Αντίο 2007

Από το πρωί που έφυγα, μέχρι τώρα που γύρισα σπίτι, μέσα στο κεφάλι μου παίζει όχι αυτό που βλέπεις δίπλα αλλά αυτό εδώ το συγκεκριμένο τραγούδι.

Έτσι σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σου, σαν αποχαιρετισμό σ' έναν παράξενο χρόνο που φεύγει.

Υπόθεση ΗΠΑ : Η επιστροφή του Άλακ Σίνερ

Ο Άλακ Σίνερ και οι δημιουργοί του, Jose Munoz και Carlos Sampayo, δεν είναι άγνωστοι στο κοινό των ελλήνων κομικσόφιλων. Είμαι σίγουρος πως αρκετό μέρος της "ενήλικης" σχέσης μας με το είδος χρεώνεται σε ένα βαθμό και σ' αυτήν την αντιηρωική σειρά με τον κυνικό ντετέκτιβ.
Είχα την εντύπωση πως το ντουέτο Munoz-Sampayo είχε ολοκληρώσει τις παρτίδες της με τον ήρωα. Μέχρι χτες που απέκτησα την Υπόθεση ΗΠΑ. Δεν πρόκειται για μια παλιά αδημοσίευτη δουλειά που απλώς κυκλοφορεί τώρα στην Ελλάδα. Κι αυτό προσωπικά θα μου ήταν αρκετό και μάλιστα με το παραπάνω. Αλλά το κοπιράιτ του άλμπουμ είναι του 2006 και η υπόθεση διαδραματίζεται στα πρώτα χρόνια του εικοστού πρώτου αιώνα.
Το σκληρό μαυρόασπρο του Munoz κρατάει όλα τα αναγνωρίσιμα στοιχεία του προσωπικού του στυλ, αλλά επιπλέον έχει ωριμάσει. Και το σενάριο του Sampayo είναι από τα καλύτερα του.
Αν προσθέσει κανείς την ελκυστική τιμή (8 Ευρώ), αλλά και το γεγονός πως το άλμπουμ εγκαινιάζει μια νέα σειρά του 9 με τίτλο "το 9ο κύμα", η Υπόθεση ΗΠΑ καταλήγει να είναι το καλύτερο κόμικς άλμπουμ που μπορείς να αποκτήσεις πριν βγει το 2007.

Tρεις Γιορτινές Τροφές Για Σκέψη

Τρία πιάτα για το γιορτινό τραπέζι του μυαλού σου.
Το ορντέβρ εδώ .
Το κυρίως πιάτο εδώ.
Και το γλυκάκι εδώ.

Τραγικό και Χρηστικά

Τραγικό (ναι, σιγά τώρα)

- Την έχω κάνει την πληρωμή στις 22/12 στο ΑΤΜ της (διαγράφονται δύο λέξεις) και ήταν (διαγράφεται μία λέξη) Ευρώ.
- Τότε δεν φαίνεται ακόμη λόγω των γιορτών. Εντάξει, σας πιστεύω, ΑΛΛΩΣΤΕ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ. Το νέο σας υπόλοιπο είναι... Πόσα είπατε πως βάλατε;

Τι εννοεί η κοπέλλα από το τμήμα καθυστέρησης οφειλών καρτών; Ότι αν το ΙΣΤΟΡΙΚΟ μου δεν ήταν καλό, θα έπρεπε να μην με πιστεύει; Καλά το καταλαβαίνω; Βλέπει ο καθένας στο τμήμα της το ΙΣΤΟΡΙΚΟ μου;

Εκ των υστέρων σκέψεις. Εκείνη την ώρα η προτεραιότητά μου ήταν να μάθω μήπως κάτι στράβωσε με την πληρωμή και τα κωλομηχανήματά τους...

Χρηστικά
Η Ευθυμία απόψε, η συμμορία των τεσσάρων αύριο.

Σημείωση: Η φωτό είναι κλεμμένη από εδώ.

To 9 Μοιράστηκε Σήμερα...

Λόγω των Χριστουγέννων και της αργίας των εφημερίδων χθες δεν πήρες το 9. 'Ομως το τεύχος δεν χάθηκε, απλά μοιράζεται με το σημερινό φύλλο. Αν δεν το έχεις ήδη πάρει χαμπάρι, προλαβαίνεις ακόμα να πας στο περίπτερο.

Πρωτοχρονιάτικο Bazaar Βιβλίου

Το Βιβλιοπέλαγος έχει παράδοση στα Γιορτινά Βαzaar. Έχουν βιβλία, κόμικς, cd και dvd στον πάγκο, μουσική στα ηχεία, μεζέδες στα τραπέζια και κρατάνε συνήθως ένα δωδεκάωρο, από τις 11 το πρωί μέχρι τις 11 το βράδυ για να πιάνουν και τους "πρωινούς" που βγαίνουν για τα τελευταία τους ψώνια και τους "βραδυνούς" που δουλεύουν εκείνη την ημέρα ή ξυπνάνε αργά από πεποίθηση.

Το φετινό Πρωτοχρονιάτικο Βαzzar θα γίνει (που αλλού;) στο CAFE TOBACCO -Σουλτάνη 8, ΕΞΑΡΧΕΙΑ- το ΣΑΒΒΑΤΟ 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ (δηλαδή μεθαύριο).

Μέσα στην γενική χαλαρότητα που διακρίνει την εκδήλωση θα υπογράφουν αντίτυπα των βιβλίων τους, θα πίνουν με μέτρο και θα μιλάνε μεταξύ τους και με όσους έχουν την διάθεση να τους απευθύνουν τον λόγο, οι παρακάτω συγγραφείς.

Παναγιώτης Κούστας: Έξι Δισεκατομμύρια Τρόποι Ζωής (επιστημονική φαντασία, εκδ. Τρίτων)

Μιχάλης Μανωλιός: Σάρκινο Φρούτο (επιστημονική φαντασία, εκδ. Τρίτων)

Δημήτρης Μπελαντής: Η Ουλρίκε μετά το Θάνατο της Μάινχοφ (μυθιστόρημα εναλλακτικής ιστορίας, εκδ. Βιβλιοπέλαγος)

Βιργινία Σπυράτου: Κατερίνα Γώγου – Έρωτας Θανάτου, (δοκίμιο, εκδ. Βιβλιοπέλαγος)

Κι όπως διαβάζεις και στην αφίσα θα παίζουν εκπτώσεις, άσε που το Bazaar είναι η καλύτερη πρόταση για τα last minute gifts.

Mέσα απ' το γυαλί : Η Παρουσίαση

Η Ευθυμία Δεσποτάκη (aka Naroualis) έχει ένα χαρακτηριστικό πλατύ χαμόγελο που σε κάνει να την συμπαθείς, ακόμα και πριν να την γνωρίσεις. Γράφει με ένα ιδιαίτερο προσωπικό στυλ και πολύ πρόσφατα (δηλαδή πριν από μερικές μόνο μέρες) κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές η συλλογή διηγημάτων της με τίτλο "μέσα απ' το γυαλί". Το βιβλίο είναι αυτό που βλέπεις δίπλα και η παρουσίασή του θα γίνει μεθαύριο Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2007 και ώρα 21:00 στο βιβλιοπωλείο The Cube (Εμμανουήλ Μπενάκη 32).

Καλοτάξιδο Ευθυμία! Και φυσικά μπορείς να περιμένεις "τον κακό μου λόγο" αμέσως μόλις το διαβάσω...

Η νέα έκδοση της φάτνης

- Καλά ρε, πας καλά; Θα ξεκινήσεις να τρέχεις τώρα μέσα στο καταχείμωνο, με ετοιμόγεννη γυναίκα, να πας μέχρι την άλλη άκρη της χώρας γιατί έτσι του γκάβλωσε ενός Αυτοκράτορα στην άλλη μεριά της θάλασσας να κάνει απογραφή;

- Και τι να κάνω ρε; Να γίνω φυγοαπογραφών;

- Ασε ρε που μας κάνεις την παρθένα... Σε τα μας ρε Ιωσήφ; Σκάσε ένα εικοσάρικο και θα σου φέρω εγώ την απογραφή στο σπίτι...

- Δέκα και πολλά σου είναι.

- Δεκαπέντε.

- Έκλεισε.

Φανταστικά Χρονικά # 11: Στο νήμα...

Στο νήμα... λίγο πριν τελειώσει ο χρόνος εμφανίστηκαν τα Φανταστικά Χρονικά (έντυπο όργανο της ΑΛΕΦ, αγοράστε-διαδώστε) στα βιβλιοπωλεία και τα περίπτερα. Και μάλιστα με γιορτινό εξώφυλλο που σχεδίασε, ειδικά για το τεύχος του νήματος, η Μάγδα Λεβίνοβιτς.

Αλλά επειδή το περιτύλιγμα μπορεί να είναι ωραίο, αλλά δεν είναι το πιο σημαντικό σ' ένα περιοδικό, ας δούμε τι έχει μέσα το ενδέκατο τεύχος:


Διηγήματα:

"Ελεγχόμενο Πάθος", του Παναγιώτη Κούστα, με εικονογράφηση του Νίκου Δαχρή.
Ένας πολιτικός εναλλακτικός κόσμος, στον οποίο μια στιγμή προσωπικού θάρρους μπορεί να αναμετρηθεί με το βάρος της ιστορίας. Διαβάστηκε στο 3ο Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας Ερμούπολης, στα πλαίσια της συζήτησης για την Πολιτική & την ΕΦ.

"Ανθρώπινη Αναγκαιότητα", του Μιχάλη Παπανατσίδη, με εικονογράφηση του Νίκου Δαχρή.
Μια ματιά σ' ένα μακρινό μέλλον, όπου τα παιδιά της ανθρωπότητας έχουν κερδίσει τα άστρα, με αντίτιμο ίσως την ψυχή τους.

Αφιερώματα:

Η Επιστημονική Φαντασία σήμερα
Σε συνεντεύξεις στα Φανταστικά Χρονικά, ο Gordon Van Gelder και η Sheila Williams (αντιστοίχως, ο εκδότης του περιοδικού The Magazine of Fantasy and Science Fiction και η αρχισυντάκτρια του Asimov's, των δύο σημαντικότερων αμερικανικών περιοδικών του είδους) καταθέτουν τις απόψεις τους για το σήμερα της φανταστικής λογοτεχνίας.

Απαγορευμένος Πλανήτης.
Είκοσι χρόνια από το πρώτο τεύχος του ιστορικού περιοδικού, ανατρέχουμε στην τροχιά του με συνεντεύξεις του εκδότη Γιώργου Μπαζίνα και του αρχισυντάκτη Δημήτρη Αρβανίτη, και άρθρα από τον Χριστόδουλο Λιθαρή και τον Σταύρο Ντίλιο.

Μάνγκα
Όσα δεν ξέρατε για τα μάνγκα σε ένα άρθρο που θα σας λύσει τις απορίες, από τη Μάγδα Λεβίνοβιτς.

Συνέντευξη:

Διονύσης Παπαδόπουλος
Η Αντωνία Κατσαβού παίρνει συνέντευξη από τον γνωστό συγγραφέα του Ο Πλανήτης της Εκδίκησης και Το Δαχτυλίδι της Ταμάρις.

