους. Να μην σκοτώνεις χρόνο στα τραπέζια του πινάκλ, του ουίστ και του θανάση.

Μπορείς, αν ο μη γένοιτο ποτέ βρεθείς να έχεις την ανάγκη τους, να ακολουθήσεις την μυστική μου οδό διαφυγής. Να προσπαθήσεις να ανεβείς, σαν σολομός, ανάποδα τον δρόμο του νερού. Από την γούρνα στην δεξαμενή κι έπειτα μέσα στο βουνό. Να ακολουθήσεις την διαδρομή μέχρι τα βάθη των πηγών του. Να δοκιμάσεις μέταλλα και υψηλές πιέσεις. Να ξεπλυθείς από τα λάθη σου, αναγνωρίζοντάς τα.

Οι λουτροπόλεις, νεαρή μου φίλη, είναι ένας από τους προθαλάμους του θανάτου. Και δεν υπάρχει τίποτα, ούτε η φλυαρία, ούτε η αναπόληση, ούτε η ματαιοδοξία, που να μπορεί να το καλύψει αυτό.

Ζήσε! Σε ασπάζομαι
Πέτρος
Σεπτέμβριος 1961