Είναι κρίμα που τόσες καλοπληρωμένες πένες δεν μπορούν να γράψουν έτσι

προς τους αγανακτισμένους των πλατειών της χώρας

Καλημέρα... Ώστε ξύπνησες, σηκώθηκες από τον καναπέ σου, τον υπολογιστή σου, κατάλαβες πως το σύστημα είναι σάπιο, πως τα κόμματα σε δουλεύουν, πως οι πολιτικοί είναι άχρηστοι, απατεώνες και κλέφτες, πως η οικονομία σε θέλει σκλάβο, πως το δημοκρατικό μας πολίτευμα είναι αυταπάτη, πως πολιτική δεν σημαίνει σέρνω το κουφάρι μου στις κάλπες κάθε 4 χρόνια για να κάνω τα ρουσφέτια μου, αλλά παίρνω μέρος και θέση σε αυτά που συμβαίνουν τριγύρω μου.

Είπες φτάνει πια, πήρες τους δρόμους, διαμαρτυρήθηκες, φώναξες, τραγούδησες, χόρεψες, συμμετείχες στις ομάδες εργασίας, στις πλατείες για πρώτη φορά ένιωσες, τη δύναμη που έχεις και στην οποία ποτέ δεν πίστεψες, τη χαρά να μοιράζεσαι με τους διπλανούς σου τις απόψεις σου. Ματιές που κάτι λένε, δεν είναι αποχαυνωμένες όπως συνήθως στα μπάρ, στα καφέ, στη δουλεία, στη σχολή, στο σχολείο. Ωραία, καιρός ήταν.

Όμως η πραγματικότητα σου χαμογελά, με τα δόντια ακονισμένα, αστραφτερά, και θα είναι σκληρή μαζί σου. Όχι επειδή αυτή είναι η φύση της, όχι, αλλά επειδή χρόνια τώρα άφησες τους κερ(δ)οσκόπους να την διαμορφώσουν, να (σε) καθορίσουν, να (σε) υποτάξουν.

Σκέψου λοιπόν καλά, θέλεις να διαμαρτυρηθείς? Να γκρινιάξεις? Λιγότερους φόρους, περισσότερα δάνεια, τίμιους πολιτικούς, περισσότερη δουλεία, λιγότερους μετανάστες, περισσότερους μπάτσους, λιγότερους δημόσιους υπαλλήλους, έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό? Αν ναι, τότε μάλλον δεν ξύπνησες, απλά άλλαξες πλευρό, με αυτό το πλευρό κοιμόντουσαν και πολλοί άλλοι πριν από σένα. Και δες που είμαστε. Κι έτσι το κίνημα όπως φούσκωσε θα ξεφουσκώσει. Τη στιγμή που θα διαβάζεις αυτές τις σκέψεις, ούτως ή άλλως θα έχει πάρει τον δρόμο του.

Αν πάλι πιστεύεις πως δεν έχουν να σου προσφέρουν τίποτα τα κόμματα, αλλά πως πρέπει να οργανωθούμε μόνοι μας, πως δεν είναι μόνο ο μπάτσος ο εχθρός αλλά ότι πρέπει να λιανίσουμε τον μικροαστό μέσα μας, ότι η βία δεν είναι η μόνη λύση, αλλά πως θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε την στιγμή που άσπρα κράνη θα περικυκλώσουν τις πλατείες και τα γκλόμπ θα χορεύουν πάνω από τα κεφάλια μας, πως δεν είμαστε Ελληνες αλλά άνθρωποι, τότε άκου:

Γεγονός 1 – το σύστημα αυτό προσφέρει σε σένα, σε μένα και τις επόμενες γενιές ένα μολυσμένο, σκοτεινό και μίζερο μέλλον.

Γεγονός 2 – το σύστημα αυτό ή το στηρίζεις διαιωνίζοντας την καταστροφική μανία του ή το αλλάζεις, και εδώ τελειώνει ο χαβαλές και οι χαζομάρες. Γιατί εδώ αρχίζει ο αγώνας.

Γεγονός 3 – στον αγώνα θα ματώσεις, θα τρομάξεις, θα επιτεθείς, θα αμυνθείς, θα οργανωθείς, θα κουραστείς, θα πας φυλακή, θα γελάσεις, θα κλάψεις, θα απογοητευτείς, θα αγαπήσεις, θα μισήσεις.

Δυο από τα βασικά διδάγματα του Δεκέμβρη του 08 ήταν πως φωτιά που δεν βρίσκει να επεκταθεί, αναγκαστικά θα σβήσει και πως η στρατηγική της σύγκρουσης με μοναδικό στόχο υλικές καταστροφές οδηγεί σε αδιέξοδο και λειτουργεί τελικά εκτονωτικά. “Ας είμαστε λοιπόν όλοι παρόντες σε αυτή την ευκαιρία συνδιαμόρφωσης.. με τις όποιες διαφωνίες,ενστάσεις,προβληματισμούς.. ας είμαστε εκεί. Γιατί αγανάκτηση έχουμε όλοι.. το στοίχημα που μένει να κερδηθεί είναι το πως αυτή θα μορφοποιηθεί και τι τελικά χαρακτηριστικά θα πάρει.”

..γιατί είναι η ευκαιρία να βρεθούμε με πoλλούς που θέλουν να είναι συνένοχοι στο

Να εφαρμόσουμε την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Να λιποτακτήσουμε συλλογικά από τις συστημικές δομές.
Να οργανώσουμε τις κοινότητες και τα δίκτυα που θα μας εξασφαλίσουν τροφή, στέγη, υγεία και παιδεία.
Να επιτεθούμε στις δομές του εχθρού, να σαμποτάρουμε την κινητήριο δύναμη του, την οικονομία, τη ροή των αγαθών και της πληροφορίας.
Να λεηλατήσουμε ό,τι είναι χρήσιμο για το σκοπό μας.

Είναι η ώρα να τους πάρει και να τους σηκώσει το ελικόπτερο. Αυτό που μένει είναι να το πάρουμε απόφαση και να το οργανώσουμε.

Όλη η εξουσία στις συνελεύσεις – παντού – εδώ και τώρα.

Capre Diem

*Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 14 (Ιούνης 2011) της εφημερίδας δρόμου Άπατρις που κυκλοφορεί στη Κρήτη (και κλοπιποσταρίστηκε στο TALES μέσω indymedia)