Ρέστα:

Ειδήσεις, σχόλια, βιβλιοκριτικές, νέες κυκλοφορίες, τα μπεστ-σέλερ του φανταστικού για μεταφρασμένα και αγγλικά βιβλία, και πολλά άλλα.


Το δωδέκατο τεύχος θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο του 2008 (Λέμε τώρα! Μην το δέσεις κιόλας... Πάρε προς το παρόν το έντεκα και βλέπουμε). Αλλά θα έχει σίγουρα μέσα:

Διηγήματα από τη Βάσω Χρήστου και τον Κώστα Γερογιάννη.
Αφιέρωμα στην cult τηλεοπτική σειρά Buffy the Vampire Slayer.
Οδοιπορικό στο φεστιβάλ επιστημονικής φαντασίας Utopiales της Νάντης.

Κι όποιο άλλο κομμάτι παραδοθεί έγκαιρα για να πάει τυπογραφείο (τι έχεις αναλάβει είπαμε;)

Υπενθυμίζω: Το περιοδικό - όπως άλλωστε και η Λέσχη - δεν ασχολείται με ιπτάμενους δίσκους, απαγωγές από εξωγήινους, θεωρίες συνωμοσίας, ανεξήγητα φαινόμενα και άλλα συναφή. Γενικά, αποφεύγουν τα σαλταρισμένα όσο περισσότερο μπορούν...(δεν το λέω τυχαία αυτό, εμφανίστηκαν και κάτι "άλλα" σαλταρισμένα τώρα τελευταία).

Χθες Μαθηματικά, Σήμερα Θρησκευτικά

Τι γυρεύει το Καπελοβιβλίο στο Παζάρι;

Αυτό είναι το Καπελοβιβλίο. Και κυκλοφορεί αύριο για πρώτη φορά στο παζάρι. Ευφυής άνθρωπος είσαι, κάνε μόνος σου τις απαραίτητες συνδέσεις....

Καλές Γιορτές σε όλους.

Η Μαθηματική Φόρμουλα του Αναψυκτηρίου

Έστω Χ μεγάλος πολιτικός παράγοντας που κατέχει "αναψυκτήριο" σε προστατευόμενη περιοχή.

Έστω ότι δεν παραβιάζει το Βουλευτικό Ασυμβίβαστο έχοντας γράψει την "επιχείρηση" στο όνομα στενού συγγενικού προσώπου του.

Έστω ότι ο Χ καλείται να αναλάβει Υπουργείο.

Και τέλος έστω ότι κανένας τριτοκλασάτος σύμβουλος του Μαξίμου ή της Ρηγίλλης δεν ρίχνει μια ματιά στην λίστα που παραδίδουν όλοι οι βουλευτές με το ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ τους, και την πλήρη περιγραφή της ακίνητης περιουσίας τους (που περιλαμβάνει και τις πρώτου βαθμού συγγένειες).

Ο ίδιος ο Χ, ρε γαμώτο, δεν το ξέρει πως είναι "ανοιχτός" σαν πόρτα από μπάλσα σε σκηνικό θεάτρου;

Προφανώς το ξέρει... κι όμως δέχεται.

Άρα, δύο τινά συμβαίνουν. Ή ο ίδιος δεν θεωρεί το γεγονός αυτό προβληματικό (για λόγους που πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω) ή δεν υπάρχει κανείς που να μην είναι αντίστοιχα "ανοιχτός" σαν πόρτα από μπάλσα σε θεατρικό σκηνικό, κι έτσι ο Χ καθίσταται αυτόματα την δεδομένη στιγμή ως ο Καλύτερος Δυνατός Υποψήφιος.

Δεν ξέρω ποια από τις δύο λύσεις του Μαθηματικού Προβλήματος θα έπρεπε να σε τρομάζει περισσότερο...



Η φωτογραφία "εκλάπη" από το I 'D LIVE IN ATHENS

TALES OF A CRAZY WORLD (1)

Πριν από ακριβώς έναν χρόνο, "ανέβηκα" για πρώτη φορά ως μπλόγκερ. Και η 21η Δεκεμβρίου του 2006 ήταν μια πραγματικά πολύ δύσκολη μέρα στην ζωή μου. Επέλεξα, όπως έχω ξανακάνει στο παρελθόν, να ξεφύγω απ' αυτήν ξεκινώντας κάτι καινούριο και βάζοντας έναν στόχο. Να γράφω ένα ποστ εδώ κάθε μέρα.

Αυτό μέσες - άκρες το κατάφερα. Με μερικά ποστ λιγότερα από τα "προγραμματισμένα" 365. Μικρή η απόκλιση και την θεωρώ ασήμαντη.

Μια μεγαλύτερη απόκλιση όμως διακρίνω στο περιεχόμενο του μπλογκ. Στο πρώτο μου σημείωμα το όριζα ως "προπονητήριο απόδοσης ιδεών". Έγινε με τον καιρό που μεσολάβησε κάτι περισσότερο απ' αυτό. Πήρε μια μορφή από μόνο του. Κι ακόμα δεν μπορώ να την προσδιορίσω με ακρίβεια, ούτε και την πολυψάχνω. Ας πάει όπου θέλει... Μ' αρέσει ακόμα αυτό που κάνω.

Όπως μ΄ αρέσουν και οι συνέπειες που είχε αυτό το μπλογκ στην ζωή μου. Οι άνθρωποι που γνώρισα εξαιτίας του, το "εγωπαθές καρεκλάκι" που μου επέτρεψε να γράψω για πράγματα που αγαπώ ή μισώ, ακόμα και το γεγονός πως ένα χρόνο τώρα δεν υπέστην ούτε διέπραξα "διαδικτυακή απρέπεια", τουλάχιστον με τον δικό μου κώδικα αξιών.

Αυτός είναι ο πρώτος ισολογισμός του TALES ΟF A CRAZY WORLD.

Διαβάστηκε, διορθώθηκε, δημοσιεύεται στις 21 Δεκεμβρίου 2007.

PiKei

Τρία Αλλόγλωσσα Δώρα Χριστουγέννων

Στα Αγγλικά η ανθολογία διηγημάτων επιστημονικής φαντασίας που βλέπετε εδώ. Η τιμή της σήμερα στο Amazon είναι 17,79$ και με την ισοτιμία δολαρίου - ευρώ εκεί που βρίσκεται είναι μια εκπληκτικά συμφέρουσα αγορά. Άσε που έχει μέσα και το διήγημά μου κι αν πουλήσει καλά τα Χριστούγεννα, θα βγει και σε paperback μέσα στο 2008, αλλιώς θα την φάει η μαρμάγκα και δεν θα κάνω διεθνή καριέρα.

Στα Γαλλικά το εκπληκτικό μυθιστόρημα του Jean-Marc Ligny. Που εκτός από ένα εξαιρετικό βιβλίο για τις μελλοντικές Μάχες του Νερού, είναι κι ένα παράδειγμα αφοσίωσης. Ξέρω πως ο συγγραφέας του το έγραψε σε μια φάση που ήταν ζορισμένος οικονομικά, αλλά αντί να παραδώσει μια "ξεπέτα" για να την βγάλει επέμεινε στην έρευνα και την λογοτεχνική επεξεργασία που απαιτούσε το Αqua. Από το Γαλλικό Amazon με 22,80 Euro.


Στα Γερμανικά η ανθολογία του Andreas Eschbach. Με μόλις 8,95 Euro από το Γερμανικό Amazon.

Ή εναλλακτικά και για εξάσκηση στην γλώσσα, σε audio-book με 5,89 Euro.

ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΖΩΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

To TALES OF A CRAZY WORLD συνυπογράφει και υποστηρίζει αυτήν την πρωτοβουλία. Αν και εγώ προσωπικά έχω στο παρελθόν βοηθήσει άτομα από το εξωτερικό να υιοθετήσουν γατάκι από την Ελλάδα, κάθε φορά που κάτι τέτοιο συνέβη ξέραμε πού ακριβώς πήγαινε το κατοικίδιο και είχε ήδη εμβολιαστεί και αποκτήσει βιβλιάριο από τον τοπικό κτηνίατρο. Και φυσικά ακόμα διατηρούμε σχέσεις με τους ανθρώπους που τα απέκτησαν. Άρα η νόμιμη διαδικασία δεν είναι ούτε τόσο γραφειοκρατική, ούτε απίστευτα χρονοβόρα.

ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΖΩΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται η αθρόα μεταφορά αδέσποτων ζώων (κυρίως σκύλων αλλά και γάτων), από την Ελλάδα σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι εκτιμήσεις κυμαίνονται από 8.000 μέχρι και 150.000 αδέσποτα ζώα ετησίως! Δεν είναι λίγες οι φορές που, φιλόζωοι έχουν παρεμποδίσει τη μεταφορά ζώων, αφού έχουν διαπιστώσει πως δεν τηρούνται οι προϋποθέσεις υιοθεσίας αδέσποτων ζώων –όπως αυτές ορίζονται από τη σχετική νομοθεσία, με συνέπεια να μην διασφαλίζεται, ούτε στο ελάχιστο, η τύχη των ζώων όταν μεταφέρονται εκτός συνόρων!

Που πάνε τα αδέσποτα; Ποια η κατάληξή τους, όταν δεν είναι καταγεγραμμένα από τις αρμόδιες δημοτικές υπηρεσίες και όταν δεν υπάρχουν ούτε καν οι υπεύθυνες δηλώσεις των ατόμων που θα τα υιοθετήσουν, οι οποίες να αναφέρουν πως τα συγκεκριμένα ζώα δεν θα χρησιμοποιηθούν σε πειράματα; Πόσο φιλοζωική ενέργεια είναι η μαζική μεταφορά τους κάτω από άθλιες συνθήκες;

Ας θυμηθούμε τη μεταφορά αδέσποτων που εμποδίστηκε στο αεροδρόμιο ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, το 2004, ας θυμηθούμε την κατάσχεση 39 σκυλιών (που είχαν φορτωθεί στην Κέρκυρα), στην Πάδοβα της Ιταλίας τον Απρίλιο του 2006, ας θυμηθούμε τον πρόσφατο εντοπισμό δυο φορτηγών (που είχαν ξεκινήσει από την Κέρκυρα) στην Ανκόνα της Ιταλίας, με προορισμό τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε αυτή την περίπτωση, ο μεταφορέας στην αρχή δήλωσε οτι μεταφέρει 45 σκύλους στις νέες τους οικογένειες, αλλά βρέθηκαν 102 σκύλοι (μεταξύ τους και αρκετά κουτάβια) οι οποίοι μεταφέρονταν σε άθλιες συνθήκες, ανάμεσα σε άλογα, με ελλιπή συνοδευτικά έγγραφα και κατασχέθηκαν από την ιταλική αστυνομία. Αυτά είναι τα γεγονότα!

