Κι άλλη Νίκη από Μαδρίτη (σαν να καλυτέρεψε και η ορθογραφία)

Μαδρίτη 27 Ιουλίου- η αστυνομία χτυπάει το πρωί αλλά ο κόσμος απαντάει το βράδυ
by Niki Dimitriadi on Thursday, 28 July 2011 at 17:12

27/7/2011

Το πρωί στις 7.30 η ώρα ξύπνησα από φωνές. "Όλοι στο κονγκρέσο, όλοι στο κονγκρέσο, έρχεται η αστυνομία!!!". Βγήκα βιαστικά από τη σκηνή, στην κατασκήνωση του Πράδου όπου κοιμόμουνα, και έτρεξα μαζί με άλλο κόσμο που μαζευότανε, προς την πλατεία Νεπτούνο, μπροστά από το κονγκρέσοτης Μαδρίτης, όπου είδη είχαν φτάσει δυμειρίες αστυνομικών, με κράνοι και με γκλομπ.

Οι λίγοι δικοί μας που κατασκήνωναν εκεί, είχαν καθήσει κάτω στη μέση του δρόμου δεμένοι από τα χέρια, κοιτάζοντας γύρω τους ταραγμένοι και προσμλένοντας κι άλλο κόσμο για βοήθεια. Κάθησα κι εγώ μαζί τους αποφασισμένη και πιάστηκα γερά με τους διπλανούς μου. "Μπράβο παιδιά, ελάτε κι άλλοι, ελάτε κι άλλοι" φώναξε με ελπίδα μια κοπέλα κλαίγοντας κι εγώ την αγγάλιασα συγκινημένη για να της δόσω κουράγιο. Η αστυνομία είχε είδη αρχίσει την επιχείρηση "καθαρισμού"΄διέλυε τις σκηνές, κλότσαγε λυσαλέα και κατέστρεφε όλα τα πράγματά μας...Εμείς, καθισμένοι στη μέση, περιμέναμε, γνωρίζοντας καλά τι θα ακολουθήσει. Είμασταν μόνο σαράντα πενήντα άτομα αλλά ξέραμε ότι έχουμε το δίκιο με το μέρος μας και κάθε δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε, κι αυτό μας έδινε δύναμη.

Οι αστυνομικοί μας περικύκλωσαν και έπιασαν "δουλειά". Τραβούσαν βίαια έναν έναν και τον έσερναν παρα πέρα ή τον μετέφεραν σηκωτό και τον έσπροχναν άγρια. Ο κόσμος αντιστεκόταν με πείσμα χωρίς όμως να σηκώσει χέρι στους αστυνομικούς...Κι αυτοί συνέχιζαν να μας τραβάνε άγρια από τα χέρια-πόδια, από τα αφτιά, από τα μαλλιά, από τον λαιμό. Έγδησαν μια κοπέλα τραβόντας την από την μπλούζα και χτυπήσαν ένα παιδί στο πρόσωπο γεμίζοντάς το με αίμα. "Κάμερες, κάμερες τραβάτε!" Φωνάζαμε. Αλλά αυτοί δεν δύστασαν να χτυπήσουν ακόμα και τους φωτογράφους.

Σύντομα, η επιχείρηση-εκκένωσης του δρόμου είχε επιτευχθεί με επιτυχία και μια σειρά αστυνομικών περιόριζε όλους τους διαδηλωτές σε μια γωνιά εμποδίζοντάς τους να ξαναγυρίσουν. Κι ο κόσμος φώναζε συνθήματα, αγκαλιαζόταν μεταξύ του και περιποιόταν τα τραύματα, έκλαιγε από αγανάκτηση κι από θυμό, μίλαγε στους αστυνομικούς και τους έκανε σχεδόν να κλαίνε κι αυτοί...

Μετά από λίγες ώρες, είχε μαζευτεί κι άλλος κόσμος εκεί κοντά, στο Paseo del Prado.Επικρατούσε ένταση, θυμός, απογοήτευση... Ξεκίνησε μια από αυτές τις συνελέυσεις που δεν βγάζουν πουθενά, σκορπίζουν τον κόσμο και παγώνουν κάθε δράση...

Κάποια στιγμή, μια ομάδα ανθρώπων, αυθόρμητα, καταφέραμε να βγούμε στο δρόμο, κλείνοντάς τον με καθειστική διαμαρτυρία. η αστυνομία όμως ήταν είδη εκεί και το σκηνικό επαναλήφθηκε αυτή τη φορά με ακόμα μεγαλύτερη αγριότητα και βία. Ο κόσμος ούρλιαζε από τον πόνο όπως τον αρπάζαν από τον λαιμό, από το πρόσωπο, , του έστρυβαν τα αφτιά και τον χτυπούσανμε τα γκλομπ, αλλά συνέχιζε σθεναρά να αντιστέκεται. Ήταν δεκάδες οι τραυματίες με σπασμένα χέρια, σημάδια και κοψίματα σε όλο τους το σώμα, εξαρθρωμένους ώμους, μόλωπες και χτυπήματα στο πρόσωπο.

