Στις Τρεις Η Μία Δώρο

Ναι, ναι, τότε πρωτάρχισε όσο μπορώ να θυμηθώ, λίγο πριν ή λίγο μετά τα παιδιά με τα γιαπωνέζικα παπάκια που ερχόντανε στο σπίτι με τα πλακέ κουτιά τρία-τρία κι είχανε μέσα... Τι είχανε; Αυτό που είναι ζύμη από κάτω και σάλτσα ανάμεσα και πάνω τυριά και σαλάμια και το βάζεις στο φούρνο και λιώνουνε όλα; Ξέρεις μωρέ... Α μπράβο, τις πίτσες! Συμπάθα με, έχω αυτόν τον Αλχάιμερ... εδώ ήτανε, κάπου πήγε τώρα... έρχεται και φεύγει... όταν είναι εδώ καθόμαστε μαζί και θυμόμαστε όλα τα σημαντικά, το μπλε φουστάνι της μαμάς μου με τον κεντητό άσπρο γιακά που μύριζε μοσχοσάπουνο την Κυριακή το πρωί που πηγαίναμε, μικρό χεράκι εγώ, μεγάλο εκείνη, στην... Πού πηγαίναμε; Στην... Εκεί που χτυπάει η καμπάνα κι έχει παπάδες και κόσμο και κεριά; Όχι, στην εκκλησία, εκκλησίες είναι όλες, την δικιά μας κάπως την λέγανε... Ευαγγέ... Βαγγελιώ... όχι, όχι! Δεν το θυμάμαι, ανώφελο να το ζορίζω... όταν φεύγει ο Αλχάιμερ που λες τα παίρνει αυτά μαζί του, όλα τα σημαντικά, και μένω να σκέφτομαι βλακείες, τον τάφο του άντρα μου, το γιαούρτι που μουχλιάζει στο ψυγείο, τα παιδιά που είναι μακριά, τους κλέφτες, τις μπόμπες που ρίχνουνε παντού και τις βλέπω στην τηλεόραση... γιατί τα δείχνουνε αυτά; Ανησυχούμε...
Ναι, ναι, το θυμήθηκα τώρα! Άκου, παλιότερα, οι πιτσαρίες είχανε τραπέζια, πηγαίνανε εκεί παρέες κι οικογένειες και τρώγανε τις πίτσες και είχε και γκαρσόνια και γέλια και φωνές, κι ήτανε πιο ωραία από την ταβέρνα, πιο πολιτισμένα.
Παντού είχε πιτσαρίες κι η πιο αγαπημένη μας ήτανε μία που λεγότανε... πως λεγότανε; πως είναι μωρέ αυτό; Είναι κράτος; Όχι, πόλη...ναι πόλη ήτανε ή κάτι σαν πόλη, όχι όπως λέμε Λάρισσα, σαν Λαρισσαία... Αλλά καμία σχέση με Λάρισσα... Άλλη πόλη! Του Εξωτερικού...
δηλαδή τότε του Εξωτερικού, τώρα νομίζω μένει εκεί ο γιός με τις αγγόνες μου και την αχώνευτη την ξένη τη γυναίκα του... και δεν είναι λέει Εξωτερικό, γιατί είναι μέσα στην Ευρώπη κι η Ευρώπη είναι... τι είναι η Ευρώπη; Κοινότητα; Ένωση; Όχι... Πως το λέν αυτό που ούτε είναι ούτε δεν είναι κράτος; Ναι, αυτό... παρ' όλο που μου το πες μόλις τώρα αδυνατώ να το συγκρατήσω...

(και ο μονόλογος αυτός μπορεί να συνεχίζεται για πάντα)