Όπως γεγονός είναι οτι όσοι προσπάθησαν να παρεμποδίσουν την παράνομη μεταφορά αδέσποτων σκύλων σύρθηκαν σε δίκες από αυτούς που (και κατά δήλωσή τους) παρέβησαν τη σχετική νομοθεσία. Όσοι αναρωτήθηκαν για τη σκοπιμότητα της μεταφοράς ζώων στο εξωτερικό και όσοι ζήτησαν να τηρούνται οι νόμοι σε τέτοιες ενέργειες μηνύθηκαν για συκοφαντική δυσφήμιση των «ελληνικών φιλοζωϊκών σωματείων»! Αναγκάστηκαν να υπερασπιστούν τις απόψεις τους σε αλλεπάλληλες δίκες, οι οποίες αναβάλλονταν διαρκώς, μέχρι την τελική αθώωση των κατηγορουμένων! Το αποτέλεσμα δεν ήταν άλλο από την οικονομική κατάρρευση και, τελικά, τη φίμωση όσων διαμαρτύρονταν για τη μη τήρηση της νομοθεσίας –όπως έγινε στην περίπτωση του ΤΕΤΡΑΠΟΔΟΛΟΓΕΙΝ (η ιστοσελίδα του οποίου έχει αποσυρθεί πλέον από το διαδίκτυο), αλλά και σε αρκετές ακόμα περιπτώσεις μεμονωμένων ατόμων. Αν αυτό δεν συνιστά λογοκρισία και παρεμπόδιση της ελεύθερης έκφρασης, τότε οι συγκεκριμένοι όροι έχουν χάσει πλήρως το νόημά τους.

Πολλοί από αυτούς που μεταφέρουν ζώα στο εξωτερικό ισχυρίζονται πως το κάνουν γιατί οι συνθήκες διαβίωσής τους στην Ελλάδα είναι άθλιες. Και, προκειμένου να τα σώσουν από τη βαρβαρότητα, παραβαίνουν την, κατά την άποψή τους «ανεφάρμοστη ισχύουσα νομοθεσία». Ελπίζουμε να μην βρεθούν αύριο κάποιοι, το ίδιο φιλεύσπλαχνοι, οι οποίοι θα αρπάζουν τα παιδιά των φαναριών, θα τα τσουβαλιάζουν σε κοντέινερ και θα τα στέλνουν για υιοθεσία στο εξωτερικό, προκειμένου να τα σώσουν από την κακομεταχείριση!

Πολλοί από αυτούς που μεταφέρουν ζώα στο εξωτερικό υποστηρίζουν πως οι συνθήκες στις Ευρωπαϊκές χώρες είναι «παραδεισένιες». Θυμίζουμε οτι αναφέρονται σε χώρες που εφαρμόζουν την ευθανασία στα κυνοκομεία τους, χώρες για τις οποίες υπάρχουν στοιχεία σχετικά με την κατασκευή και εμπορία γούνας από γάτες και σκύλους και έχουν προϊστορία, τόσο στην βαρβαρότητα κατά ζώων, όσο και στην χρησιμοποίησή τους σαν πειραματόζωα. Και να υπενθυμίσουμε πως ο ισχυρισμός της αδυναμίας χρησιμοποίησης αδέσποτων για πειραματικούς σκοπούς δεν ευσταθεί, τόσο σύμφωνα με σχετικό πόρισμα Ελλήνων κτηνιάτρων, όσο και με βάση τη λογική. Γιατί αδυνατούμε να αντιληφθούμε τη σημασία της γονιδιακής καθαρότητας σε περιπτώσεις όπου οι δοκιμές αφορούν το τρίχωμα των ζώων (π.χ. σαμπουάν) ή όταν σπάνε τα κόκαλα των σκύλων σε πειράματα σχετικά με κατάγματα ή ακόμα και στις περιπτώσεις όπου τα ζώα χρησιμοποιούνται σε δοκιμές αποτελεσματικότητας όπλων.

Πολλοί από αυτούς που μεταφέρουν ζώα στο εξωτερικό αποδεικνύουν το γεγονός της υιοθεσίας τους από οικογένειες παρουσιάζοντας φωτογραφίες σκύλων σε εσωτερικούς χώρους σπιτιών. Να μας συγχωρέσουν την καχυποψία, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Μεμονωμένες φωτογραφίες σκύλων δεν αποδεικνύουν πως αυτά είναι τα ζώα που μεταφέρθηκαν εκτός Ελλάδος, ούτε αποδεικνύουν πως αυτά είναι όλα τα ζώα.
Μόνο η τήρηση των νομικών προϋποθέσεων μπορεί να εξασφαλίσει, σε κάποιο, έστω, περιορισμένο βαθμό τη μεταφορά των ζώων για υιοθεσία.

ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΙΛΟΖΩΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ:

-Να φροντίζουν για την απαρέγκλιτη τήρηση της νομοθεσίας σχετικά με την εξαγωγή ζώων από τη χώρα.
-Να φροντίζουν για τη δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών επιβίωσης των αδέσποτων στην ίδια τους τη χώρα και να μην εξάγουν τα ζώα αφήνοντας αμετάβλητες τις συνθήκες επιβίωσής τους στην Ελλάδα. Η εξαγωγή ενός προβλήματος, κάθε άλλο παρά επιλύει το πρόβλημα.
-Να επενδύουν τους οικονομικούς τους πόρους στη δημιουργία συνθηκών περίθαλψης των αδέσποτων και όχι σε αναποτελεσματικές μηνύσεις.

ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ:

-Να καλύψει το νομικό κενό του ν. 3170/2003, προβλέποντας την τιμωρία όσων μεταφέρουν, παράνομα, αδέσποτα σε χώρες του εξωτερικού και εφαρμόζοντας επιτέλους τον Ευρωπαϊκό Κανονισμό 998/2003 (βάσει του οποίου κατασχέθηκαν τα ζώα στην Ανκόνα και παραπέμφθηκαν οι παραβάτες στη Δικαιοσύνη).
-Να εντατικοποιήσει τους ελέγχους του στις εξόδους της χώρας, προκειμένου να αποτρέψει την παράνομη εξαγωγή αδέσποτων ζώων.
-Να βοηθήσει έμπρακτα τους Δήμους στις προσπάθειές τους για περισυλλογή, πιστοποίηση και απελευθέρωση των αδέσποτων ζώων στο φυσικό τους περιβάλλον.

Όποιο ιστολόγιο θέλει μπορεί να αναδημοσιεύσει κείμενο και μπάνερ χωρίς αναφορά...

Περί Αισθήσεων Και Παραισθήσεων

Και οι αισθήσεις μένουν.
Δεν μένουν;
(από σχόλιο του Godot)



Ναι, οι αισθήσεις μένουν. Ενίοτε και οι Παραισθήσεις. Μένουν για λίγο, για περισσότερο ή ακόμη και για πάντα.

Οι αισθήσεις αλλάζουν τους ανθρώπους. Ένα γερό Σαββατοκύριακο, ένα καλό βιβλίο, ένα σκληρό φίλμ, ένα αναπάντεχο κρεβάτι, ένα παγωμένο χέρι, ένα κατσαβίδι που κουνιέται απειλητικά, μια σταγόνα ορού που πέφτει, μπορούν να σε κάνουν άλλον άνθρωπο απ' αυτόν που ήσουν μέχρι τότε. Μπορούν να σε κουνήσουν, να μεταβάλλουν την εξαιρετικά λεπτή ισορροπία σου ως ανθρωπίνου όντος.

Οι παραισθήσεις από την άλλη, έχουν μερικές φορές πιο ορατά και μόνιμα αποτελέσματα. Ο Φίλιπ Κ. Ντικ δεν ήταν πια ποτέ ο ίδιος μετά το Ουράνιο Μάτι που πίστεψε πως είδε στον ουρανό, απέκτησε επιπλέον τον Χορσλάβερ Φατ. Από την άλλη ο Σαούλ ξεκίνησε για την Δαμασκό και έφτασε εκεί ως Παύλος. Κι αν για τον Ντικ είναι γενικά γνωστό το τι έπαιρνε, για τον Παύλο δεν υπάρχουν σαφή ιστορικά στοιχεία.

Όταν ήμουν μικρότερος αποδεχόμουν μια μεταφυσική διάσταση στην Ζωή. Τα τελευταία χρόνια την έχω απορρίψει, την έχω εξορίσει από την καθημερινότητά μου. Ίσως αυτό να οφείλεται σε κάποιον που γνώρισα - ευτυχώς από ασφαλή απόσταση - και ζούσε την ζωή του με βάση τα "σημάδια". Και γύριζε τον κόσμο ακολουθώντας τα.

Όλοι φλερτάρουμε καθημερινά με την παραίσθηση, διατηρώντας την αίσθηση. Ωραιοποιώντας την πραγματικότητα, δοκιμάζοντας ουσίες, βλέποντας τηλεόραση, σκύβοντας το κεφάλι μας μέσα σε ένα χώρο λατρείας, χαζεύοντας εικόνες από ραδιοτηλεσκόπια, οδηγώντας ένα όχημα σε υψηλές ταχύτητες.

Η μόνη διαφορά που βρίσκω ανάμεσα στις αισθήσεις και τις παραισθήσεις αφορά την επεξεργασία τους στην αναδιήγηση. Μια αίσθηση μπορώ να την εντάξω δημιουργικά κάπου άλλου, να την χρησιμοποιήσω σαν εφαλτήριο για το δικό μου έργο. Μια παραίσθηση είναι τόσο ισχυρή που εγώ αδυνατώ να την αποδώσω.

Κι αυτό σε καμμιά περίπτωση δεν σημαίνει πως κάποιος άλλος δεν δικαιούται να το αποπειραθεί... ή ακόμα και να το επιτύχει.

Εντυπώσεις και Εκτυπώσεις από τα Γιαννιτσά (Μέρος Δεύτερον)

Με πολλές εντυπώσεις και δύο εκτυπώσεις επέστρεψα από τα Γιαννιτσά. Η πρώτη εκτύπωση είναι ακόμη μη δημοσιοποιήσιμη. Η δεύτερη όμως είναι, τουλάχιστον σαν ιδέα και πρωτοβουλία.

Ακούστε λοιπόν. Στα Γιαννιτσά υπάρχει ένα γαμάτο καφέ-ποτάδικο-και-φαγητό δίπλα στο Παλιό Ρολόι, που λέγεται το Ελληνικό Μπιστρό. Κι η διακόσμησή του δικαιώνει πλήρως το όνομά του. Σ΄ αυτό το μαγαζί λοιπόν τις Κυριακές γίνεται μια πολύ ωραία φάση. Το σέρβις σου φέρνει μαζί με ό,τι παραγγέλνεις μια έγχρωμη σκληρή σελίδα Α4 τυλιγμένη ρολό και δεμένη με σπάγκο. Την ανοίγεις και διαβάζεις ένα αδημοσίευτο παραμύθι. Αν σου αρέσει, το κρατάς και ρίχνεις ό,τι θέλεις σε ένα κουτί πάνω στην μπάρα που ενισχύει την Αction Aid. Όλο αυτό ονομάζεται Το Παραμύθι της Κυριακής και κάθε παραμύθι έχει το δικό του τίτλο. Αυτό που έφερα εγώ μαζί μου από την επίσκεψή μου εκεί ονομάζεται Ύπνος χωρίς Όνειρα κι είναι γραμμένο από την Κική Δημητριάδου και εικονογραφημένο από την Πετρίνα Βάσσου. Και πολύ θα ήθελα να το σκανάρω και να το μοιραστώ μαζί σας, αλλά δεν έχω σκάνερ, ούτε την άδεια των δημιουργών του.

