Λίγο πριν και λίγο μετά την αλλαγή του χρόνου άκουσα δύο μουσικά έργα που στηρίζονταν σε πολύ αγαπητά μου κείμενα. Το πρώτο αφορούσε διηγήματα ενός σημαντικού Έλληνα συγγραφέα, το δεύτερο ποιήματα ενός πολύ αγαπημένου ποιητή.
Και οι δυο δουλειές αυτές αποτυγχάνουν οικτρά. Αυτό είναι μόνο προσωπική μου γνώμη όμως, και μη θέλοντας να προκαταλάβω κανέναν, δεν θα αναφέρω ποιές είναι.
Ωραία και τότε γιατί μας γράφεις αυτό το κείμενο; θα ρωτούσε δίκαια κάποιος. Το γράφω γιατί με έβαλε να σκεφτώ. Είναι φανερό πως εν έτει 2006 αυτός που αποφασίζει να καταπιαστεί με τέτοιου είδους κείμενα του περασμένου αιώνα, το κάνει σίγουρα με καλές προθέσεις κι από αγάπη για το έργο των γραφόντων. Και γι' αυτό οφείλω να του αποδώσω τον ανάλογο σεβασμό.
Όμως το ερώτημα που με βασανίζει είναι: Είναι χειρότερο να προσεγγίζεις κάτι που αναμφισβήτητα αγαπάς με έλλειψη έμπνευσης, όπως το πρώτο μουσικό έργο, ή με χαρακτηριστική αποφυγή κινδύνου, όπως το δεύτερο;
Προσωπική μου γνώμη είναι πως η έμπνευση δεν είναι κάτι που ελέγχεις. Αλλά η αποφυγή κινδύνου είναι ο ορισμός της αυτοκτονίας ενός δημιουργού.
4 comments:
Τέχνη με έμπνευση και κίνδυνο είναι Τέχνη.
Τέχνη με έμπνευση αλλά χωρίς κίνδυνο είναι Θέαμα.
Τέχνη χωρίς έμπνευση αλλά με κίνδυνο είναι Τέχνη.
Τέχνη χωρίς έμπνευση και χωρίς κίνδυνο είναι Προϊόν.
Με άλλα λόγια, ο κίνδυνος είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για την Τέχνη, η έμπνευση είναι μια ευτυχής συγκυρία που δικαιώνει τους τολμηρούς και διασώζει τους εμπόρους.
...Ως κίνδυνος δε, νοείται όχι μόνον ο αισθητικός πειραματισμός αλλά και η συναισθηματική έκθεση, και η πνευματική αμφισβήτηση.
Συνυπογράφω αναμφιβόλως!
Κι έρχομαι στο δικό σου blog να τσεκάρω τι απέκαμες με τα δόλια (προσοχή: όχι δόλι-α, δόλια κατά το λαϊκόν, που σημαίνει κακόμοιρα) τα comments μας.
Δεν ξέρω τι έργα άκουσες, αλλά προσωπικά αν θαυμάζω ένα έργο τόσο ώστε να με εμπνεύσει, είμαι δύο φορές πιο προσεκτικός στο τι θα γράψω, ώστε πρώτα απ' όλα να μην εκτεθώ εγώ από την αναπόφευκτη σύγκριση αλλά και να μην "ρίξω" (κατά το δυνατόν) το έργο στο οποίο αναφέρομαι (αν και αν το έργο είναι ήδη αναγνωρισμένο, ο τελευταίος κίνδυνος είναι μικρός).
Σε κάθε περίπτωση είναι εξαιρετικά δύσκολο να σταθεί κανείς σε τόσο ψηλό επίπεδο, οπότε προτιμώ να θαυμάζω από μακριά (εκτός από μία περίπτωση τώρα τελευταία όπου πλησίασα επειδή δέχτηκα σχετική παραγγελιά-εντολή...).
Post a Comment