Και τότε, μας ήρθαν τα ευχάριστα νέα...Μια ομάδα από πέντε "αγανακτισμένους", ντιομένους με κοστούμια και ταγιέρ, είχε καταφέρει να ξεγελάσει και να περάσει τον αστυνομικό κλοιό, καταθέτοντας το "κείμενο με τα αιτήματα" στο Κονγκρέσο. Επρόκειτο για το κείμενο με τα αιτήματα από τα 300 χωριά από όπου είχαν περάσει οι "Αγανακτισμένες πορείες", που τελικά εύτασε στον τελικό του προορισμό.

Παρ' όλο αυτό το γεγονός, αυτό το μεσημέι, η ατμόσφαιρα ήταν κάπως παγωμένη, με κλήμα απογοήτευσης και αναμονής ... Είχαμε καλέσει πορεία διαμαρτυρίας για τα γεγονότα εκείνο το απόγευμα, αλλά δεν ξέραμε αν θα μαζευόταν κόσμος.

Όταν όμως εύτασε η ορισμένη ώρα και το paseo del Prado άρχισε να γεμίζει με ανθρώπυς, το ηθικό ανέβηκε κατακόρυφα και ο ενθουσιασμός μας πλυμήρισε όλους! Η πορεία ξεκίνησε με ζωτάνια και χαρά, και με τον κόσμο να φωνάζει δυνατά συνθήματα! Βγήκαμε στην κεντρική λεωφόρο Gran Via και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς την Puerta del Sol. Συνέχια, έρχονταν κι άλλοι άνθρωποι να ενωθούν μαζί μας κια το ποτάμει από κόσμο μεγάλωνε και φούσκωνε. Οι περαστικοί χειροκροτάγαν και επεφημούσαν κι εμείς συνεχίζαμε να περπατάμε, να τρέχουμε, να χωροπηδάμε και να φωνάζουμε ακόμα πιο δυνατά και παθιασμένα! Γύρω από μια γκάιντα και κάποια κρουστά, είχε μαζευτεί κόσμος που χλωρευε ξέφρενα. κι εμείς φωνάζαμε συνθήματα καταδικάζοντας την δράση της αστυνομίας αλλά κυρίως εκφράζοντας την αποφασιτικότητά μας και γιορτάζοντας τη συνέχιση του αγώνα.

Αυτό που ζούσαμε ήταν καταπληκτικό και απερίγραπτο. Μία μαγική ενέργεια μας ανέβαζε σε άλλο επίπεδο. Νοιώθαμε ανίκητοι κια ακόμα πιο ενωμένοι μεταξύ μας. Χαμογέλασα στους δύο φίλους δίπλα μου που αν και τους είχα γνωρίσει λίγες μέρες πριν, ένοιωθα σαν να τους ήξερα μια ολόκληρη ζωή.

Και η πορεία συνεχιζόταν. Φτάσαμε στην πλατεία del Sol όπου μας περίμενε περισσότερος κόσμος και μετά από ένα μικρό διάλλειμα γιουχαίσματος μπροστά από τους αστθνομικούς, συνεχίσαμε τον δρόμο για το κονγκρέσο κι απο εκεί για την Πλατεία Θιμπέλες. Σε κατάσταση έκστασης κόψαμε την κυκλοφορία τρέχοντας γύρω γύρω στο δρόμο, χορεύοντας , σφυρίζοντας, και αλλαλάζοντας...Ύστερα, νύχτα πια, συνεχίσαμε προς την Πλατεία νεπτούνο, όπυ η "γιορτή" κορυφώθηκε. Μπροστά από την παρατεταγμένη αστυνομία, χωρέψαμε στο ρυθμό της γκάιντας και φωνάξαμε μέχρι να μας φύγει η φωνή.

Αυτές τις στιγμές, συνειδητοποίησα ότι η αστυνομία είχε κάνει μεγάλο λάθος που μας χτύπησε εκείνο το πρωί. Χτυπώντας μας προκάλεσε όλο αυτό που ακολούθησε. Κατάλαβα ότι η δύναμή μας είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δική τους. Μπορεί να μην είναι φανερό ακόμα το πώς θα εκφραστεί αυτή η δύναμη και με ποια ακριβώς αποτελέσματα θα έχει, όμως σε τέτοιες στιγμές, όλοι νώθουμε, ή καλύτερα όλοι ξέρουμε με συγουριά, ότι κάτι καινούργιο και πολύ μεγάλο θα βγει από όλο αυτό. Κάτι ωραίο που θα αλλάξει τελείως τις ζωές μας...