Και στο φινάλε, γίνεται κάθε Κυριακή στα Γιαννιτσά, οπότε τραβηχτείτε να πάρετε το δικό σας και να ρίξετε και κάτι στο κουτί...

Εντυπώσεις και Εκτυπώσεις από τα Γιαννιτσά (Μέρος Πρώτον)

Ένα καθόλου σοβαρό ρεπορτάζ εδώ.

Στα Γιαννιτσά, στα Γιαννιτσά...

... μέχρι την Κυριακή με ταυτόχρονη έφοδο του Χειμώνα. Πλήρες ρεπορτάζ από Δευτέρα. Μέχρι τότε Καλό Σαββατοκύριακο...

Eίχες και την γιορτή σου...

Πριν από μερικές μέρες είχες την γιορτή σου.
Και φυσικά δεν πήρα να ευχηθώ.
Σήμερα όμως που έμαθα τα "νέα" σου κατορθώματα,
ειλικρινά το μετανιώνω.
Έπρεπε να σε πάρω και να πω,

Να ψοφήσεις όπως ακριβώς έζησες,
Μόνος,
με την Παρανοϊκή σου Μεγαλομανία,
και την Απύθμενη Ανεντιμότητά σου.

Άντε και γαμήσου λοιπόν αναδρομικά,
για να μην στα χρωστάω!

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

Κάνε Απεργία,
χαμογέλα στην κάμερα.
Περιφρούρησε την Απεργία σου,
χαμογέλα στην κάμερα.
Φώναξε,
χαμογέλα στην κάμερα.
Διαδήλωσε,
χαμογέλα στην κάμερα.
Μην τα σπάσεις, δεν είναι ανάγκη,
απλώς χαμογέλα ειρωνικά στην γαμημένη τους την κάμερα.

Και την Πέμπτη ζήτα τους
όπως έχεις δικαίωμα
να σε σβήσουν από όλα τους τα αρχεία,
ψηφιακά και αναλογικά.

Ή ακόμα ζήτα τους να σου δώσουν αντίγραφα.
Να έχεις μια εικόνα του πολλαπλού εαυτού σου.
Από κάθε μπάτσικη λήψη, κάθε εισαγγελική γωνία...

Να είσαι εκεί με ένα πλατύ ειρωνικό χαμόγελο.

Γιατί Πρέπει Να Απεργήσεις Αύριο;

Γιατί μπορείς να αντέξεις μια εικοσιτετράωρη, αλλά όχι μια διαρκείας με τα λεφτά που χρωστάς στις Τράπεζες.

Γιατί το αν θα υπάρχει Κοινωνική Ασφάλιση κρίνεται από την αυριανή σου στάση.

Γιατί ο εκλεγμένος καραγκιόζης και ο θίασος του, αποφάσισαν να αγοράσουν 450 άρματα μάχης και δυο αεροπλάνα VIP, αντί για πυροσβεστικά αεροσκάφη και ασθενοφόρα.

Μα πάνω απ' όλα γιατί αυτή η Κυβέρνηση δεν κανονίζει τον "βηματισμό" της στηριγμένη σ' ένα πολιτικό πρόγραμμα ή ακόμα και την υπεράσπιση των συμφερόντων της όποιας τάξης εκπροσωπεί, αλλά κινείται με βάση τις αντιδράσεις σου. Περνάει ό,τι την αφήνεις να περνάει, ό,τι νομίζει πως δεν θα συναντήσει ισχυρές αντιδράσεις. Ο Καίει-Καίει δεν είναι Θάτσερ. Και είναι έτοιμος να φάει όλα τα παιδιά του, για να κρατήσει αλώβητο το προφίλ του "φιλολαϊκού".

Αν θέλεις να ξεφορτωθείς λοιπόν κάποιους από το Κυβερνητικό Big Brother, και να στείλεις ένα σήμα, αύριο πρέπει να φροντίσεις να μην δουλέψει τίποτα...

2010 : Αύριο από την ΑΛΕΦ στην Κασσίων

Αύριο Κυριακή 9 Δεκεμβρίου και ώρα 19:30 στην Αίθουσα Κασίων (3ης Σεπτεμβρίου 56, 2ος όροφος) η ΑΛΕΦ συνεχίζει τις εκδηλώσεις της με την προβολή της ταινίας 2010, το έτος της παγκόσμιας συναδέλφωσης.
Πρόκειται για μεταφορά στην οθόνη του ομώνυμου βιβλίου του Arthur C. Clarke, το οποίο αποτελεί συνέχεια του κλασικού 2001, οδύσσεια του διαστήματος. Η ταινία είναι παραγωγής 1984.

Σκηνοθεσία Peter Hyams, σενάριο του ιδίου και του Arthur C. Clarke.
Παίζουν Roy Scheider, John Lithgow, Helen Mirren κ.ά. Διάρκεια 116 λεπτά.
Η ταινία κέρδισε το Hugo του 1985. Ήταν υποψήφια για 5 Oscar : Art Direction, Costume Design, Effects-Visual Effects, Make up, Sound.
Επίσης είχε και 3 υποψηφιότητες στην Academy of Science Fiction, Fantasy & Horror Films USA.

Λαξευμένο Δίχτυ: Χθες έπεσε, σήμερα το σηκώνω...

Μόλις απέκτησα το Λαξευμένο Δίχτυ της Βάσως Χρήστου και προς το παρόν το βάζω μόνο στα Βιβλία κι όχι στα Ιερά για τον απλό λόγο ότι δεν το έχω ακόμα διαβάσει.

Πρόκειται για το δεύτερο μέρος της τριλογίας που άνοιξε πέρσι η Βάσω με τους Λαξευτές της Παλίρροιας, και η γνώμη μου για κείνο το βιβλίο βρίσκεται εδώ.

Για το Λαξευμένο Δίχτυ θα εκφράσω σθεναρά την άποψή μου αφού το διαβάσω (νόμιζες πως θα την γλυτώσεις;)

Στο μεταξύ ας είναι "Καλοτάξιδο"!

Tι βάζει ο Καίει-Καίει Κάτω από το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο;

Τι έβαλε χτες ο Καίει-Καίει κάτω από το στολισμένο δέντρο του Μαξίμου;
Έβαλε αυτό:
Συγκεκριμένα, αποφασίστηκε η αγορά 450 ρωσικών αρμάτων συνολικού κόστους 1 δισ. ευρώ σε ορίζοντα 15ετίας και η αγορά δύο ακόμα αεροσκαφών VIP.
Επίσης, στο Τσαντ θα σταλεί C-130 της Πολεμικής Αεροπορίας με τρεις Έλληνες αξιωματικούς, ενώ θα ενισχυθεί η ελληνική στρατιωτική παρουσία και στο Αφγανιστάν.

Tο περιτύλιξε με την αποπομπή του αρχηγού των Πυροσβεστών και επίσης τοποθέτησε για κορδελάκι, αυτό.

Καλά Χριστούγεννα Καίει-Καίει. Καλά Χριστούγεννα και σε σένα που θα πληρώνεις δεκαπέντε χρόνια για να σου δώσουν δωρεάν το "αναμνηστικό" βίντεο από την συγκέντρωση της 12ης του Δεκέμβρη.

Υ.Γ. Πόσα είπαμε πως θα δώσει το κράτος μας σε ορίζοντα δεκαπενταετίας για το Ασφαλιστικό; Μου το επαναλαμβάνεις γιατί το ξέχασα;

Διακρίνεις Κάποια Διαφορά Στους Βίους & Πολιτείες;

Η μία περίπτωση είναι αυτή.
Και η άλλη ετούτη.

Και οι δύο λινκάρονται συνειδητά στην ίδια ειδησεογραφική πηγή. Μπορείς να διακρίνεις κάποια διαφορά στους Βίους και τις Πολιτείες;

Κι αν ναι, πού ακριβώς πιστεύεις ότι βρίσκεται;

H Eξίσωση Ως Μέσο Παραγωγής Ενός Εφιαλτικού Μέλλοντος

Το να είμαστε όλοι ίσοι είναι βασικό συστατικό μιας δίκαιης κοινωνίας.

Σήμερα είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον Νόμο (εκτός από τις σπάνιες περιπτώσεις που υπάρχει "παραδικαστικό" στην σύνθεση, δεν έχουμε καλό δικηγόρο, δεν γνωρίζουμε την γλώσσα για να καταλαβαίνουμε τι λέγεται στην αίθουσα και ο αντίδικος έχει "αγοράσει" μάρτυρες).

Είμαστε επίσης ίσοι απέναντι στον Κίνδυνο Θανάτου. Το 166 μαζεύει αδιακρίτως πλούσιους και φτωχούς, το 199 σβήνει όλες τις φωτιές στην Ελλάδα και το 100 εγγυάται την προσωπική ασφάλεια όλων μας (η μικρή λεπτομέρεια της Ιδιωτικής Περίθαλψης, της Ιδιωτικής Ασφάλισης και των Υπηρεσιών Security απευθύνεται σε λίγους - προφανώς νευρωτικούς - ανθρώπους).

Είμαστε ίσοι στην πρόσβαση στην Εκπαίδευση. Είναι μάλιστα και υποχρεωτική η δωδεκαετής θητεία μας σ' αυτήν (η μαθητική διαρροή όμως έχει θεαματικά νούμερα σε μερικές περιοχές της χώρας, προφανώς γιατί εκεί γεννιούνται περισσότεροι βλάκες).

Μα πάνω από όλα είμαστε εντελώς ίσοι στην Διάδοση των Απόψεων μας. Έχουμε την πιο δημοκρατική τηλεόραση του κόσμου. Όλοι ακούγονται, όλοι έχουν ισότιμο λόγο (αν δεν έχεις σκάσει στα γέλια εδώ, μάλλον ζεις σε άλλο πλανήτη).

Βασισμένος στις παραπάνω Ατράνταχτες Αλήθειες (χωρίς τις παρενθέσεις τους) γνωστός γενειοφόρος μεγαλοδημοσιογράφος πριν από μερικές μέρες τα έβαλε με μια γυναίκα συνδικαλίστρια που έλεγε κάτι - κατά την δική μου γνώμη - αυτονόητο. Ότι η εξίσωση ανδρών και γυναικών ως προς τα όρια ηλικίας για την συνταξιοδότηση είναι κοινωνικά άδικη και επιζήμια.

Κι ο μεγαλομαλάκας τής φώναζε, "Μα Ισότητα δεν θέλατε; Αυτό δεν είναι η Ισότητα;" και μπορούσες να ακούσεις το γιώτα Κεφαλαίο στην ειρωνική κραυγή του.

Όχι ρε καραγκιόζη! Αυτό δεν είναι ισότητα. Είναι δήθεν εξίσωση. Και αυτή η "εξίσωση" είναι το μέσον παραγωγής ενός εφιαλτικού μέλλοντος.

Έξι Δισεκατομμύρια Τρόποι Ζωής στα Γιαννιτσά

Ναι, όλα είναι κανονισμένα και μπορώ πια να το ανακοινώσω.

Η πρώτη παρουσίαση του "Έξι Δισεκατομμύρια Τρόποι Ζωής" θα γίνει την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου στις 8:00 μ.μ. στο βιβλιοπωλείο ΠΑΙΔΕΥΣΙΣ στα Γιαννιτσά (Ελ.Βενιζέλου 78) με την υποστήριξη των Εκδόσεων ΤΡΙΤΩΝ.

Για το βιβλίο θα μιλήσει ένας συγγραφέας που εκτιμώ πολύ, ο Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης, (μπλογκάρει στις ΙΧΝΗΛΑΣΙΕΣ), αποσπάσματα θα διαβάσει η Χέντβιγκ-Μαρία Καρακούδα και η αγωνία μου είναι ότι στο τέλος θα χρειαστεί να απαντήσω σε ερωτήσεις. Προετοιμάζομαι διαβάζοντας διάφορα γιατί είναι η πρώτη μου φορά και θέλω να κάνω καλή εντύπωση...

LA ANTENA : Μια ταινία σε "κρυφή" προβολή

Γίνονται "κρυφές" προβολές στην Ελλάδα; Μέχρι χθες δεν το ήξερα, το έμαθα λαμβάνοντας ένα τηλεφώνημα που με προσκαλούσε να παρευρεθώ σε μία με περιθώριο σαράντα πέντε λεπτών. Υπήρχε λόγος... που δεν θα τον αποκαλύψω εδώ, θα γίνει γνωστός από τα "αρμόδια χείλη" όταν έρθει η ώρα.

Η ταινία LA ANTENA είναι από την Αργεντινή. Ασπρόμαυρη, Σιωπηλή, Παραγωγή του 2007 και σκηνοθέτης της είναι ο Esteban Sapir. Πρόκειται απλά για ένα "διαμάντι" που κινείται στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας με στοιχεία γερμανικού εξπρεσιονισμού και πολύ ιδιαίτερη σκηνοθεσία. Θα προβληθεί τον Ιανουάριο του 2008 στον Μικρόκοσμο. Και μόνο αυτά μπορώ να αποκαλύψω τώρα. Αλλά θα υπάρξει ενδιαφέρουσα συνέχεια...

Τέλειωσε ο έντιμος Νοέμβριος, αρχίζει ο ανέντιμος Δεκέμβριος

Ο Νοέμβριος έχει καταμεσής το Πολυτεχνείο, ο Δεκέμβριος κλείνει με τα Χριστούγεννα κι όλη την καταναλωτική τους μανία.

Κι αν δεν σε καλύπτει αυτό ως επιχείρημα, σου υπενθυμίζω ότι ο Προϋπολογισμός κατατίθεται μεν τον Νοέμβριο, αλλά ψηφίζεται πάντοτε μέσα στον Δεκέμβριο.


Καλό μήνα, τώρα!

Στην Αναμονή...

α) εφτάμισι λεπτά με το ακουστικό στο χέρι για να πάρεις χρεωστικό υπόλοιπο
β) μερικές μέρες που φτιάχνεις βαλίτσες για ένα μακρινό ταξίδι
γ) δώδεκα μήνες αγκαλιά με το όπλο πριν να αρχίσεις την ζωή σου
δ) τριάντα πέντε χρόνια κολλώντας ένσημα για μια σύνταξη που απομακρύνεται
ε) απροσδιόριστο διάστημα που σου απομένει

Διάλεξε και πάρε αυτό που σου ταιριάζει. Είναι σαφώς ενδεικτικό της θέσης που βρίσκεσαι σήμερα. Αύριο μπορεί κάλλιστα να μην είσαι εκεί...

Aυτονομία ή Μονοσωλήνιο;

Το κάθε πλάσμα έχει την ανάγκη να είναι αυτόνομο. Τίποτα δεν περιορίζεται ηθελημένα. Η μαύρη κουκούλα του Αμπου Γκράιμπ, το λουρί του σκύλου, το χαλινάρι του αλόγου, η ρόδα που τρέχει το χάμστερ είναι μόνο μερικές από τις βίαιες διαστροφές της φύσης των πλασμάτων.

Ο Άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που ηθελημένα ανταλλάσσει την αυτονομία του για μια άθλια άνεση. Ακόμα και το πιο υπάκουο σκυλί, ακούει μέσα του την φωνή της αυτονομίας. Ακόμα και ένα μωρό, κλαίει όταν του κρατάς τα χέρια.

Τι παίρνεις από το μονοσωλήνιο; Και τι πραγματικά πληρώνεις γι αυτό;

Περσέπολις - Η Ταινία

Είδα χτες επιτέλους την Περσέπολη. Και θα την αντιμετωπίσω, αναγκαστικά, όχι ανεξάρτητα από τα άλμπουμ της Σατραπί, αφού έχει ήδη προηγηθεί η επαφή μου μαζί τους και η δεδηλωμένη μου αποδοχή στο έργο της.

Στο επίπεδο του σκοπού ή ταινία επιτυγχάνει τον στόχο της. Η εικόνα των Ιρανών και η τραγικότητα της ηρωίδας και του περιβάλλοντός της περνάει ξεκάθαρα στα περισσότερα καρέ της ταινίας. Το συμπληρωματικό χιούμορ είναι κι εδώ πικρό, σχεδόν σαν δηλητήριο. Ο παραλογισμός της Ιρανικής Επανάστασης που ανέτρεψε έναν άθλιο Σάχη για να καταλήξει να παραδώσει την εξουσία στους Μουλάδες εξηγείται ακόμα και για τους πολιτικά αναλφάβητους. Η Υπέροχη Δύση δεν είναι καθόλου υπέροχη όταν είσαι ξένος, ακόμη κι αν πολιτιστικά ανήκεις στην Γαλλική Παιδεία και ακούς λαθραία Iron Maiden. Μέχρι εδώ η πασίεντζα της Σατραπί βγαίνει μια χαρά.

Το ίδιο καλά βγαίνει και η πασιέντζα στο μισό από το εικαστικό της μέρος. Τα έντονα μαύρα καρεδάκια της Περσέπολης έχουν μεταφερθεί απόλυτα επιτυχημένα στο φιλμ. Δυστυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο με τα λευκά, σχεδόν κεντημένα καρέ, που αποπνέουν στα άλμπουμ μια ειδική ποίηση και θυμίζουν αραβουργήματα. Αυτά στο φιλμ έχουν σχεδόν ισοπεδωθεί, ή τουλάχιστον έχουν χάσει σημαντικά την γοητεία τους.

Κάτι ακόμη που με ενόχλησε προσωπικά ήταν μια "τζούρα" τεχνικών anime που χωρίς ουσιαστικό δραματουργικό λόγο "φυτεύτηκαν" σε κάποια σημεία. Στον αντίποδα δεν με ενόχλησε καθόλου η χρήση του χρώματος σε άλλα σημεία της ταινίας, γιατί βρήκα πως αυτό είχε ουσιαστικό λόγο ύπαρξης στην αφήγηση της ιστορίας.

Δεν ξέρω πως θα αντιμετώπιζα την ταινία αν δεν είχα πρώτα διαβάσει τα άλμπουμ. Σε κάθε περίπτωση εκτιμώ πως η ταινία θα φέρει περισσότερο κόσμο στα βιβλία της Σατραπί, κι αυτό είναι σίγουρα ευχής έργον.

Κλείνοντας θα πω μόνο πως θεωρώ την απόφαση της Σατραπί να κρατήσει τον εαυτό της μέσα στην παραγωγική διαδικασία της ταινίας - ώστε να ελέγξει όσο το δυνατόν το αποτέλεσμά της - σωτήρια. Γιατί αν "έχασε" τώρα κάτι είναι πολύ πιθανόν, αν παραχωρούσε απλώς τα δικαιώματα της μεταφοράς, να αντιμετώπιζε σήμερα τον καθολικό βιασμό του έργου της.

Aποσπάσματα Εκτεταμένου Βιογραφικού

Γεννήθηκα στις τρεις το πρωί της 27ης Νοεμβρίου του 1965. Στο Μαιευτήριο της Έλενας στους Αμπελοκήπους. Ο απαραίτητος, για κάθε νεογέννητο, οικογενειακός θρύλος που περιγράφει την στιγμή λέει πως...

...η νοσταλγία είναι η χειρότερη μου. Το να παραδεχτώ πως έχω πίσω μου ένα λαμπρότερο παρελθόν που αξίζει να το αναπολώ, ισοδυναμεί μέσα μου με πνευματικό θάνατο. Είναι μια παραδοχή που αρνούμαι να την κάνω, κυρίως λόγω...

...αν κάποιος μπορεί να ζει με ιδεολογήματα. Κατά καιρούς έχω ενστερνιστεί διαφορετικές απόψεις για τα πράγματα και την ζωή. Και αρκετές τις έχω υποστηρίξει σθεναρά, ίσως ακόμη και πιο σθεναρά από ότι θα έπρεπε ή τους άξιζαν. Είναι πάρα πολύ εύκολο να πεις...

...μόνο λάθος στοιχείο που βρήκα googlάροντας το ονοματεπώνυμο μου είναι ότι έχω διατελέσει βουλευτής της Βουλής των Εφήβων και μάλιστα στην Α΄ Αθηνών. Αυτός είναι κάποιος άλλος Παναγιώτης Κούστας, που πραγματικά θα γούσταρα να συναντήσω...

...μερικές φορές με πνίγουν. Ιδίως όταν ψάχνω κάποιο συγκεκριμένο ή πρέπει να τα χωρέσω στα ράφια ή πέφτω πάνω σε μια ντάνα μέσα στο σπίτι. Όχι, δεν είμαι καθόλου οργανωμένος. Περιφέρονται παντού και απλώς τα μετακινώ, από λάθος θέση σε λάθος θέση. Κάποια μέρα θα πρέπει ή να τα τακτοποιήσω οριστικά με χώρο γύρω τους για αυτά που θα έρθουν ή να τα πετάξω όλα. Το μόνο που με συγκρατεί είναι η βεβαιότητα πως από την επόμενη μέρα θα αρχίσω να τα ξαναμαζεύω από την αρχή...

Περί Διάδοσης Αστικών Θρύλων

Το Διαδίκτυο έχει πολλές ευκολίες. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες είναι η άμεση μετάδοση της πληροφορίας. Ένα "σήμα κινδύνου" για ιό υπολογιστή, μπορεί να προωθηθεί άμεσα και να σώσει πολλούς σκληρούς δίσκους και μαζί τους τα αρχεία των χρηστών. Το ίδιο ισχύει και για μια σειρά από άλλου χαρακτήρα προειδοποιήσεις. Η εναλλακτική ηλεκτρονική ειδησεογραφία όπως εκφράστηκε με την μετάδοση φωτογραφιών από τα νοσοκομεία του Λιβάνου κατά την διάρκεια των βομβαρδισμών άλλαξε την διάθεση πολλών σε σχέση με την συγκεκριμένη σύρραξη, αλλά και συνολικά την "αναγκαιότητα" των συρράξεων.

Όμως η ίδια η αμεσότητα της προώθησης περιέχει τον σπόρο της αναξιοπιστίας. Καθημερινά τα mail μας γεμίζουν από πραγματικές και "πειραγμένες" φωτογραφίες, από πραγματικές ειδήσεις και αστικούς θρύλους.

Η διαλογή τους δεν είναι σε καμία περίπτωση εύκολη υπόθεση. Ο κόσμος μας τρελαίνεται όλο και πιο πολύ κάθε μέρα. Το όριο της φρίκης της πραγματικότητας μετακινείται συνεχώς, τόσο που στο τέλος θολώνει. Κανείς σήμερα δεν μπορεί με βεβαιότητα να πει κουνώντας απορριπτικά το κεφάλι, Όχι αυτό είναι κάτι που δεν θα μπορούσε να το κάνει κανένα ανθρώπινο ον.

Από την άλλη μεριά ο πειρασμός της αναμετάδοσης (ή και της δημιουργίας) αστικών θρύλων έχει κι αυτός την γλύκα του. Είναι μια δημιουργική πράξη παρόμοια με τα ανέκδοτα, οι Αστικοί Θρύλοι φτιάχνονται αποκλειστικά για να διαδίδονται, αποτελούν ένα κοινόχρηστο αγαθό και μια "περίεργη μορφή" λαϊκής λογοτεχνίας.

Τους απολαμβάνω. Το μόνο πρόβλημά μου είναι ότι δυσκολεύομαι πια να τους ξεχωρίσω από την αλήθεια...

Λείπω στο εργαστήριο της ΑΛΕΦ...

... όλο το Σαββατοκύριακο. Είναι το Δέκατο και Πανηγυρικό (και κάνει μια χαρά η Αντωνία...) Πάντως φέτος είμαι άνετος. Δεν έχω δικό μου διήγημα, πάω μόνο για να ξεσκίσω τα διηγήματα των άλλων.

Το ξαναξεκαθαρίζω (το έκανα και πέρσι, αλλά δεν βλάπτει η επανάληψη).
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΥΦΟ, ΜΑΝΤΑΜ! ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΓΡΑΦΩ!

Για να τελειώνουμε με τις Παπαρίες που ακούμε...

Στην μεγάλη δήθεν συζήτηση για το Ασφαλιστικό, ο καθένας λέει και την παπαριά του. Θα συνεισφέρω λοιπόν κι εγώ, το ίδιο ανεύθυνα όπως όλοι, την δική μου.

Το Ασφαλιστικό μιας κοινωνίας στηρίζεται σε μια πολύ απλή αρχή. Την αρχή του ρεφενέ. Βάζουμε όλοι για να απολαύσουμε κάτι όλοι. Ο Ελληνικός Παραδοσιακός τρόπος για να γίνει κάτι με ρεφενέ, αρχίζει πάντα από τον υπολογισμό της δυνατότητας του οικονομικά ασθενέστερου συμμετέχοντα, η βάση λοιπόν του ρεφενέ παραδοσιακά ορίζεται πάντα εκεί, για να μην γίνει ο φτωχότερος ρόμπα και αποκλειστεί. Ή του λέμε ευγενικά "βάλε εσύ την αυλή σου, να φέρουμε εμείς τα φαγιά".

Στο παρελθόν έχουν γίνει χιλιόμετρα ολόκληρα απο καλντερίμια με διαδικασίες ρεφενέ. Και όποιος δεν μπορούσε να τα "χώσει" έκανε μεροκάματα. Και πάντα αυτός που είχε τα περισσότερα, είτε ανοιχτά ως τοπικός ή εθνικός ευεργέτης, είτε κρυφά και στο "μιλητό" με λίγους, έβαζε παραπάνω γιατί και μπορούσε και το θεωρούσε υποχρέωση και τιμή του.

Πού στο διάολο χάθηκε αυτό στην διαδρομή, ούτε ξέρω, ούτε και θέλω να το μάθω. Η σημερινή συζήτηση όμως με τις "αναλογιστικές" και τις "υπολογιστικές" προφάσεις, που πλασσάρονται για αλήθειες, είναι μια μαλακία και μισή.

Γιατί είναι ξεκάθαρο πως στηρίζεται στην αρχή "και σε γαμάω και με πλήρωνεις". Και σαν τέτοια δεν είναι σε καμιά περίπτωση άξια όχι για διάλογο αλλά ούτε για φτύσιμο...

Έξι Χιλιάδες Περιστατικά Δεν Είναι Λίγα

Στο δικό μου το κεφάλι, όποιος καριόλης ασκεί βία σε οποιοδήποτε πρόσωπο δεν έχει την φυσική ή την ηθική δυνατότητα να του ανταποδώσει τα ίσα, βρίσκεται στην κατώτατη βαθμίδα της ζωής. Ακόμα και μια αμοιβάδα είναι ανώτερη στην εκτίμησή μου.

Όμως τα έξι χιλιάδες περιστατικά που χειρίστηκε μέχρι τώρα το Δίκτυο, αποδεικνύουν πως το "εργόχειρο" συνεχίζεται και μάλιστα επεκτείνεται. Ακόμα κι αν δεν αντιμετωπίζεις προσωπικά παρόμοιο πρόβλημα, μπορείς να βοηθήσεις να σταματήσει, εξασφαλίζοντας στα θύματα της βίας την στοιχειώδη υποστήριξη.

Και επειδή η Ζωή έχει πάντα δύο πρόσωπα και για να μην σ' αφήσω μόνο με την πίκρα σήμερα, υπενθυμίζω ότι το βράδυ γίνεται opening party για τις Τοιχοδρομίες...

Μιά Φορά Κάθε Τόσο...

... αυτός γράφει κάτι που πιστεύω πως πρέπει να διαβάσεις αμέσως. Σ΄αυτές τις περιπτώσεις εκτός από το μόνιμο λινκ που του έχω, βάζω και ένα ειδικό.

Κι αυτή; Τι σου λέει αυτή πάλι; Επιδημία, φίλε μου, επιδημία!

Denis Guedj: Το Δωρεάν Δεν Αξίζει Πλέον Τίποτα

Δηλώνω υπεύθυνα πως αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του Denis Guedj που διαβάζω, τα προηγούμενα του δυστυχώς δεν τα έχω υπόψη μου.

Και το αγόρασα λόγω του τίτλου του. Είναι αρκετά προκλητικός για να σε τραβήξει να το βγάλεις απ΄ το ράφι, και το οπισθόφυλλο φροντίζει να σε "ψήσει" αρκετά για την αξία του βιβλίου.

Το βιβλίο περιέχει 43 Χρονικά που δημοσιεύθηκαν στην Liberation (αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτό που έχεις συνηθίσει να λέγεται άρθρα) και ισάριθμα Παραρτήματα. Το πάρτυ που κάνει ο Guedj μέσα στις 280 σελίδες του βιβλίου είναι μοναδικό - τουλάχιστον για μένα, που όπως δήλωσα εξαρχής δεν τον έχω ξαναδιαβάσει. Το μείγμα μαθηματικών, πολιτικής, φιλοσοφίας και καθημερινότητας που ξεπηδά από το μυαλό και, υποθέτω, το πληκτρολόγιό του είναι αρκετές φορές απίστευτα αποκαλυπτικό, παραμένοντας πάντοτε πρωτότυπο σε σύλληψη και αστείο.

Στοιχεία για τον Denis Guedj εδώ.

Στεγνά Το Υποστηρίζω!

Διάβασε τα υπόλοιπα στο ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ και κουνήσου. Το δείγμα επιστολής είναι έτοιμο εκεί, κάνεις copy-paste, σβήνεις την λέξη ΔΕΙΓΜΑ, βάζεις ονοματεπώνυμο, ένα κλικ στο send κι έχεις τελειώσει...


EΠIΣTOΛH ΠΡOΣ TON κ. ΠΡΩΘΥΠOΥΡΓO

Υπόψιν:

Προέδρου ΠΑΣOK κ. Γιώργου Παπανδρέου
Γενικής Γραμματέας του KKE, κ. Αλέκας Παπαρήγας
Προέδρου του ΣΥΡIZΑ, κ. Αλέκου Αλαβάνου
Υφυπουργού κ. Kιλτίδη

Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ:

Σας παρακαλώ να ζητήσετε από τον Υφυπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων κ. Kιλτίδη να ανακαλέσει την απόφαση που εξέδωσε με την οποία επιτρέπει το κυνήγι για την τρέχουσα κυνηγητική περίοδο. Και μάλιστα παρακάμπτοντας πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Eπικρατείας η οποία το απαγόρευε λόγω των ολέθριων επιπτώσεων που είχαν οι φωτιές του καλοκαιριού στην πανίδα και χλωρίδα της χώρας.

Kύριε Πρωθυπουργέ η απόφασή σας αυτή γύρω από το θέμα της φετινής κυνηγετικής περιόδου αποτελεί σοβαρό ζήτημα για πολλούς από τους συμπολίτες μας και η απόφασή σας έχει μεγάλη σημασία για εμάς.

Mε εκτίμηση,

Παναγιώτης Κούστας

Meet Alice Verissi

H Alice Verissi είναι μια νεαρή πανέμορφη αστή, αν κρίνει κανείς από την φωτογραφία της. Αντί όμως να ακολουθήσει τον δρόμο της απώλειας που χάραξε η Paris Hilton με τα ανόητα πορνό και την οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ, έστρεψε την αστική της βαρεμάρα σε έναν πιο χαβαλεδιάρικο σκοπό.

Όλα αυτά βέβαια είναι παραμύθια. Γιατί εγώ δεν έχω συναντήσει ποτέ την Alice Verissi, όπως άλλωστε ούτε την Paris Hilton. Και στην blogόσφαιρα, αλλά μερικές φορές και στην πραγματικότητα, τα πρόσωπα δεν είναι πάντα υπαρκτά.

Αδιαφορώ. Μ' αρέσει αυτό που κάνει η Alice Verissi, και στέκομαι σ' αυτό. Πήγαινε λοιπόν εκεί, and have a good time!

ΤΟΙΧΟΔΡΟΜΙΕΣ - Το Street Art Στην Αθήνα vol.1

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι που κατατάσσουν ένα βιβλίο στο label Ιερά Βιβλία του TALES OF A CRAZY WORLD. Ο πιο σημαντικός είναι να το έχω διαβάσει και να μου άρεσε. Αυτό όμως σημαίνει πρώτα-πρώτα να έχω διασταυρωθεί μαζί του. Είμαι λοιπόν σίγουρος πως "στον έξω από τον δικό μου μικρόκοσμο" κυκλοφορούν κι άλλα βιβλία που θα άξιζαν αυτόν τον τίτλο, αλλά απλώς τυχαίνει να μην έχω συναντηθεί μαζί τους.

Πρέπει επίσης να ξεκαθαρίσω κάτι που δεν το έχω ανακοινώσει ποτέ επίσημα από αυτό εδώ το blog. Η ενασχόληση του TALES OF A CRAZY WORLD με τα βιβλία, είναι έξω από κάθε συναλλαγή. Αγοράζω τα βιβλία και τα περιοδικά που παρουσιάζω όπως όλος ο κόσμος. Και γράφω γι' αυτά που μου αρέσουν. Κι η γνώμη μου είναι απολύτως υποκειμενική.

Στο ψητό τώρα. Οι Τοιχοδρομίες είναι ένα λεύκωμα με φωτογραφίες του Δημήτρη Θεοδόση και κείμενο του Παναγιώτη Μένεγου. Και εκτός από τον λόγο που προανέφερα για την κατάταξή του στα Ιερά Βιβλία, πληρεί μια ακόμα σημαντική προϋπόθεση. Έχει μέσα του πολύ χρόνο, κόπο και ενέργεια. Είναι μια καλή δουλειά που φτιάχτηκε με μαεστρία και πολύ μεράκι. Γι αυτό και την προτείνω ανεπιφύλακτα.

Το λεύκωμα κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από το Οξύ. Και συνοδεύεται από μία έκθεση που θα διαρκέσει από τις 22 Νοεμβρίου μέχρι τις 7 Δεκεμβρίου 2007 στον πολυχώρο bacaro (Σοφοκλέους 1 & Αριστείδου - 2103211882). Την Πέμπτη 22 Νοεμβρίου, μετά τις 9μμ, θα γίνει στον ίδιο χώρο ένα οpening party της έκθεσης, όπου θα παρευρίσκονται και οι συντελεστές του βιβλίου.

Ελπίζω πως ερμηνεύοντας σωστά το vol.1 στο τέλος του τίτλου του λευκώματος, το Οξύ προετοιμάζεται για το sequel...

Προδοσία στο Φαεινόν από την ΑΛΕΦ

Πέρασαν δεκαπέντε μέρες κιόλας από την προηγούμενη εκδήλωση κι έτσι σήμερα η ΑΛΕΦ εκδηλώνεται και πάλι. Στις 7:30 μμ στο Καφέ Φαεινόν (γωνία Μαυρομιχάλη και Καλλιδρομίου) θα διαβαστεί το διήγημα του Γιάννη Λιανάκη (δίπλα σε άθλια φωτογραφία) που στην ανακοίνωση της Λέσχης φέρει τον τίτλο "Η Προδοσία". Και πραγματικά αυτός ήταν ο τίτλος με τον οποίο παρουσιάστηκε στο 9ο Λογοτεχνικό Εργαστήριο της ΑΛΕΦ το συγκεκριμένο διήγημα (και άκουσε τα μύρια όσα ο συγγραφέας του, όπως συμβαίνει με όλους τους συγγραφείς σε κάθε Λογοτεχνικό Εργαστήριο, αλλά κανείς δεν τα εγκαταλείπει). Πλην όμως στο αναθεωρημένο κείμενο που έστειλε ο Γιάννης μετά το ξαναγράψιμο ο τίτλος είναι άλλος, το διήγημα πια ονομάζεται "Σ' Ένα Νησί".

Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ένα διήγημα επιστημονικής φαντασίας, στο οποίο ο προδότης είναι... (Νομίζεις πως θα παρασυρθώ να κάνω spoiler!) Aν θες να μάθεις, έλα στις 7:30μμ στο Φαεινόν όπου εκτός από φιλικό περιβάλλον, ροφήματα και ποτά θα βρεις επίσης κι απεριόριστη θέα στο πράσινο. Της διμοιρίας που φυλάει πάντοτε με ζήλο το αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων...

Tου Αγίου Πολυτεχνείου Ανήμερα

Πηγαίνω κάθε πρωί της 17ης Νοεμβρίου μια λαμπάδα ψηλή σαν το μπόι μου και δυο πρόσφορα φτιαγμένα από φούρνο με ξύλα και τα αφήνω στην καγκελόπορτα. Πρωί-πρωί, για να μην με πάρει και κανένα μάτι, από το 1981 και δώθε. Δεν είμαι κανας αχάριστος, ό,τι έγινα στην ζωή μου το χρωστάω στο Πολυτεχνείο. Και το ξεπληρώνω κάθε χρόνο...

Συναντάω καμμιά φορά, κυρίως λόγω της δουλειάς, κάποιους παλιούς συντρόφους από τότε. Οι περισσότεροι την έχουνε δει κάπως. Είναι και κάτι χαμένοι όμως - που ακόμα φτιάχνουνε χειροποίητα ασημένια κοσμήματα και πάνε τον χειμώνα στην Ινδία - που με κοιτάνε με ύφος "εσείς ξεπουλήσατε τους αγώνες μας". Δεν γαμιούνται οι κακομοίρηδες... στεναχωριέμαι λίγο για την πάρτη τους, αλλά κακό του κεφαλιού τους. Κοιτάνε εμένα στραβά οι χαμένοι... αλλά κουβέντα γι' αυτούς της Συντονιστικής και του Σταθμού που γίνανε βουλευτές και διευθυντές τηλεοράσεων και τώρα χτίζουνε σπίτια πάνω στο κύμα και δήθεν "αγροτουριστικές" μονάδες με τζακούζια.

Εγώ πηγαίνω την λαμπάδα και τα πρόσφορα στο κάτω-κάτω απ' την δικιά μου τσέπη, εκείνοι έρχονται με συνοδεία "νεολαίων" και καταθέτουνε στεφάνια που τα πληρώνει κάποιο κόμμα, κάποιοι μάλιστα βάζανε και τα ΜΑΤ να βαράνε συνταξιούχους και φοιτητές πριν από λίγα χρόνια. Από δαύτους χίλιες φορές καλύτερος είμαι...

Εγώ το πήρα το χαρτί μου του Μηχανικού και μπήκα με τις "αγωνιστικές περγαμηνές" μου στην Πολεοδομία, τότε το '81, που ο Αντρέας πάλευε να βάλει την Αλλαγή στο δημόσιο. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, όλους μας βόλεψε τότε. Όμως μετά ήρθαν το καλαμπόκι και τα πάμπερς, το περίστροφο κι οι κασέτες του διοικητή του ΟΤΕ, το σπίτι του Αγαμέμνωνα, το μαύρο 89, το Μητσοτάκειο διάλειμμα, η ανακατάληψη του Μαξίμου, το Ωνάσειο κι ο εκσυγχρονισμός... Πόσα μπορείς ν΄ αντέξεις, πόσο μπορείς να βλέπεις τους διπλανούς σου, αυτούς που μπήκατε μαζί, να φτιάχνουν μεζονέτες (...με τα λεφτά της γυναίκας μου, ρε σου λέω, πούλησε ο πεθερός μου κάτι ελιές), να παίρνουν ΒMW και κότερα (... τι δεν με πιστεύεις, νάτα, έπιασα είκοσι δωδεκάρια στο Προ-Πο), να κάνουνε οφ-σορ (...μην είσαι μαλάκας, έχω τον μπαντζανάκη μου στην Κύπρο), κι εσύ να παίρνεις τον πούλο;

Πηγαίνω την λαμπάδα και τα πρόσφορα, πρωί-πρωί, κάθε 17 Νοέμβρη. Και προσεύχομαι στο Άγιο Πολυτεχνείο, κάθε φορά με την ίδια φράση:

Δίνε μου δύναμη Πολυτεχνείο μου, να καταφέρω να μην τα πάρω τα μαύρα και φέτος.

Και μέσα στην χρονιά, ίσως με μερικά μικρά "δωράκια" μόνο, ακόμα τα καταφέρνω να κρατάω κουτσά-στραβά το τάμα μου...

Εγώ δεν το γουστάρω αυτό το καλαμπόκι...

Ο Σταύρος Δήμας έχει αρχίσει να ανεβαίνει στην εκτίμηση μου. Μετά το κάζο με τις λιμουζίνες που έκανε στους Ευρωπαίους ηγέτες, πρόσφατα αρνήθηκε την άδεια καλλιέργειας επί ευρωπαϊκού εδάφους σε δύο ποικιλίες μεταλλαγμένου καλαμποκιού (Bt11 και 1507) των αγρο-χημικών εταιρειών Syngenta και Pioneer/Dow.

Πλην όμως, κι αν τα έχω καταλάβει καλά, το "μπαλάκι" πάει τώρα στην Επιτροπή. Και τα "μαγαζάκια" των αγροχημικών θα προσπαθήσουν εκεί να ανατρέψουν την απόφασή του δικού μας.

Αν δεν γουστάρεις κι εσύ αυτό το καλαμπόκι, μπορείς εύκολα και γρήγορα να υπογράψεις εδώ, στην ειδική καμπάνια της Greenpeace, αφού διαβάσεις πρώτα το κείμενο και συμφωνήσεις.

Αν πάλι θέλεις να το φας αυτό το καλαμπόκι, ξεκίνα μια εκστρατεία υπεράσπισής του. Αυτό είναι άλλωστε για μένα το σημαντικό θέμα. Να καθαρίσει κάποτε το "θολό" τοπίο. Να υπερασπίζεσαι αυτά που πιστεύεις αντί να τα καταπίνεις όλα αμάσητα σαν την πάπια που ετοιμάζεται να γίνει φουα-γκρά...

Υ.Γ. Αντωνία thanx για το mail...

Γκραν Γκινιόλ # 1

Για το τεύχος 0 του Γκραν Γκινιόλ έχω ξαναγράψει. Σήμερα απέκτησα το τεύχος 1, το "επίσημο πρώτο" του περιοδικού για την Τέχνη του Αισθητικά Ακραίου.

Για άλλη μια φορά ανεβαίνω στο εγωπαθές μου καρεκλάκι και ανακοινώνω την πρώτη μου εντύπωση: Όπου ήταν μαύρο το εξώφυλλο του Μηδέν, είναι άσπρο το εξώφυλλο του Ένα. Και προχωρώ στην κρίση μου: Το Πρώτο είναι καλύτερο από το Μηδενικό.

Τελεία, τελεία, τελεία. Παύλα, παύλα, παύλα. Τελεία, τελεία, τελεία. (Κι όσες ή όσοι ξέρουν Μορσικό θα καταλάβουν...)

Αναλυτικά τώρα: Ο Douglas Paszkieviwicz κινδυνεύει σοβαρά να γίνει ο αγαπημένος μου κομίστας (αν αλλάξει όνομα γιατί αυτό δεν γράφεται σωστά με τίποτα το γαμημένο). Ξεχάστε το ανώδυνο χιούμορ, εδώ μιλάμε για "ανάποδη" οπτική με ισχυρή θέση. Το Bleeding Hearts του Σπύρου Δερβενιώτη (σενάριο) και της Αλεξίας Οθωναίου (σχέδιο) είναι σαφώς αγριότερο και πιο "μέσα" στο περιοδικό από την "διερευνητική" τους πρώτη δουλειά στο μηδενικό τεύχος. Το Queer Strip του Γιώργου Ματάλα το βρήκα πανέμορφο στην αφήγησή του και ομοίως δηλώνω ικανοποιημένος από το σχέδιό του. Κι αυτός βρίσκει τα νερά του, όπως κι οι προαναφερόμενοι. Για το (έγχρωμο) Nitro είναι φανερό πως λόγω SF περιβάλλοντος (αλλά όχι μόνο γι' αυτό) περιμένω με αγωνία την συνέχειά του, ενώ το ίδιο (αφαιρώντας το στοιχείο SF) ισχύει και για τα Criminal Macabre και Goon.

Από τα άρθρα και το λοιπό "γραφιάδικο" υλικό, μόνο το "Νυχτερίδες στον Παράδεισο" πιστεύω πως θα μπορούσε άνετα να λείπει, αφού δεν είχε κάτι να μου πει (αλλά αυτό μπορεί και να είναι υποκειμενικό, και το κομμάτι να λειτουργεί σε κάποιον που δεν γνωρίζει τους "καταραμένους"). Όλα τα υπόλοιπα λειτούργησαν σε μένα άψογα και οι "χρηστικές" στήλες για άλλη μια φορά μου αποκάλυψαν έναν ενδιαφέροντα κόσμο.

Επίσης μου άρεσε πολύ η δουλειά του Guest Artist, Vincent Andelmoth, έτσι όπως έσπασε μέσα στο περιοδικό, αν και θα προτιμούσα να είχα και μερικά στοιχεία για το άτομο πίσω από την υπογραφή (όπως το βιογραφικό του, μία μίνι συνέντευξη ή κάποιο κείμενο "θέσεων" πάνω στην δουλειά του).

That's all folks! Θα επιστρέψω με περισσότερες Ακρότητες στο νούμερο δύο του Γκραν Γκινιόλ, που ελπίζω πως θα ξανατρακάρω κάπου μέσα στον Χειμώνα...

Λίγα Ακόμα για την Χώρα του Σαρκοζί

Μαμά, αλλάζω! Θυμάσαι πως σου έσπαγα τα νεύρα για να φάω το κουνουπίδι; Τώρα το τρώω και μ' αρέσει κιόλας. Αντιθέτως δεν μ' αρέσει πια ο υπόγειος κόσμος του Μετρό. Στο πρώτο μου ταξίδι στην Γαλλία, αρκετά χρόνια πίσω, τον είχα κυριολεκτικά λατρέψει, γέμιζε το κεφάλι μου με ανταποκρίσεις γραμμών, σταθμούς που περίμενα να εμφανισθούν, και πιθανές ιστορίες ανθρώπων... Τώρα με πνίγει, με ρίχνει, με καταπιέζει, θέλω να φύγω αμέσως από το μπουντρούμι και να βγω να περπατήσω στους δρόμους.

Δεν γαμιέται, μάλλον μεγαλώνω, κι αυτό δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσει. Ή μάλλον υπάρχει, κάποτε θα σταματήσει από μόνο του, αλλά αυτή είναι μια βεβαιότητα που δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική.

Μεγάλε το χάνεις πάλι! Για τα ποδήλατα ξεκίνησες να γράψεις...

Ω ναι, τα ποδήλατα. Τον τελευταίο χρόνο το Παρίσι έχει γεμίσει ποδήλατα. Υπάρχει ένα σύστημα "παίρνω ποδήλατο από έναν ειδικό χώρο στάθμευσης, κάνω την διαδρομή μου και το αφήνω πάλι σε άλλον ειδικό χώρο στάθμευσης". Η χρέωση ποικίλλει και είναι κλιμακωτή, για να πριμοδοτείται η σύντομη χρήση για λόγους μετακίνησης κι όχι η χαβαλεδιάρικη ενασχόληση με την ποδηλασία.


Το αποτέλεσμα είναι πως τα ποδήλατα είναι παντού. Και όχι μόνο τα pay per ride, αλλά και τα "ιδιωτικά" που έχουν σηκώσει κεφάλι. Μακάρι να εκτοπίσουν σιγά-σιγά τα αυτοκίνητα.

Και μακάρι να βλέπαμε το ίδιο και στην Αθήνα. Δεν είναι δύσκολο άλλωστε. Αρκεί να το αποφασίσουν οι δημοτικοί μας άρχοντες και να στείλουν μια ομάδα να "αντιγράψει" στην ψύχρα το κόλπο. Και να μην το προσαρμόσουν μετά στην περίφημη Ελληνική Εκπτωτική Πραγματικότητα...

Περισσότερα: Ελληνικά, Γαλλικά και δήθεν Αγγλικά

Ερωτήματα από την Χώρα του Σαρκοζί

Αν το Παρίσι είναι ο Ορισμός της Πόλης - τουλάχιστον αν πιστέψουμε τον ιδιωματισμό της Αγγλικής γλώσσας Είναι το Παρίσι, Πόλη; που χρησιμοποιείται για να δηλώσει το αυτονόητο - περπατώντας τις προηγούμενες μέρες μέσα του, αρκετές φορές έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται το ίδιο πράγμα. Πότε αρχίζει άραγε κανείς να μην το βλέπει, πότε κάτι τόσο όμορφο αρχίζει να "γκριζάρει", να "φλουτάρει", να γίνεται ένας αδιάφορος ή ακόμα και εχθρικός τόπος για την προσωπική σου επιβίωση;


Όταν αρχίζεις να το συνηθίζεις και να το θεωρείς δεδομένο;
Όταν κρυώνεις τόσο πολύ που δεν μπορείς να σταματήσεις το τρέμουλο του κορμιού σου;
Όταν συναντάς τους άντρες των ειδικών δυνάμεων την νύχτα;
Όταν φοβάσαι τους ξένους και κλείνεσαι στα λίγα τετραγωνικά του διαμερίσματός σου;
Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το σηκωμένο φρύδι των Γάλλων και το χάσμα της κατανόησης της γλώσσας;
Όταν δουλεύεις συνέχεια και δεν σου φτάνουν τα λεφτά να ζήσεις;
Όταν γίνεσαι μέλος μιας ομάδας με "εθνικά" ή "θρησκευτικά" χαρακτηριστικά κι αρχίζεις να κοιτάς συνεχώς πίσω απ' την πλάτη σου για πιθανές απειλές;
Όταν γερνάς κι αρχίζεις να φοβάσαι τα πάντα;

Δεν έχω φυσικά απάντηση, ακόμη κάνω μόνο υποθέσεις. Και σίγουρα, όλα αυτά δεν αφορούν μόνο το Παρίσι, αλλά την κάθε Πόλη.

Δεν νομίζω όμως πως έχει να κάνει με το δέντρο και το δάσος. Όλο το περιβάλλον μερικές φορές βουλιάζει, εξαφανίζεται.

Απλώς είναι πολύ εύκολο να διακρίνεις στο Παρίσι τους τουρίστες. Κοιτάζουν γύρω τους με μάτια που έχουν έναν αέρα παιδικό...

Στιγμιότυπα από την Χώρα του Σαρκοζί

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007. Μεσημεράκι. Με τις βαλίτσες και δυο χειραποσκεύες στα χέρια βρισκόμαστε μπροστά στην είσοδο του Μετρό στο Σαιν Μισελ. Φυσικά δεν έχουμε κλείσει ξενοδοχείο. Από την σκάλα του σταθμού αρχίζουν να ανεβαίνουν 40-50 άτομα νεαρής ηλικίας, αγόρια και κορίτσια, με επιδερμίδα που κυμαίνεται από το κεντροευρωπαϊκό λευκό έως το κεντροαφρικανικό μαύρο. Φωνάζουν μάλλον χιουμοριστικά υβριστικά, παρά πολιτικά, συνθήματα κατά του "Σαρκό". Αν και είναι άχρηστο, αφού οι κάμερες ελέγχου στο Παρίσι βρίσκονται παντού, δεν σηκώνω την μηχανή για να τους φωτογραφίσω. Οι νεαροί "ταραχοποιοι" μοιράζουν τις προκηρύξεις τους σε μεσήλικες Γάλλους και ανυποψίαστους τουρίστες κι έπειτα προχωρούν, χάνονται στο βάθος της λεωφόρου Σαιν Μισέλ.

Εμείς σαν γνήσιοι τουρίστες πηγαίνουμε σε ένα παρακείμενο σαντουιτσάδικο που έχει δωρεάν ασύρματο ίντερνετ και κοιτάμε τα ξενοδοχεία της τελευταίας στιγμής. Βρίσκουμε με 60 ευρώ ένα σχετικά μικρό δίκλινο με μπάνιο, σε ένα πολύ συμπαθητικό διάστερο ξενοδοχείο δίπλα στο Ζαρντέν Ντε Πλαντ...

Eπιστροφή Απ' Την Γαλλία, Άμεση Αναχώρηση Για Την Αμερική.

Επιστρέφοντας από την χώρα του Σαρκοζί, οι εικόνες παραμένουν ακόμα αρκετά δυνατές για να καταγραφούν. Θα τις αφήσω να κατακαθίσουν λίγο πριν αρχίσω να τις μετασχηματίζω... Ήταν καλά πάντως!

Όσο ακόμα είμαι ζεστός με τα ταξίδια, θα κάνω μια αστραπιαία βόλτα στην Αμερική. Αυτή την φορά χωρίς να χρειαστεί να μπω στο αεροπλάνο. Γιατί το Δεύτερο Βιβλίο (παύλα) Μαγικό Κουτί θα παρουσιαστεί στο καφέ του βιβλιοπωλείου Ιανός (Σταδίου 24) στις 6.00 το απόγευμα της Πέμπτης 8 Νοεμβρίου. Έχει τον τίτλο Α όπως Αμερική, Η Αφηγηματική Ιστορία Μιας Υπερδύναμης και περιέχει κείμενα αρκετών αξιόλογων ανθρώπων σε επιμέλεια του Δημήτρη Αποστόλου.

Δεν γνωρίζω ακόμα ποιοί θα είναι οι εισηγητές, αλλά έχοντας παρακολουθήσει την παρουσίαση που έγινε στον ίδιο χώρο για το Πρώτο Βιβλίο (παύλα) Μαγικό Κουτί είμαι σίγουρος πως δεν θα κουραστώ σ΄ αυτό το ταξίδι...

Gamo to Galliko Pliktrologio!

Ola einai se allo meros, milame! Pathaineis jet lag...

Η ΑΛΕΦ Συνεχίζει Τις Χειμερινές Της Προβολές

Επειδή θα λείπω από την εκδήλωση, κάνω ότι μπορώ για να την σπρώξω. Σε τι ενοχικό πολιτισμό ζούμε, δικέ μου...

Την Κυριακή που μας έρχεται λοιπόν (4-11-07) στην Αίθουσα Κασίων (Γ' Σεπτεμβρίου 56, 2ος όροφος) και περι ώρας 19.00 η ΑΛΕΦ συνεχίζει τις χειμερινές της προβολές με την ταινία THE QUIET EARTH (1985) Σκηνοθεσία : Geoff Murphy, παίζουν : Bruno Lawrence, Alison Routledge, Pete Smith κ.ά.

Αντιγράφοντας ψυχρά τον Γιώργο Κατσαβό επισημαίνω πως "είναι μια σπάνια ταινία, παραγωγής Νέας Ζηλανδίας, πριν η Ν. Ζηλανδία μπεί για καλά στο χώρο των κινηματογραφικών (και τηλεοπτικών, όρα Xeena) παραγωγών. To σενάριο το έχουν γράψει ο Bill Bear κι ο Craig Harrison, πάνω σε νουβέλα του τελευταίου που δημοσίευσε το 1981. Ο Craig Harrison (1942) είναι καθηγητής και θεατρικός συγγραφέας".

Η διάρκειά της ταινίας είναι περίπου 90΄ και στην Αίθουσα Κασίων υπάρχει συνήθως καφές, κάποιοι κοντά στα παράθυρα ανάβουν και τσιγάρο, αλλά σίγουρα δεν βρίσκεις νάτσος ούτε πατατάκια...